Andrzej na rowerze

Krótkie przejazdy.

Kolejny słoneczny dzień. Ruszyłem w dół, po własnym śladzie. Wiatr mnie spowalniał, ale chociaż przynosił ulgę od skwaru.
Zatrzymałem się w świątyni Reigan-ji, która wczoraj zwróciła moją uwagę swoimi formacjami skalnymi. Znalazłem szlak i wspiąłem się na szczyt, gdzie spotkałem mnicha. Technicznie rzecz biorąc, był to tylko pomnik, ale facet znalazł niezłe miejsce do medytacji.
Na chwilę pojawiły się chmury na niebie. Akurat dotarłem do miejsca, które przegapiłem wczoraj – wzgórz pokrytych krzewami herbaty. Niczym pod Shizuoką. Wjechałem na szczyt najwyższego wzgórza, skąd rozciągała się panorama na plantację i pobliskie miasta. Niestety plan przejazdu przez wzgórza zawiódł, bo droga skończyła się. Porobiłem trochę zdjęć i zawróciłem.
Kolejne kilometry nie były ciekawe. Miasta na prawo i na lewo, upał, duży ruch.

Niebo było lekko zachmurzone, gdy ruszałem, ale upał szybko złapał i powróciłem do leniwej jazdy. Dzisiaj chciałem odwiedzić wioskę położoną w górach.
Jazda na południe do lekkich nie należała. Jechałem wzdłuż krajowej trójki, która była przepełniona ciężarówkami. W połowie drogi odbiłem na bardziej lokalną ulicę, a potem na jeszcze mniejszą, która doprowadziła mnie pod wzgórza herbaciane w mieście Yame. Niestety jakoś źle pojechałem i zobaczyłem tylko zbocze, gdzie wzgórza herbaciane miały swój początek. Zrobiłem postój na posiłek, gdzie zostałem zaczepiony przez siedemdziesięciolatków, którzy zrobili sobie przerwę w trakcie przejścia szlaku turystycznego, a potem, po stromym podjeździe, dotarłem na górską farmę. Tak tu cicho i spokojnie. Zostałbym tu kilka dni, ale mam już plany na następne dni.

Temperatura mnie dzisiaj zaskoczyła. Po całonocnym deszczu było tak chłodno, że może nawet za bardzo, ale cieszyłem się, że w końcu nie musiałem umierać z gorąca. Przynajmniej do czasu.
Dzisiaj jechałem na południe, głównie wzdłuż rzek, aż dotarłem do doliny. Tam już trzeba było się nieco powspinać. Miałem nadzieję wjechać do tunelu, ale ten okazał się niedostępny dla rowerów, więc zostało mi wspinać się dalej. Za górą wyszło słońce, które do tej pory tylko mrugało zza grubych chmur, więc do hostelu dojechałem nie do końca zadowolony.

Żartowałem, nie zawracam. Odwiedziłem Honshū, aby spotkać się z JM, a dzisiaj wracam na Kyūshū. I teraz uwaga: temperatura przyszła po rozum do głowy. Prognoza przewidywała opady, było całkowite zachmurzenie, temperatura spadła o kilka kresek i dzięki temu – w końcu – nie umierałem.
Do podwodnego tunelu dotarłem tymi samymi drogami, co wczoraj i półtora roku temu. Tunel przekroczyłem już po raz czwarty, więc zaraz będę wiedział, gdzie i jaka grafika się znajduje na tamtejszych ścianach.
Skorzystałem z 3-minutowego promu, bo pewien czerwony most był niedostępny dla rowerzystów. Z dołu wygląda bardzo okazale i przypomina pewien amerykański. Można się oszukać.
W centrum Kita-Kyūshū zaczęło kropić. Myśląc, że i tak zmoknę, zatrzymałem się na obiad. Gdy wyszedłem, nie padało, ale ostatnie kilometry przejechałem w lekkim deszczu. Po dotarciu do hostelu lunęło, jednak na opad patrzyłem przez szybę z suchego fotela.

Dosyć tego. Pora wracać. Upał mnie wykończy, więc im dalej na północ, tym lepiej.
Jechałem ślimaczym tempem. W Kita-Kyūshū trwał jakiś festiwal. Była muzyka, były stragany z jedzeniem, było mnóstwo ludzi. Jak oni znoszą ten upał?
Przedostałem się podwodnym tunelem do Shimonoseki. Trafiłem na kilka świątyń i chramów, ale nie dałem rady ich zwiedzić. Skierowałem się do centrum miasta Sanyō-Onoda, aby w klimatyzowanej kawiarni odpocząć od upału. Wieczorem przeniosłem się do innej dzielnicy, aby poznać JM, Couchsurfera z Filipin, który przyjechał uczyć angielskiego w Japonii.

