Andrzej na rowerze

Wczoraj Bożena mnie zapytała czy wyjdę dziś na rower. Z początku zgodziłem się, ale gdy dodała, że o 8:50, to podszedłem do wyjazdu sceptycznie. Mimo wszystko udało mi się wstać i z lekkim poślizgiem dotarłem na skrzyżowanie. O dziwo jako pierwszy, Bożena z Jarkiem dojechali po paru minutach.
Było bardzo wietrznie. Bardzo. Założyłem dodatkowo kurtkę od wiatru i jakoś mnie nie wywiało. Pojechaliśmy przez Kozice, tak pod wiatr. I jeszcze podjazd pod Stanisławów, ale ten akurat był łatwy. Dowiedziałem się, że mam oponę do wymiany. Taki mały defekt. Zastanawiam się czy nie wymienić obydwu, żeby to jakoś wyglądało. Szkoda, że tak szybko się zużyła, bo konkurs Traseo jeszcze nie dotarł do końca. I tak pewnie nie wygrałbym, więc pół miesiąca bez roweru przy takiej pogodzie, to za długo. A jeśli jakoś wygram, wtedy te opony będą czekały na kolejny sezon, bo pewnie znów szybko zużyję nowe :P
Dojechaliśmy do Stanisławowa, duża górka, a dalej do Marianówki przez błoto. Ja ślizgałem się, ale nie jako jedyny. Na szczycie popodziwialiśmy widoki, odpoczęliśmy, zjedliśmy chałkę, wypiliśmy kakao (choć można uznać, że to Bożena wypiła, hehe) i zaczęliśmy rozgrzewkę do starej radiostacji. Jedno kółko, robię drugie, a tu towarzystwo gdzieś zniknęło. Usłyszałem Bożenę i tak myślę co ona robi nad tą przepaścią. Zjechałem do niej i nie było tak źle, trawa przejezdna. Bożena jakoś szybko zjechała, więc i ja nie chciałem być jedynym, który tego nie zrobił. Co za droga! Ale nie wywróciłem się, choć czułem jak jest tam ślisko. Jeszcze wjazd nowo wylanym asfaltem z powrotem pod radiostację i zjazd 65 km/h. Pobiłem swój rekord na tym odcinku.
Szybki zjazd do domu. Wiatr w plecy i od razu jedzie się lepiej. Powrót przez Dunino. Zatrzymaliśmy się pod stadniną koni na zdjęcia Bożeny karmiącej zwierzęta resztkami chałki. Widocznie smakowało :)

I tak oto nastała wiosna :D Nocny deszcz rozpuścił większość śniegu zalegającego ulice i trawniki, a ponieważ na ulicach nie było tak dużo kałuż, to wyszedłem na rower. Ale i tak wróciłem brudny.
Temperatura po południu wynosiła ok. 15 °C, ale ja ubrałem się ciepło z powodu silnego wiatru. Mogłem założyć lżejsze ciuchy, bo po wyjeździe z Legnicy poczułem jaki błąd popełniłem. Dobrze, że miałem ubrania, które szybko schną.
Na początek miałem problem ze złapaniem sygnału GPS. Ale pokręciłem się po chodniku z jednej strony ulicy i z drugiej, i udało się. Jaworzyńska wygląda teraz jak sito, więc wyruszyłem w stronę Parku Miejskiego. Choć nie udało mi się ominąć dziur na Mickiewicza. A i w samym parku odkrytych zostało tyle pozostałości po właścicielach psów, że jestem za zwiększeniem ilości patroli straży miejskiej i podwyższeniem kar za niesprzątnięcie odchodów po swoim pupilu...
Przejechałem się wałami, które tym razem są nawet przejezdne. Jeszcze tylko błoto niech zniknie. Kaczawa wygląda jakby miała lada chwila wylać. W sumie po takiej ilości stopniałego śniegu nie jest to dziwne. A jeszcze jak przyjdą prognozowane deszcze, to przestanie być miło w parku.
Ruszyłem do Legnickiego Pola i dalej do Koskowic przez Księginice. Za trzecią z wspomnianych miejscowości budują dwie elektrownie wiatrowe. Póki co są tam fundamenty. Aż będę częściej jeździł tamtą drogą, bo ciekawi mnie jak wygląda budowa takiego wiatraka :D
Za Koskowicami, po wjeździe do Legnicy widać kolejną budowę. Tym razem jest to chodnik dla pieszych. Ciekawe czy rzucą tam też drogę dla rowerów, bo asfalt nie jest w najlepszym stanie...
Przejechałem się dalej drogą dla rowerów aż do Fabrycznej, a później przez park, za którym dopiero dzisiaj zauważyłem (a może niedawno skończyli), że są już nowe lampy uliczne na Łukasińskiego. Ładne, ale nie pasują do obdartych kamienic :)

