Andrzej na rowerze

Padało całą noc. Gdy ruszałem tylko mżyło. Temperatura była bardzo przyjemna, jednak wiało z północy. Narzuciłem na siebie lekką bluzę, coby mnie nie przewiało.
Po kilkunastu kilometrach jazdy na horyzoncie ukazały się nieprzyjemne widoki kroczącego opadu. Po kilkunastu minutach zaczęło mżyć. Dojechałem do pierwszej stacji z pieczątką, założyłem kurtkę i pojechałem dalej. Mżawka zamieniła się w deszcz i przez kilka kolejnych godzin miałem kalejdoskop pogodowy.
Koreańczycy to podli egoiści. Nie raz widziałem jak walili pieczątkami w punktach kontrolnych na szlaku rowerowym, przez co jakość odbitki jest najczęściej fatalna. Zostawiają też otwarte pudełko z tuszem, przez co szybciej wysycha i kolejni eksploratorzy mogą mieć problemy. Pomijam to, że z powodu deszczu wszystko było mokre wewnątrz każdej budki, ale dzisiaj przerośli samych siebie. Trafiła mi się pieczątka z uchwytem w całości uwalonym tuszem. Po prostu brak słów.
Trafiło mi się kilka krótkich podjazdów, z czego jeden miał całkiem ładne widoki. Nie potrafiłem oprzeć się widokom i wyciągnąłem kilka razy aparat, choć nie było to zbyt mądre. On nie jest wodoszczelny.
Ostatnie kilometry przejechałem w niewielkim deszczu, który zdążył ustać, gdy dotarłem do celu. W końcu zatrzymałem się w kwaterze, a nie motelu, więc mogłem wymienić kilka zdań z właścicielem. Jestem już w połowie drogi do stolicy. Kto wie, może uda mi się zrealizować większość planów.

Bynajmniej nie o jagodach dzisiaj będzie. Ruszyłem niespiesznie, bo dzienny dystans zaplanowałem niewielki. Chciałem go skrócić jeszcze bardziej, więc pojechałem głównymi drogami przez wzgórza. Wygody nie było, bo pobocze wąskie i zasypane kamykami, plastikiem, szkłem i wszystkim, co może odpaść z koreańskiego pojazdu, a odpaść może wszystko. Taka chińska jakość.
Jutro ma spaść jakiś deszcz, więc dzisiaj się zachmurzyło. Przedpołudnie nawet nadawało się do jazdy ze względu na niższą temperaturę, choć indeks UV nie zachwycał. Potem warstwa chmur przerzedziła się i zrobiło się gorąco.
Dojechałem do szlaku, odebrałem kolejną pieczątkę i zacząłem rozglądać się za sklepem rowerowym. Od kilku dni przy szybkiej jeździe czuję bicie; jakbym założył na dętce kilka łatek w tym samym miejscu. Na oponach nic nie znalazłem, szprychy również są całe, nawet koła nie scentrowały się jeszcze od wylotu z Polski. Wczoraj zauważyłem nieznaczną wypukłość z boku opony. Tak jakby splot puścił. Jeśli to jest powodem mojego zmartwienia, to potrzebuję kupić zapasową oponę. Jedyny problem w tym, że wszystkie sklepy, które odwiedziłem zostały zlikwidowane. Ewentualnie Dzień Pamięci, który przypada na dzisiaj (wciąż mijałem flagi Korei opuszczone do połowy) wpłynął na otwarcie punktów, aczkolwiek nie jest to święto państwowe.
Dojechałem do kolejnego motelu. Brakuje mi hostelów. Są tańsze, a przede wszystkim można z kimś pogadać. Niestety Korea nie jest turystycznym krajem. Może w kilku dużych miastach da się kogoś spotkać i wymienić kilka zdań, ale na szlaku sami Koreańczycy, którzy ani trochę nie mówią po angielsku.

