Andrzej na rowerze

Krótkie przejazdy.

Po ponad 20-godzinnym, spokojnym rejsie dopłynąłem do brzegu Sendai. Przywitały mnie dżdżysta pogoda i o wiele przyjemniejsza temperatura. Niestety już na promie wiele osób dawało oznaki przeziębienia, które rozłożyło również i mnie. Jeszcze się nie wykurowałem, jednak nie potrafiłem odmówić sobie wybrania się gdzieś na koniec tygodnia.
Od początku ery Reiwa, czyli niemal od trzech miesięcy, prowadzę dziennik. Nie piszę tam więcej niż na blogu, jednak ma mniej rowerowy charakter. Poza zapiskami zbieram też naklejki i stemple z odwiedzanych miejsc. Najłatwiej jest dostać stemple na stacjach drogowych, czyli Michi-no-Eki. W okolicy znajduje się ich kilka i tak powstał plan na dzisiaj – odwiedzić stację drogową Ōsato.
Wyszedłem późnym popołudniem. Temperatura wciąż utrzymywała się wysoka. Na termometrze widziałem 36 °C. Beton robi swoje. Za miastem już chłodniej – 33 °C. Do tego dużo wzgórz i drzew dających ochłodę w swoim cieniu.
Do celu dotarłem po dwóch godzinach. Nie wiem, co bardziej mnie bardziej spowolniło – japońskie drogi czy upał. Stacja drogowa okazała się bardzo przestronna. Miała aż dwie restauracje (zwykle jest tylko jedna). Regionalne smakołyki kusiły swoim wyglądem i smakiem (w Japonii można czasem trafić na pudełko degustacyjne z wybranym produktem), ale nie zdecydowałem się na żaden z artykułów.
Planowałem wrócić przez Matsushimę, jednak wieczorem byłem umówiony u fryzjera, więc, mając na uwadze długi dojazd, wolałem maksymalnie skrócić sobie drogę. Ruszyłem na południe. Złapał mnie wieczór, temperatura w końcu spadła do 30 °C. Całe szczęście było trochę wiatru, który przynosił ociupinę ochłody. Japońskie lato w tym roku daje mi w kość.

Kolejny pochmurny i okropnie gorący dzień. Zapowiadało się na popołudniowy deszcz, ale mimo to zaryzykowałem z dzisiejszym planem. Nie miałem ochoty jechać tą samą drogą, co wczoraj. Pożegnałem się z gospodarzami i ruszyłem na około, przy okazji zdobywając kilka stacji drogowych (Michi-no-Eki).
Horyzont zdobiły ciemne chmury. Spowalniał mnie wiatr z południa. W Kaizu trafiłem na uliczkę handlową za dużą bramą torii. Gdy nią spacerowałem, zaczepił mnie jeden z handlarzy. Ostatnio tak rzadko trafiam na ludzi zaciekawionych turystami. Może za dużo jeżdżę po turystycznych regionach. Ta część Japonii wyglądała tak bardzo zwyczajnie.
Dojechałem do podnóża gór, gdzie była jedna ze stacji drogowych. Po drogach dało się poznać, że mnie ominął prysznic. Zorientowałem się też, że zaczął mi uciekać czas. Przez mój objazd dystans wysłużył się dwukrotnie.
W porcie znalazłem się na niecałą godzinę przed rejsem. Stanąłem w długiej kolejce, ale udało mi się załatwić formalności i wsiąść na prom. Czekała mnie długa podróż w dużo łagodniejsze regiony. Lato jest mało przyjemną porą na zwiedzanie Japonii.

Dzisiejszy plan to porażka. Ruszyłem na południe, aby dostać się do portu. W połowie dowiedziałem się, że anglojęzyczna strona internetowa przewoźnika zawierała błędne informacje i promu w soboty nie ma. No to się zawróciłem i tyle z jazdy.
Dzień był pochmurny, ale upalny z gęstym powietrzem. Nie jechało się najprzyjemniej. W drodze powrotnej chciałem odwiedzić stację drogową, ale chyba zwinęli interes. Skoczyłem jeszcze pod zamek w Kiyosu.