Bo nie byłem :D Mieszkam w Legnicy kilka lat, ale jeszcze nie przemierzyłem jej całej. Niedawno przeglądając artykuły na Wikipedii, natrafiłem na tytułowe osiedle. Postanowiłem, że dzisiaj się po nim przejadę. Dodatkowo od jutra ma być ocieplenie i trochę deszczu, toteż pogoda nie na rower. Jest tyle śniegu, że nie ma mowy o jeździe podczas odwilży.
Jak zwykle wybrałem się do Parku Miejskiego. Stamtąd chciałem jakoś udać się w kierunku Osiedla Asnyka, toteż wybierając przypadkowo boczną drogę, wjechałem na Władysława Grabskiego. Postanowiłem sprawdzić drogę w Lasku Złotoryjskim. Ciężko się jechało, a na dodatek jeszcze nigdy się tak nie ślizgałem w śniegu jak tam. Zupełnie jakbym miał slicki i przełożył środek ciężkości na przednie koło.
Wyjechałem z Lasku i dotarłem do Złotoryjskiej, dzięki czemu dowiedziałem gdzie jestem. Przez Asnyka wjechałem na docelowe osiedle, ale ponieważ był zmrok, a nie znałem rozkładu dróg, to, po powrocie do punktu wyjścia, zacząłem zmierzać w kierunku domu. Dawno byłem na Lotniczej, bo zauważyłem nową budowę bloków mieszkalnych. Ja jednak wolałbym zamieszkać we własnym domu niż mieszkaniu z sąsiadami za ścianą lub za sufitem.

Wczoraj przyszło mi na myśl, że jeszcze nie byłem na Piekarach, więc dzisiaj właśnie tam się skierowałem, wjeżdżając na ścieżkę za mostkiem, na którą natrafiłem podczas wczorajszego wypadu. Temperatura dzisiaj o wiele niższa niż przez ostatnie dni, ale nie przeszkodziło mi to w wyjeździe :)
Ścieżkami dojechałem do Piekar Wielkich i na ul. Kraka miałem pierwszą w tym sezonie glebę. Droga nieodśnieżona, pod śniegiem lód, a ja na tej brudnej brei. Jedynie lekko stłuczony łokieć, który po kilku minutach przestał boleć.
Odwiedziłem jeszcze Stare Piekary podczas poszukiwań mało ruchliwych dróg. Nie znalazłem takich, ale odkryłem kolejną ścieżkę rowerową. Trzeba kiedyś przejechać się i zrobić aktualizację na OpenStreetMap tych dróg.
Wjechałem na nieznaną mi drogę i dojechałem do Pawic. Nierzadko mijałem ją podczas jazdy do lasów lubińskich i teraz wiem dokąd prowadzi :) Szybki powrót do domu, żeby zjeść coś ciepłego i się rozgrzać. Teraz już nie mam pomysłu dokąd udać się na kolejną wyprawę po śniegu. Może jutro zrobię sobie przerwę...

Wczoraj posypało jeszcze śniegiem, ale poszedłem szukać ciepłych skarpet w Realu i znalazłem narciarskie Hi-Teca (70% akryl, 13% wełna, 15% poliamid, 2% elestan) oraz jeszcze jednej firmy z innym składem tkaniny, ale wolałem najpierw przetestować jedne. No i... grzeją. Szkoda, że jedynie łydki.
Ze względu na dużą ilość śniegu nie chciałem wybierać się daleko, więc pojeździłem jedynie po Parku Miejskim. Główne drogi są w miarę odśnieżone, więc można wygodnie nimi jeździć. Jedynie za Kaczawą coś mi strzeliło do głowy, żeby wjechać na nieodśnieżony wał i przemęczyłem się pół kilometra po tej drodze. Na szczęście bez żadnej wywrotki. Nudnie się jeździ tamtędy, więc wróciłem szybko do domu.