Oglądam ostatnio mało atrakcji, więc po śniadaniu odwiedziłem grobowce znajdujące się nieopodal. Wyglądały zachwycająco w promieniach porannego słońca.
Powrót na Szlak Czterech Rzek nie obył się bez problemów. Chcąc skrócić sobie drogę, najpierw pojechałem źle, a potem wjechałem na żwirową drogę, która poleciała łukiem. Ostatecznie wyszedł dłuższy dystans niż gdybym nie kombinował.
Na dzisiaj miałem przewidziane dwa podjazdy na szlaku. Nie czułem, aby mogły wnieść coś do mojej podróży, więc je po prostu ominąłem, skracając sobie odrobinę dystans.
Dzisiaj zebrałem aż dwie pieczątki do paszportu rowerowego. Było strasznie gorąco, nie miałem ochoty na jazdę, ale jakoś trzeba się było dostać do motelu. Przestudiowałem mapę i stwierdziłem, że do kolejnej pieczątki nie jest daleko; po części nawet po drodze. Ruszyłem.
Przejechałem po strasznej drodze. Piekło. Żar lał się jakby mocniej niż na innych odcinkach. Obszar był niezamieszkały, czasem minąłem kolarza z radiem, które jest rozpoznawalnym atrybutem koreańskich rowerzystów, a tak – sama przyroda i brak cienia.
Wbiłem trzecią pieczątkę i skierowałem się do mojego celu. Jak ja się cieszę, że wybrałem nocleg daleko od centrum, bo jazda po mieście Daegu była uciążliwa. Dużo dróg dla rowerów, które nie dość, że mieszczą pół roweru, to jeszcze są pozastawiane zaparkowanymi autami, a na ulicach duży ruch. Koszmar.

Koreański jest mi kompletnie obcy. Czasem mam wrażenie jakbym słyszał japoński, ale to tylko kilka podobnych dźwięków. W przeciwieństwie do japońskiego, nie umiem nawet wymawiać liter. Wyrazy są kosmicznie długie, że aż nie chce się ich czytać. Po trzech dniach spędzonych w Korei mogę stwierdzić, że jest jeszcze długa droga do przyciągnięcia zagranicznych turystów, chociaż lokalna turystyka kwitnie całkiem nieźle. Prawie wszystko jest pisane hangulem (alfabet koreański), a gdy coś pojawi się w transkrypcji lub po angielsku, to jest powód do radości, bo w końcu można się doczytać. Z drugiej strony, po dzisiejszej wycieczce wiem jak wyglądają znaki tłumaczone jako motel.
Rano miałem przygodę w hotelu, gdy się okazało, że mój pobyt nie był opłacony, jak mnie zapewniła recepcjonistka poprzedniego dnia (byłem przekonany, że pobrali płatność z karty). Koreańczycy są jeszcze słabsi w angielskim niż Japończycy (może to jakiś nacjonalizm, bo spotykani przeze mnie Koreańczycy mówią dużo o swoim języku), więc recepcjonistka dała mi telefon z mężem na linii, a potem jeszcze zadzwoniła do syna, który w końcu mówił płynnym angielskim i wyjaśniliśmy sprawę. Pierwsza recepcjonistka pomyliła się i jednak nie ściągnęli pieniędzy z karty, a ja patrząc na wyciąg z konta, nie przyjrzałem się uważnie i szedłem w zaparte, że płatność została wykonana.
Wydostałem się z miasta, aby powrócić do jazdy Szlakiem Czterech Rzek. Powoli ten szlak staje się nudny. Ma kilka widoków, jest spokojny, ale może to ten upał mnie tak zniechęca do podróżowania. Nie wiem, czy nie zmienię swoich planów. Przez brak odpowiedniej bazy noclegowej dodatkowo mam sporo kłopotów.
Wbiłem kolejną pieczątkę do paszportu rowerowego i zjechałem ze szlaku. Dalsza droga nie miała sensu, bo nie znalazłbym żadnego hotelu wzdłuż rzeki, a do kolejnego punktu z pieczątką mogę dotrzeć inną drogą. Może straciłem kilka widoków, ale pewnie jeszcze sobie to odrobię. Tymczasem dojechałem do Changnyeong-eup, gdzie odwiedziłem kilka motelów (stąd też nauczyłem się znaków oznaczających motel w alfabecie hangul) i albo brak wolnych pokoi, albo kosmiczna cena. Gdy już miałem wyjeżdżać z miasta, zauważyłem motel z angielskim napisem. Mieli pokój za akceptowalną cenę. W samą porę, bo upał dawał się już we znaki.