Powtórzę się – żar lał się z nieba. Było nieco wietrznie, więc tyle ulgi. Dzisiaj jechałem na południe. Wybrzeże już mniej malownicze, do tego po kilku kilometrach pojawił się wzmożony ruch.
Przejechałem przez centrum Shimonoseki i dotarłem do podwodnego tunelu łączącego wyspy Honshū i Kyūshū. 20 jenów za przejście z rowerem, kilkanaście minut spaceru i byłem w mieście Kita-Kyūshū. Ostatnim razem było deszczowo, więc dzisiaj miałem okazję zobaczyć trochę architektury. W centrum miasta rzuciłem okiem na zamek i pojechałem spotkać się z Junem, Couchsurferem.

I znowu żar z nieba. Ile można? Skierowałem się leniwym tempem do centrum Hagi. Stare miasto określane jest mianem miasteczka zamkowego. Centrum jest przeładowane budynkami w tradycyjnej architekturze japońskiej. Objechałem zaledwie kilka ulic, ale było tego tak dużo, że szybko zrezygnowałem. Odwiedziłem jeszcze miejsce, gdzie stał zamek i ruszyłem w dalszą drogę.
Trafiłem na drogę wzdłuż wybrzeża, używaną przez nielicznych mieszkańców, którzy jakimś sposobem tam jeszcze mieszkają. Kręto, wąsko na jedno auto, ale jakie widoki! Gdyby wyciąć chaszcze zasłaniające morze, to nie wiem, czy dojechałbym do celu przed wieczorem.
Tylko przejechałem przez centrum Nagato, aby znaleźć się w dolinie, skąd wiodła droga do mojego celu. Musiałem zrobić zakupy, bo zmierzałem do odosobnionego miejsca. Przy okazji natknąłem się na informację o turystycznym chramie. Byłem rozerwany pomiędzy dotarciem do marketu i tym samym wydłużeniem dystansu oraz wydostaniem się z doliny bez jedzenia. Na pomoc przyszedł konbini (sklep typu Żabka), więc mając co jeść, skierowałem się do chramu.
Na mojej drodze stanęła wielka góra. Dodając upał, nie było lekko. Dojechałem cały spocony. Miałem jeszcze drogę w dół, ale powiedziałem sobie dość i zostawiłem rower przy murku, samemu schodząc do chramu. Było dużo ludzi, więc zrobiłem kilka zdjęć, odwiedziłem kilka sklepików i wróciłem do jazdy. Ostatnie kilometry pokonałem po wzgórzach i dotarłem do domku nad morzem. Aż mi się przypomniał domek nad polskim morzem.

Skończyły się przyjemności. Pojawił się upał, a wiatr ustał, więc powróciłem do trybu jazdy przez piekło.
Dzisiaj przeniosłem się do Hagi. Krajowa dziewiątka poleciała do centrum prefektury, ale ruch nadal był duży. Ominąłem też kilka tunelów, dzięki czemu miałem okazję zobaczyć malownicze wybrzeża. Tak rzadko oglądane, bo tych kilka bocznych dróg znika pod ciężarem roślin w szybkim tempie. Gdyby nie żar lejący się z nieba, byłby to udany dzień. Zrobiłem mnóstwo zdjęć, bo tak mnie zauroczyła ta linia brzegowa.

Kolejny krótki dzień. Temperatura była zaskakująco zaledwie odrobinę wyższa niż wczoraj, chociaż w nocy nie padało. Dodatkowo dzięki wiatrowi jazda była znośna, choć cień nadal przynosił największą ulgę.
Nadal jechałem krajową dziewiątką. Tam, gdzie wybudowali darmową ekspresówkę (z jakiegoś powodu powstało kilka niepołączonych ze sobą segmentów), jechało się znośnie, a na pozostałych odcinkach szukałem ratunku na starych drogach biegnących przy morzu. Trafiłem dzięki temu na kilka urokliwych plaż.
W mieście Masuda zatrzymałem się w nietypowym hotelu. Całe piętro jest wypełnione miniaturowymi pokojami, niczym w hotelu kapsułowym, ale każdy ma 4 metry dla siebie z wygodnym łóżkiem i... zasłoną zamiast drzwi.