I kolejny dzień na śniegu. Tym razem pojechałem do Lasku Złotoryjskiego w nadziei na złapanie kilku ujęć w kadrze. Niestety wyciąganie telefonu (wolę trzymać go w ciepłym miejscu, żeby nie zniszczyć baterii), a także używanie ekranu dotykowego nie należą do łatwych, toteż tylko raz zatrzymałem się na moment, żeby zrobić zdjęcie... śniegu. Cóż innego w takim miejscu można znaleźć? Co innego, gdyby to były góry, ale póki co nie piszę się na nic takiego z moimi marznącymi stopami.
Standardowo przez Park Miejski. Postanowiłem wjechać w wąwóz przy Alei Zwycięstwa, ale tak dziwnie się jechało, jakbym miał pękniętą oś albo kapcia. Nie nadaję się na jazdę po śniegu, dlatego zrobię sobie przerwę, żeby odpocząć. A ponieważ idzie ocieplenie, to myślę, że podróże będą coraz mniej przyjemne.
Zjechałem na jakąś ścieżkę, po której przejechał quad lub coś o wąskim rozstawie kół. Tak dostałem się na ścieżkę rowerową na obwodnicy, którą to przejechałem do końca. Wjechałem najpierw na pierwszą drogę, której też nie znałem, później za schroniskiem dla zwierząt w kolejną i tak zrobiłem pętlę, wracając na Aleję Zwycięstwa.
Marzą mi się nowe miejsca do odwiedzenia, a nie mam pomysłów gdzie się udać. Trzeba trochę posiedzieć nad zdjęciami satelitarnymi i wybrać jakieś trasy. Ale to może jak śniegu będzie mniej, bo jakoś przestaję przepadać za takimi drogami...

Trzeci dzień rowerowych zmagań na śniegu. Tym razem wybrałem się w kierunku północnym. Miałem nadzieję pojeździć drogami leśnymi, jednak zbliżał się wieczór i zrezygnowałem z tego planu. Tym razem zliczyłem kilometry w terenie, dodając do nich jazdę po nieodśnieżonych drogach asfaltowych.
Do Zakaczawia dojechałem przez Park Miejski po wałach nadkaczawskich i dalej polną drogą do Pawic. Droga lekko udeptana przez kilku ludzi i zwierzynę. Lepiej jechało się po tropie, choć najwygodniej oczywiście po nieubitym śniegu. Dalej jedną z moich ulubionych tras w kierunku Raszówki i zdecydowałem, że nie będę jechał dalej (myślałem wjechać na drogę leśną po kilkuset metrach), tylko skręcę w drogę, którą też wcześniej nie jechałem. Dotarłem do Pątnowa Legnickiego, gdzie zrobiłem rundkę w nadziei na znalezienie jakiejś drogi terenowej do Legnicy, co mi się nie udało. Wjechałem więc na asfalt i popędziłem do domu na ciepłą herbatkę malinową :)
Zafundowałem sobie przed wyjazdem ochraniacze na buty z neoprenu w Decathlonie. W ogóle się nie sprawdziły, bo po ok. 10 km jazdy było tak samo jak przez ostatnie 2 dni. Dobrze, że można je zwrócić.
Na następną wycieczkę najpewniej wybiorę się do Lasku Złotoryjskiego. Przydałoby się zabrać aparat i zrobić parę zdjęć, bo zauważyłem, że w konkursie Traseo.pl będą też zwracać na nie uwagę.

Drugi dzień. Dosyć ciężko jest się zmusić do wyjścia w takie zimno, ale jak już się kręci, zmienia się wszystko :) Dzisiaj było jakieś 2-3 stopnie chłodniej w stosunku do wczoraj.
Postanowiłem zrobić trochę kilometrów w terenie, choć jazda po śniegu już sama w sobie winna być uznawana za jazdę terenową. Niestety albo wyjeździłem wszystkie ciekawe trasy terenowe w Legnicy, albo po prostu ich tutaj nie ma. Może następnym razem wybiorę się na północ od miasta.
Obrałem Ludwików za cel. Jazda po wałach nad Kaczawą w jedną stronę nie była trudna. Gdzie ślad wydeptany, tam jechało się niewygodnie, ale pewnie, a po śniegu jechało się już bardzo dobrze, tylko nigdy nie wiadomo czy pod nim nie ma jakiejś niespodzianki. Dzisiaj również obyło się bez ani jednego wylegiwania się w śniegu. Może póki co staram się uważać z moimi wyjeżdżonymi semi-slickami. Choć nawet sobie radzą i dobrze się jeździ po nieubitym śniegu.
Zastanawiam się gdzie zaczyna się teren Huty Miedzi Legnica, bo te tablice z zakazem wstępu do lasu postawili gdzie im się podobało... Gdy drugi raz przejechałem się pod Laskiem Złotoryjskim (teoretycznie nie miałem prawa tamtędy się poruszać), miałem plan pojechać niebieskim szlakiem przez Smokowice i gdzie mnie dalej poniesie. Niestety znów zaczynało robić się chłodno w stopy, więc ruszyłem w drogę powrotną. Tym razem wjechałem na wał po przeciwnej stronie rzeki i tak się umordowałem, że już na pewno nim nie pojadę, nie po śniegu.