Było podobnie jak wczoraj. Kropiło jak z cieknącego kranu. Z tą jednak różnicą, że ulewa dopadła mnie w połowie dystansu, gdy jechałem przez góry.
Przejechałem przez Maibarę, w której byłem już kilka razy, ale tym razem po raz pierwszy pokonałem wzniesienie w kierunku wschodnim. Tak dziwnie było oglądać znane ulice od ich końca. Chowałem się pod mostami, wiaduktami, a czasem z braku schronienia nawet pod drzewami, aby przeczekać silniejsze przejściowe deszcze.
Czasem mnie bierze na sentymenty (miewam jakieś déjà vu) i dzisiejszy deszcz przypomniał mi o deszczowej końcówce podróży po Islandii. Wtedy jednak powietrze nie było takie wilgotne i jechało się dużo przyjemniej.
Wydłużyłem dystans, aby odwiedzić kolejną stację drogową (Michi-no-Eki). Znalazłem tanie melony (prawie połowę tańsze niż w supermarkecie), więc wziąłem – jednego, bo były ciężkie. Jako prezent, bo dzisiaj gościli mnie Pola i Nora, których odwiedziłem już kilka razy podczas moich podróży po Japonii.

Śniadanie jadłem w towarzystwie deszczu za oknem hostelu. Całe szczęście przestało, gdy ruszałem. Tylko od czasu do czasu kapało z nieba niczym z cieknącego kranu.
Podczas wyjazdu z Kyōto chciałem odwiedzić jeszcze jedno miejsce. Okazało się, że było mi po drodze. To wzniesienie Keage, na którym znajduje się nieużywana linia kolejowa (chyba służyła do transportu łodzi). Obecnie wiosną jest często odwiedzanym miejscem ze względu na drzewa wiśni otaczające stare tory. Dzisiaj było pusto. Widoki też nie wyróżniały się, dlatego szybko się zwinąłem.
Przejechałem góry, dostałem się do Ōtsu. Drogę do Hikone pokonałem już kilka razy i zawsze było to wzdłuż jeziora. Dzisiaj postanowiłem pojechać nieco dalej, przy okazji odwiedzając kilka stacji drogowych (Michi-no-Eki). Nie miałem za dużo szczęścia, bo brakowało chodników, a czasem nawet pobocza i musiałem dzielić drogę w większym ruchu. Udało mi się znaleźć kilka bocznych dróg wśród pól ryżowych, co jednak mnie odrobinę spowolniło.
Na horyzoncie rozciągała się granatowa chmura. W pewnym momencie obróciłem się i zobaczyłem szare niebo. Byłem między młotem i kowadłem. Na telefon dostawałem ostrzeżenia o silnym deszczu. Jedno mówiło o ponad 100 mm opadu na godzinę, a z nieba ledwo kropiło. Raptem kilka kilometrów przed celem zaczęło padać. Gdybym był tych kilka minut szybciej, nie miałbym takiej niespodzianki. Wyszedłem jeszcze z parasolką po coś do jedzenia i wtedy dopiero lunęło. Ulice zamieniły się w potoki. Chyba pierwszy raz w życiu widziałem tak silny opad.

Dzień zaczął się upiornie gorący, ale chciałem zobaczyć festiwal. Gion Matsuri trwa przez cały miesiąc, a na dzisiaj przypada jedna z dwóch parad ulicznych. Miałem niedaleko, dojechałem szybko. Martwiłem się o parking dla roweru, ale zostawiłem go tuż przy ulicy i stanąłem między nielicznymi ludźmi. Przede mną znajdowały się płatne miejsca, które szybko się opróżniły przez żar lejący się z nieba. Mimo wszystko, migrując między barierką i cieniem drzewa, spędziłem ponad godzinę na obserwowaniu procesji. Wyróżniające były wozy sięgające nawet 25 metrów wysokości i ważące po 12 ton. Wysoka temperatura oraz duże przestoje w poruszającej się paradzie zmusiły mnie do wczesnego powrotu. Choć tradycja festiwalu sięga ponad tysiąca lat, dużo bardziej podobał mi się Aoba Matsuri.

Było gorąco, upalnie, z nieba lał się żar. Nie miałem nic do roboty, bo zatrzymałem się w Kyōto na kilka dni, więc wyszedłem na krótką przejażdżkę.
Nie miałem planu, więc uznałem, że mam blisko do mojego ulubionego chramu – Kamigamo-jinja. Dystans był nieco dłuższy, ale poprzeciskałem się przez wąskie drogi osiedlowe i dostałem na miejsce. Zostawiłem rower na parkingu i poszedłem na krótki spacer. Skończyli remont głównego budynku, więc można podziwiać świeżą farbę na zdobionej elewacji. Nie wchodziłem do środka, bo byłem przepocony i ubrany niestosownie do miejsca, które odwiedziłem.
Wciąż miałem sporo sił, więc wjechałem na ścieżkę wzdłuż rzeki Kamo-gawa. Pomyślałem o Gionie, turystycznej dzielnicy Kyōto. Rower zostawiłem na moim tajnym parkingu w krzakach i ruszyłem pieszo wśród setek turystów. Przespacerowałem się pod świątynię Kiyomizu-dera i zrobiłem odwrót. Było za gorąco. Wsiadłem na rower i pojechałem prosto do hostelu. Lato na całego, choć wieczorem przyszła burza i odrobinę popadało.

