Andrzej na rowerze

Przymrozek nadal trzymał. Kontynuowałem podróż na północ. Dzisiaj wiatr osłabł i wiał z południa, ale że droga nie była prosta, to czasem boczny potrafił poprzeszkadzać.
Miałem wjechać na szlak Zielona Odra, dziwnie oznaczony niemiecką nazwą na mapie OpenStreetMap. Niestety nie znalazłem ani jednego znaku na całym odcinku, aż do Gubina. No cóż, przynajmniej droga była łatwa. Pomijając oczywiście beznadziejne odcinki z bruku w każdej wiosce. Mieszkańcy chyba lubią hałas, bo auta nawet nie zwalniają na takich drogach.
W Gubinie chciałem znaleźć kawiarnię, bo przymrozek dawał mi się we znaki, ale wszystko było zamknięte. Skończyłem w sieciówce. Przynajmniej rozgrzałem się. Potem wjechałem na koślawe drogi dla rowerów, które doprowadziły mnie niemal nad Odrę. Musiałem nadrobić dystansu do przeprawy promowej, aby dostać się na drugi jej brzeg. Poszło całkiem sprawnie.
Zorientowałem się, że Grüne Oder to jakiś oszukany szlak, a Zielona Odra biegła… wzdłuż Odry. No, prawie, bo nie widziałem ani jednego znaku. Do czasu, bo nagle zauważyłem niebieski szlak rowerowy. Wziąłem go za mój szlak. Nawet gdy pobiegł ciut inną drogą niż na mapie – po wałach nad Odrą. Betonowe płyty nie były wygodne. W końcu pojawił się zielony szlak rowerowy, który był tym właściwym, a niebieski to jakiś kolejny oszukaniec.
Już po właściwym szlaku dotarłem do Słubic. Po drodze nawet zaczął prószyć śnieg. Dobrze, że nie deszcz, który był w prognozie. Zatrzymałem się w tym samym hotelu, co parę lat temu.

Przyszła mi do głowy spontaniczna wyprawa. Spakowałem się, wstałem w połowie nocy i ruszyłem w najoptymalniejsze względem czasu i pogody miejsce, którym okazał się Węgliniec.
Najpierw podjechałem kawałek wojewódzką, aby skręcić w leśne dukty. Wjechałem w Bory Dolnośląskie porośnięte sosną z runem licznie pokrytym wrzosami. Spotkałem wiele jeleni i jednego kierowcę, który zatrzymał się, żeby zapytać, czy nie zgubiłem się. Drogi grząskie, niewygodne, ale doprowadziły mnie do pierwszego celu – zielonego szlaku Przygoda z Nysą. Kawałek asfaltem, potem terenem z dużą ilością błota i znalazłem się w Przewozie, gdzie w końcu zastałem otwarty sklep.
Droga do Łęknicy była usłana kolcami. Jechałem pod wiatr, dość silny. Coraz częściej zaczął pojawiać się bruk, niezbyt wygodny. Ucieszyłem się, gdy szlak uciekł w las. W terenie telepało, było grząsko i jechało się mozolnie. Nie wiem, co gorsze.
W Łęknicy wjechałem na Szlak Kolejowo-Górniczy. Szutrowy, całkiem wygodny. Wzdłuż niego rozmieszczono mnóstwo interesujących punktów i tablic informacyjnych. Niestety gonił mnie czas i już nie zjeżdżałem do atrakcji. W Tuplicach kończył się odcinek szlaku biegnący po dawnej linii kolejowej. Dalej były leśne drogi. Niestety nastał zmierzch, temperatura spadła poniżej zera i zacząłem przemarzać. Skróciłem plan i ruszyłem głównymi drogami. Były brzydkie, wąskie, dziurawe, czasem pokryte brukiem. Lubuskie nie daje się lubić. W Brodach zatrzymałem się w jedynym czynnym hotelu. Całe szczęście mieli restaurację.

Obawiałem się deszczu w prognozie pogody i mocno zwlekałem z wyjściem. Ruszyłem dopiero po zmroku. Nie padało, ale zaczęło po paru kilometrach, a im byłem bliżej centrum, tym mocniej lało. Ostatecznie zrezygnowałem z planu i zawróciłem, bo miałem mokre rękawice i czułem wodę w rękawach. Mogłem jechać za dnia, deszcz nie był wtedy tak mocny.
Dzisiaj mija 10 lat, jak zaczęły się moje rowerowe przygody. 2 stycznia 2012 roku kupiłem mojego Treka. Od tamtego czasu przejechałem prawie 118 tys. km (w sumie na wszystkich trzech rowerach), więc w tym roku wypadnie już trzecie okrążenie Ziemi. Chciałem tu wymienić jakieś ciekawe wycieczki, ale było ich tyle, że ciężko mi wybrać kilka. To było szalone 10 lat. Ciekawe, jak będzie wyglądać kolejne 10.