Postanowiłem ponownie wybrać się na jazdę po śniegu, ale tym razem dalej aniżeli po parku, no i po grubszej pokrywie śnieżnej. Miała być spokojna, krótka przejażdżka, ale taka nie była.
Przejechałem się po Parku Miejskim – śnieg tak przyjemnie chrupał pod kołami. Wpakowałem się na wał i o ile jazda po nim była w miarę wygodna, to już po zjechaniu zeń, gdy skończyła się ścieżka, rower momentami nie chciał jechać. Podczas całej wycieczki, mimo wielu okazji, ani razu nie wywróciłem się.
Za mostem planowałem skręcić w prawo, ale pojechałem jednak prosto, żeby dotrzeć ponownie pod Lasek Złotoryjski. Pojechałem drogą przy Lasku (trafiłem na niebieski szlak pieszy) i odnalazłem ruiny Białki. Na skrzyżowaniu przy tych ruinach zastanawiałem się w którą stronę skręcić, bo ślady kół były na wszystkich szlakach. Dobrze, że wybrałem drogę na zachód, bo – patrząc na satelitę – na południe dotarłbym tylko do Kaczawy.
W Smokowicach zaczynało mi się robić zimno w stopy, nawet mimo trzech par skarpet. (Trzeba wymyślić coś innego). Nie chciałem wracać przez Prostynię, więc ruszyłem ku Złotoryjskiej. Wpadłem jednak na pomysł odwiedzenia Pawłowic Małych. Nie miałem jednak pojęcia gdzie konkretnie one leżą. Jak tak spojrzeć na zdjęcia satelitarne, to owa miejscowość wygląda jak jedno gospodarstwo rolne.
Jechałem przed siebie, aż skusiła mnie jedna droga w las i uznałem, że powinienem nią pojechać. Mogłem jechać nią prosto, to wróciłbym do domu, ale znów skusiły mnie ślady i skręciłem, tym razem w jeszcze gorszą drogę, że mnie zrzucało z roweru. Gdy zjechałem z górki, już nie miałem ochoty wracać, więc parłem do przodu, nawet jak skończył się ślad. Powoli przestawałem dawać radę jechać i trzeba było prowadzić rower. A jak droga kończyła się, to wpakowałem się na linię cięcia (cut line z angielskiego) i dotarłem do ogrodzonego terenu. Niestety nadal bez widocznej drogi i ruszyłem dalej po bardzo grząskim gruncie z wieloma kałużami. Na szczęście nie zmoczyłem butów (nie tak mocno przynajmniej, choć śnieg miałem wszędzie).
Zmierzałem raczej na oślep, ale dotarłem na skraj wzgórza. Myślałem, że kieruję się do szosy, więc zacząłem schodzić aż dotarłem do ścieżki, którą przemierzył niedawno człowiek z rowerem. Ponieważ sądziłem, że zjechał z tego samego wzgórza, choć z innego miejsca, to ruszyłem jego śladem i dotarłem do drogi i żółtego szlaku pieszego. Sukces! Gdy szlak skręcał w lewo, ja zaufałem intuicji i skręciłem w prawo. Dobrze, bo dojechałem do drogi krajowej i już byłem prawie w domu. Prawie, bo zorientowałem się, że jestem daleko za Lipcami, czyli musiałem jeszcze nadrobić kawał drogi. Ponieważ rozgrzałem się podczas błądzenia, to nawet stopy mi się rozgrzały. Mogłem więc przyspieszyć na tym odcinku.
Nie powinienem więcej tak jeździć, przynajmniej nie po opadzie śniegu czy deszczu. Myślę o zmianie opon, a zauważyłem konkurs na Traseo.pl, więc jeszcze się powstrzymam z tym. Jakieś szanse przecież mam przy moich leśnych przygodach :D

Wczoraj najpierw Jarek, a później Bożena namawiali mnie na dzisiejszą wyprawę. Rano, mimo że padał deszcz, postanowiłem dołączyć. Zamontowałem błotniki i o 10:25 byłem na skrzyżowaniu razem z Anią. Później dojechali Bożena i Jarek, i o 10:40 wyruszyliśmy.
Droga na początku była prosta, trochę kałuż i grząskiego podłoża, ale do Myśliborza dojechaliśmy. Mogłem wziąć zapasowe skarpetki, a może i kilka par. Na miejscu ogrzaliśmy się, wypiliśmy po dwie herbaty (jednak Lipton) z rumem. Dowiedziałem się, że to już tradycja, aby na nią wpadać do Myśliborza, choć dla mnie był to pierwszy raz :D
Ania została w barze, a my zrobiliśmy rundkę po wąwozie. Nie było źle. Korzenie nie takie śliskie, liście nie przeszkadzały, strumień nie taki głęboki. W jednym tylko miejscu zrzuciło mnie z siodła, ale to był śliski podjazd i na slickach (semi się starło) nie dałem rady.
Powrót pod bar, do którego przybyła w międzyczasie Ewelina i powrót do domu. Pod wiatr. Ja przemarzłem, ale wygrzałem się po powrocie.