Andrzej na rowerze

Krótkie przejazdy.

Pechowo zaczyna się ten rok. Moje zmiany planów zamieniają się w standard. Ale może po kolei. Była całkiem spokojna, bezdeszczowa sobota. Chciałem wypróbować nową kurtkę softshell. Mimo wiatru z zachodu, ruszyłem w kierunku Krzyża Wielkopolskiego z planem powrotu pociągiem.
Wyjazd z Poznania był nieco kłopotliwy, bo miałem pojechać przedmieściami prosto do Kiekrza, a mi się kierunki pomyliły i pojechałem przez miasto. Z Kiekrza było relatywnie prosto do Szamotuł. Tam dopadł mnie głód, więc rozejrzałem się za restauracją i skończyłem – jak zwykle – w supermarkecie.
Przemarzłem. Rękawice, które zabrałem na wycieczkę, okazały się najsłabszym ogniwem. Po ogrzaniu się w supermarkecie zmieniłem kierunek i zamiast do Puszczy Noteckiej skierowałem się z wiatrem na Oborniki, a potem na Poznań, aby nie wjeżdżać na drogę krajową. Złapał mnie zmrok, ale ręce już tak nie dokuczały. Może gdyby nie rękawice, to wszystko poszłoby inaczej. Może też bluza była za słaba na dzisiejsze 6 °C. Będzie na wiosenny wiatr, jako że to softshell.

Po wczorajszym deszczu było sucho. Poranny mróz też ustąpił, więc wymyśliłem pętlę przez Puszczę Notecką. Tym razem założyłem ciepłe buty, ale ze względu na słoneczną aurę było momentami za gorąco.
Skierowałem się na Oborniki. W Poznaniu było suchutko, ale gdy zjechałem z głównej drogi, zaczął się sajgon. Mokre i brudne ulice chlapały na całego, więc gdyby nie maska, to jadłbym solankę. Zdecydowałem się odwołać wyprawę. Miałem wrażenie, że każdy kolejny kilometr zżerał mój napęd, który chrupał od mieszanki wody, soli i brudu.
Pojechałem prosto do domu. Wybrałem krajówkę. Na północy Poznania wbił mi się kawałek szkła. Powietrze uciekało za szybko, więc czekał mnie nieplanowany postój.
Zahaczyłem o myjnię. W Poznaniu było sucho, więc solanka wyschła i rower zrobił się biały. Kąpiel była nieunikniona. Potem jeszcze pokręciłem się po okolicy, coby rower odrobinę przesechł.

Zaczyna się dziewiąty sezon moich rowerowych przygód. Z pewnością w tym roku będzie on inny, tylko w którym kierunku? Nie zaplanowałem niczego, po głowie chodzi mi kilka pomysłów, mam kilka marzeń. Być może wymyślę coś spontanicznego, a może zaplanuję wyprawę z półrocznym wyprzedzeniem.
Na dzisiaj zaplanowałem pojechać na północ. Przejechałem na drugi koniec miasta, co zajęło mi niemal godzinę. Chciałem objechać poligon, ale moje stopy zaczęły przemarzać. Było zimniej niż wczoraj, nadal wietrznie. Chcąc trochę podratować dystans, pojechałem przez Biedrusko, a potem wróciłem prosto do domu, żeby się ogrzać.
I jeszcze podsumowanie zeszłego roku. Pokonałem 11,1 tys. km. Najważniejszym wydarzeniem była kolejna wyprawa do Azji, która przyniosła trochę niespodzianek. Odwiedziłem Japonię i Koreę Południową. Przybyłem wiosną, w trakcie trwania hanami, czyli okresu kwitnienia drzew wiśniowych. Moje azjatyckie przygody opisałem po powrocie do Polski. Wśród najbardziej zaskakujących, ciekawych lub wartych wspomnienia były: zima w Japonii, gdy zjeżdżając z gór, wjechałem do doliny pełnej narciarzy powracających ze stoków; odkrycie ostatnich kwitnących wiśni, a następnie nierozważny przejazd po górskiej drodze w okresie budzenia się niedźwiedzi; zejście do pagody otoczonej pradawnymi cyprysami; przejazd po jednej z niewielu dróg dla rowerów położonej wzdłuż wybrzeża na dawnej linii kolejowej; krótki spacer po jedynej w Japonii pustyni; przejazd wzdłuż malowniczego wybrzeża w upalny dzień; spacer wzdłuż 123 bram torii (aczkolwiek 10 tys. bram robi większe wrażenie); wycieczka po wzgórzach herbacianych.
Wsiadłem na prom do Korei. Wpadłem na informację o Szlaku Czterech Rzek, dzięki czemu opracowałem plan zwiedzenia połowy półwyspu koreańskiego. Kraj okazał się bardzo przyjazny rowerzystom. Wiele malowniczych dróg wiodło mnie czasem daleko od głównego szlaku przecinającego kraj. Dotarłem do Seulu, gdzie wbiłem ostatnią pieczątkę na głównym szlaku, a potem ruszyłem w drogę powrotną, bo ten kraj nie oferował innych możliwości. Poznałem przyjaznych monocyklistów, którzy pomogli mi w podróży. Przejechałem niemal 200 km, co było najdłuższą i najbardziej szaloną wycieczką tego roku.
Powróciłem do Japonii. Sezon deszczowy połączony z powodziami zmieniły moje plany i ruszyłem na Shikoku. W Kyōto zobaczyłem kawałek procesji jednego z najpopularniejszych japońskich festiwali. Upał nie dawał mi spokoju i popłynąłem promem na północ kraju. Tam zobaczyłem trzy festiwale. Spędziłem też ostatnie dni mojego pobytu z przemyśleniami: po co mi to było. Stanowczo odradzam odwiedzać Japonię latem. Jest za gorąco.
Po powrocie do Polski nie miałem za dużo ochoty na jazdę pod Poznaniem, gdzie chyba zacząłem zapuszczać korzenie. Zaliczyłem jeden wypad pod namiot, jesienną wizytę w górach i przejazd przez Niemcy. Dokąd teraz?