Zaczynamy! Wróciłem do Poznania i mimo deszczowej aury, wyskoczyłem pokręcić się chwilę. Jutro minie 10 lat, gdy zacząłem moje rowerowe przygody. Dzisiaj zacząłem jedenasty sezon. Opiszę dzisiejszy wyjazd i na koniec podsumuję miniony rok.
Mżyło, gdy ruszałem. Przynajmniej nie było śniegu, choć piach z solą zalegały na drogach. Pojechałem do centrum przez Junikowo. Zacząłem odkrywać ukończone inwestycje, ale też nowe, bo centrum strasznie rozkopali. Nie zauważyłem nawet znaków informujących o objazdach. Moja nieuwaga czy drogowców? Przez najbliższy rok będzie trzeba omijać Poznań szerokim łukiem. Nawet Rynek rozkopali. Mam nadzieję, że to wymiana tego okrutnego bruku w ramach budżetu obywatelskiego. Oby zrobili to jak na ul. Woźnej lub nawet lepiej.
Uciekłem przed dwiema mżawkami, ale złapała mnie trzecia – jeszcze zanim dotarłem na Cytadelę. Kupiłem kawę i spacerkiem przeczekałem najgorsze. Potem pojechałem na Sołacz i przez Grunwald, centrum i Rataje pojechałem Wartostradą, aby wrócić standardową trasą do domu. Po drodze widziałem kilka ukończonych inwestycji, ale też kilka źle zrobionych objazdów i nieprawidłowo oznaczonych dróg. W paru przypadkach istniało zagrożenie wypadkiem, zwłaszcza po zmroku. Poznań wciąż zniechęca.
Podsumowując rok 2021, był to mój najbardziej aktywny rowerowo sezon. Pobiłem nawet moją życiową podróż po Japonii. Przejechałem rekordowo ponad 15,2 tys. km, dodając rekordowe 249 wpisów (nie licząc zbiorczych, które tworzę, żeby nie zaśmiecać bloga każdym przejazdem do sklepu czy na dworzec). Rekordowym wpisem było 156,5 km z sakwami, choć rekord dnia to 186,2 km (podzielony na 2 wpisy). Najbardziej rowerowym miesiącem był czerwiec z niemal 2 tys. km. Większość czasu spędziłem w Poznaniu, kilka miesięcy na Lubelszczyźnie, a nawet – w odróżnieniu od zeszłego roku – dwiema nogami stanąłem za granicą. Po wielu przygodach kupiłem nowy rower wyprawowy.
Byłem na kilku wyprawach. Przejechałem Velo Dunajec, odkrywając Wiślaną Trasę Rowerową oraz Szlak wokół Tatr. Ten drugi jest o tyle interesujący, że kiedyś jechałem podobną trasą. Może warto tam wrócić? Drugą wyprawą były Kaszuby z Anią. Pierwsza taka w pełni niesamotna podróż. Na koniec wyprawa po szlaku wzdłuż Nysy i Odry. Najdłuższa wyprawa po Niemczech, podczas której prawie ukradziono mi rower. Z innych przykrych spraw miałem też jedną kolizję, po której musiałem wymienić koło. Policja nie postarała się odnaleźć sprawcy.
Wpadłem na pomysł spędzenia kilku pracowakacji (z angielskiego workation). Odwiedziłem Góry Sowie, Warszawę i Gdańsk. Trochę szkoda, że wpadłem tylko na te 3 pomysły, ale może kolejny rok będzie bardziej owocny. Poza tym byłem na kilku mikrowyprawach: lawendowej, holenderskiej, na Trasie Pojezierzy Zachodnich, na Starym Kolejowym Szlaku i w Roztoczańskim Parku Narodowym. Wśród jednodniowych wypraw godnych wspomnienia były: szlak Kolej na rower, szlaki Blue Velo i Trasa Pojezierzy Zachodnich, wizyta w Śnieżycowym Jarze, odkrycie ścieżki „Czahary”, odwiedziny Wodnego Dołu, zaliczanie wiaduktów na dawnej linii kolejowej, jesienna Puszcza Notecka czy kolejne ścieżki w Poleskim Parku Narodowym.
Wyjątkowo na ten rok nie mam żadnego planu. Główną przeszkodą jest koronawirus. Gdyby nie on, odświeżyłbym sporo starych pomysłów. Myślę jednak, że na pewno coś się na ten rok znajdzie.