Zostałem w Ōsace drugi dzień. Padało pomimo odmiennej prognozy. Wyszedłem na spacer z parasolką i aparatem. Kilka ze zrobionych zdjęć standardowo dodałem do galerii.
Na dzisiaj miałem plan przenieść się do Kyōto. Lipiec jest miesiącem trwania Gion Matsuri, lokalnego festiwalu, który wyjątkowo trwa przez cały miesiąc z kilkoma punktami kulminacyjnymi przyciągającymi rzesze turystów. Przypomina mi on odrobinę festiwal z Nihonmatsu. Z pewnością będzie dużo więcej turystów, jak na jedno z najbardziej turystycznych miast Japonii.
Najpierw musiałem wydostać się z centrum Ōsaki. Dużo świateł, ale poszło całkiem sprawnie. Dojechałem do rzeki, wzdłuż której wypatrzyłem drogę dla rowerów. Przynajmniej na mapie. W rzeczywistości była typową drogą na wale rzecznym, ale dyskwalifikowały ją blokady. Co kilkaset metrów musiałem się naszarpać lub nadźwigać, aby przewlec rower przez wymysł japońskich szowinistów. Nieudolność w edukowaniu i zatrzymywaniu motocyklistów poruszających się tamtymi drogami spowodowała, że powstały blokady, które przysparzają problemów zwykłym ludziom, a co dopiero rowerzystom z obładowanymi rowerami.
Choć bariery przeszkadzały, to wolność od świateł drogowych przeważyła o pozostaniu na wałach rzecznych. Dojechałem do samego końca, skręciłem do miasta i pojechałem do chramu Iwashimizu Hachiman-gū znajdującego się na wzgórzu. Z planu wynikało, że pół wzgórza jest zabudowane, choć dużo dróg było oznaczonych schodami. Znalazłem jednak ścieżkę, bardzo obiecującą. Stara, niszczejąca, betonowa nawierzchnia dróżki zwężała się z każdym metrem. Towarzyszący mi las bambusowy przeplatał się ze zwykłymi drzewami. Mech zaczął wchodzić na drogę i wciąż po wczorajszym deszczu nawierzchnia była mokra. Jechałem bardzo powoli, aby nie wpaść w poślizg. Obietnica została spełniona i zjechałem ze wzgórza bez wpadnięcia na ślepą uliczkę.
Ostatnim punktem programu był most. Najdłuższy drewniany most w Japonii. Dostępny tylko dla pieszych; rowery i skutery należy przeprowadzić. Wyróżnia go konstrukcja. Podczas wysokiej wody część jezdna odłącza się od podpór i dryfuje do czasu opadnięcia wody (połączona stalowymi linami, aby nie spłynąć z nurtem).
Pozostało dostać się do Kyōto. Znów dużo świateł, które spowalniały. Zapomniałem dodać, że było wietrznie. Całe szczęście z grubych chmur nie spadł żaden deszcz.

Choć dzień zaczął się gorąco, to już pierwsze metry przyniosły deszczyk. Nic wielkiego, ale po kilku godzinach może przeszkadzać. Kilka razy przestało padać, a gdy zacząłem większy podjazd, opad wzmógł się. Czasem przeczekanie pod zadaszeniem pomagało, ale ponieważ jechałem w koszulce, to zaraz robiło się zimno. Temperatura też w sumie zdążyła spaść z 30 do 20 °C.
Kierowcy w tych okolicach wydają się mało uprzejmi. Jedzie przemoczony rowerzysta, a oni pędzą na złamanie karku, zostawiając niewielki dystans podczas wyprzedzania.
Na zjeździe było trochę korków. Było też chłodno. Wyjechałem z gór i od razu zaczęła się metropolia. Wielka komórka połączonych miast. Gdyby nie znaki drogowe, nie wiedziałbym kiedy wjechałem do Ōsaki.
Zaczęło lać. Z przerwami, ale już tak do końca dnia. Na rzece Dōtonbori miałem okazję zobaczyć łodzie. Najwidoczniej jakiś festiwal, bo grała sintoistyczna muzyka. Dojechałem do hostelu i miałem ochotę wyjść z aparatem, aby dorzucić trochę więcej zdjęć do galerii, ale za bardzo padało, więc tylko poszedłem coś zjeść.