Zaskakująco w Korei też jest upalnie. Wyobrażałem sobie bardziej umiarkowany klimat, ale może za mało uważałem na geografii. Ruszyłem rano. Wydostałem się z centrum Busan, mając na przeszkodzie parę gór. Niestety tunele biegnące przez te góry były niedostępne, więc zrobiłem zygzak.
Już powoli przyzwyczajam się do koreańskich dróg i kierowców. Nie są tacy źli. Trzeba trochę uważać przez ich agresywną jazdę i bezmyślne parkowanie, nawet tuż przed innym pojazdem, ale podobno taki charakter.
Musiałem kupić przejściówkę, bo choć w Korei używa się tej samej wtyczki elektrycznej, co w Polsce, to nie pomyślałem o zabraniu urządzeń z Polski. Miałem w głowie tylko Japonię i przez to prawie wszystkie moje urządzenia obsługiwały wtyczki japońskie. Odwiedziłem aż 3 sklepy i były tylko wtyczki w odwrotną stronę. Trzeba było pomyśleć w Japonii, miałbym więcej szczęścia.
Miałem dość poszukiwań, więc spróbowałem przedostać się na szlak rowerowy biegnący wzdłuż rzeki. Nie było to proste, bo dzieliły mnie ogrodzone tory albo autostrada. Wejście znalazłem przy ścieku, co poznałem po zapachu mydła; pewnie z koreańskich umywalek. Szkoda, że wcześniej nie wjechałem na tę drogę, bo była wystrzałowa. Miałem chyba z wiatrem, bo jechało się lekko i przyjemnie. Do tego nawierzchnia na wielu odcinkach była bajecznie wygodna – jakbym jechał po jakiejś autostradzie.
Minąłem setki rowerzystów. Może nawet wyłącznie Koreańczyków. Wszyscy z zasłoniętym ciałem, aby uchronić się przed promieniami. Wyglądali jak zamaskowani bandyci. W sumie ja też jeżdżę z zakrytą twarzą, żeby mi nos od tej opalenizny nie odleciał, więc teraz rozumiem, jak mnie widzieli Japończycy, gdy tak jeździłem po Japonii.
Niestety drzewa wzdłuż szlaku zostały posadzone niedawno, więc nie dawały dużo cienia, a upał dawał się we znaki. W przeciwieństwie do Japonii, tutaj dba się o szlaki rowerowe (przynajmniej o przejechany przeze mnie kawałek), bo trawa była przycięta, a nawierzchnia wolna od kamieni, czego jednak nie można powiedzieć o drogach dla aut czy chodnikach.
Wbiłem kolejną pieczątkę do paszportu rowerowego, podsmażyłem się jeszcze trochę na słońcu i zjechałem ze szlaku. Mój nocleg był ukryty gdzieś za górami, więc zrobiłem kilka podjazdów i dojechałem do... hotelu na godziny. Chyba będzie to częsty problem. Zarówno ze znalezieniem noclegu, jak i znalezieniem zwykłego hotelu, bo czytałem, że większość noclegów w Korei to motele. Przynajmniej dostałem przestronny i czysty pokój.

Znowu krótko. Ruszyłem wcześnie rano do Hakaty, dzielnicy Fukuoki, aby złapać prom. Wczoraj padało, dlatego zrobiłem sobie dzień spacerowy, jednak nie zdążyłem odwiedzić muzeum, gdzie była interesująca mnie wystawa, więc pojechałem tam dzisiaj. Jeszcze odczekałem na otwarcie muzeum, kręcąc się po okolicy i niestety nie udało się. Kolejka do kasy, którą zastałem w muzeum pobudzała wyobraźnię: musiałbym zmierzyć się z setkami innych zwiedzających wystawę oraz – z powodu czasu oczekiwania w kolejce, a potem przy obiektach na wystawie – mogłem nie wyrobić się na prom. Z bólem serca zrezygnowałem z atrakcji.

Kolejny słoneczny dzień. Ruszyłem w dół, po własnym śladzie. Wiatr mnie spowalniał, ale chociaż przynosił ulgę od skwaru.
Zatrzymałem się w świątyni Reigan-ji, która wczoraj zwróciła moją uwagę swoimi formacjami skalnymi. Znalazłem szlak i wspiąłem się na szczyt, gdzie spotkałem mnicha. Technicznie rzecz biorąc, był to tylko pomnik, ale facet znalazł niezłe miejsce do medytacji.
Na chwilę pojawiły się chmury na niebie. Akurat dotarłem do miejsca, które przegapiłem wczoraj – wzgórz pokrytych krzewami herbaty. Niczym pod Shizuoką. Wjechałem na szczyt najwyższego wzgórza, skąd rozciągała się panorama na plantację i pobliskie miasta. Niestety plan przejazdu przez wzgórza zawiódł, bo droga skończyła się. Porobiłem trochę zdjęć i zawróciłem.
Kolejne kilometry nie były ciekawe. Miasta na prawo i na lewo, upał, duży ruch.

Niebo było lekko zachmurzone, gdy ruszałem, ale upał szybko złapał i powróciłem do leniwej jazdy. Dzisiaj chciałem odwiedzić wioskę położoną w górach.
Jazda na południe do lekkich nie należała. Jechałem wzdłuż krajowej trójki, która była przepełniona ciężarówkami. W połowie drogi odbiłem na bardziej lokalną ulicę, a potem na jeszcze mniejszą, która doprowadziła mnie pod wzgórza herbaciane w mieście Yame. Niestety jakoś źle pojechałem i zobaczyłem tylko zbocze, gdzie wzgórza herbaciane miały swój początek. Zrobiłem postój na posiłek, gdzie zostałem zaczepiony przez siedemdziesięciolatków, którzy zrobili sobie przerwę w trakcie przejścia szlaku turystycznego, a potem, po stromym podjeździe, dotarłem na górską farmę. Tak tu cicho i spokojnie. Zostałbym tu kilka dni, ale mam już plany na następne dni.

Temperatura mnie dzisiaj zaskoczyła. Po całonocnym deszczu było tak chłodno, że może nawet za bardzo, ale cieszyłem się, że w końcu nie musiałem umierać z gorąca. Przynajmniej do czasu.
Dzisiaj jechałem na południe, głównie wzdłuż rzek, aż dotarłem do doliny. Tam już trzeba było się nieco powspinać. Miałem nadzieję wjechać do tunelu, ale ten okazał się niedostępny dla rowerów, więc zostało mi wspinać się dalej. Za górą wyszło słońce, które do tej pory tylko mrugało zza grubych chmur, więc do hostelu dojechałem nie do końca zadowolony.

Żartowałem, nie zawracam. Odwiedziłem Honshū, aby spotkać się z JM, a dzisiaj wracam na Kyūshū. I teraz uwaga: temperatura przyszła po rozum do głowy. Prognoza przewidywała opady, było całkowite zachmurzenie, temperatura spadła o kilka kresek i dzięki temu – w końcu – nie umierałem.
Do podwodnego tunelu dotarłem tymi samymi drogami, co wczoraj i półtora roku temu. Tunel przekroczyłem już po raz czwarty, więc zaraz będę wiedział, gdzie i jaka grafika się znajduje na tamtejszych ścianach.
Skorzystałem z 3-minutowego promu, bo pewien czerwony most był niedostępny dla rowerzystów. Z dołu wygląda bardzo okazale i przypomina pewien amerykański. Można się oszukać.
W centrum Kita-Kyūshū zaczęło kropić. Myśląc, że i tak zmoknę, zatrzymałem się na obiad. Gdy wyszedłem, nie padało, ale ostatnie kilometry przejechałem w lekkim deszczu. Po dotarciu do hostelu lunęło, jednak na opad patrzyłem przez szybę z suchego fotela.