Andrzej na rowerze

Dla odmiany zaczęło padać, gdy wychodziłem z hostelu. Przeczekałem trochę, aż przestało. Potem głównie kropiło, tak jakby nie mogło się zdecydować.
Pojechałem do Marugame, gdzie jest jeden z czterech oryginalnych zamków na wyspie. Nazywany kamiennym zamkiem, i nie bez powodu, bo wykorzystano mnóstwo kamienia do jego budowy. Dzięki temu jest najwyższym zamkiem w Japonii. Aczkolwiek samą wieżę ma najmniejszą w kraju.
Dalsza droga była nudna. Było zimno, wiało, kropiło. Przejechałem przez Takamatsu, zebrałem kilka pieczątek, zaczęło trochę padać, potem przestało i dojechałem do hostelu.

Dzisiaj wyjątkowo było pochmurno i jeszcze chłodniej. Do tego szlak biegł po koszmarnie brzydkiej drodze z olbrzymim ruchem ciężarowym. Na stacji drogowej dowiedziałem się, że są zamknięci w poniedziałki. To już trzecia dziura w arkuszu na pieczątki. Dlatego nigdy nie zostałem kolekcjonerem, bo na pewnym etapie zawsze coś się nie udaje.
Uciekłem na boczne drogi, ale pojawił się przeszywający wiatr. I jak tu cieszyć się z braku prażącego słońca?
Dojechałem do wzgórza z kompleksem świątyń oraz chramów. Zrobiłem sobie krótki spacer, aby zobaczyć rzeźbę z piasku (90 na 122 m) w kształcie monety z okresu Edo. Mówi się, że została usypana w jedną noc w XVII wieku na cześć pana feudalnego, który był w objeździe tych okolic. Obecnie jest odświeżana dwa razy do roku i podświetlana po zmroku.
Główna atrakcja dnia znajdowała się niewiele dalej. Zostawiłem rower na parkingu i ruszyłem w górę. Według tabliczek 30 do 50 minut wspinaczki. Całkiem dokładny wynik, bo razem z postojami wyszło pół godziny. Na górze widoki były przepiękne. Przypominały mi podjazd znajdujący się kawałek na wschód. Tylko zdjęcia trudno się robiło przy turystach z kontynentu. Miałem więc czas, by odpocząć. Zejście było chyba najgorsze, bo na dole czułem się jak po długim treningu. Ciężko było wrócić do jazdy.
Ostatnim punktem był chram na wysepce, do którego prowadził mostek. Niestety ktoś postanowił zdemontować kładkę i umożliwić przejście wyłącznie dwa dni w roku podczas sierpniowego festiwalu. Mała strata, bo widziałem ładniejsze chramy. Zanim dotarłem do hostelu spadło kilka kropel deszczu.

Kolejny słoneczny dzień z przyjemnie niską temperaturą. Nadal wiało, choć nie tak mocno. Ruszyłem na południe, odwiedzając dwie stacje drogowe, a potem na wschód, błądząc po drogach osiedlowych, po szlaku henro michi, czyli drodze pielgrzymkowej, całkiem sporo po własnym śladzie sprzed paru lat. Wiatr albo osłabł, albo między zabudowaniami był znośny. Dojechałem do hotelu i planowałem jeszcze gdzieś wyskoczyć bez sakw, ale stwierdziłem, że sobie po prostu odpocznę.
Jako że jestem na finiszu kolekcjonowania rowerowych pieczątek na szlaku wokół wyspy, to zasięgnąłem informacji z oficjalnej strony. Aby wziąć udział w wyzwaniu, należy się zarejestrować i wpłacić wpisowe, za co dostaje się oficjalną książeczkę na pieczątki oraz koszulkę, w której należy te pieczątki zbierać. Nie dostanę więc ani medalu, ani dyplomu. Co więcej, na tej stronie dowiedziałem się, że te dwie remontowane stacje miały tymczasowo przeniesione punkty odbioru pieczątek, więc trochę to spaliłem, bo mogłem zebrać całą kolekcję dla własnej satysfakcji. Trudno, może kiedyś wrócę na Shikoku, to spróbuję odwiedzić te dwie stacje, bo na pewno będą już po ukończonym remoncie.

Było słonecznie, ale z przyjemną temperaturą. Musiałem wrócić się kawałek, aby przedostać na wybrzeże po łatwiejszej drodze, jak mogło się zdawać, wzdłuż rzeki, a nie przez góry. Trochę wiało w dolinie, ale im dalej, tym stawało się gorzej. Najtrudniejsza była końcówka. Tam skręciłem na drogę wzdłuż wybrzeża i nadal wiało. Ta droga przez góry pewnie nie byłaby wcale gorsza od tego, co przejechałem.
Po długiej walce dotarłem do Matsuyamy. Metropolia spowalniała mnie na światłach, ale wiatr był tam słabszy. Dojechałem pod górę zamkową, potem krótka wspinaczka i byłem na szczycie. No, prawie, bo zamek właśnie zamykali. Ale widoki z góry rozciągały się daleko.
Zorientowałem się, że została mi nieco ponad godzina do zamknięcia stacji drogowej. Zrezygnowałem z dalszego zwiedzania miasta i ruszyłem w pogoń za czasem. Dotarłem na miejsce na 5 minut przed zamknięciem i wbiłem kolejną pieczątkę do kolekcji. Po zamknięciu jeszcze załapałem się na darmowe jedzenie, bo pani chodziła po parkingu i rozdawała niesprzedane pudełka z lunchem.
Pozostało mi już tylko dostać się do noclegu. Poczułem zmęczenie po tej gonitwie, a jeszcze powrócił ten okropny wiatr i zbliżał się zmierzch. To był ciężki dzień. Dojechałem do zajazdu typu ryokan, który cechuje się pokojami wyłożonymi matami tatami oraz wspólną łaźnią. Gospodyni była niezwykle gościnna, bo nawet dostałem ręcznik, jako że Imabari – miasto, w którym zatrzymałem się – znane jest z produkcji ręczników (jest tu nawet muzeum im poświęcone).

Słońce grzało od rana. Ruszyłem w dół, by wbić pieczątkę na nadmorskiej stacji drogowej. Droga wiodła wśród suchych pól, więc ryżu tam raczej nie uprawiają. Mają jednak słomę i jej używają.
Dalsza droga wiodła przez tunel, jeden z wielu. Zaniepokoiły mnie jednak znaki, bo zrozumiałem z nich, że tunel był zamykany co kilka godzin. Myślałem, że miałem pół godziny, by się do niego dostać i nawet zdążyłem. Dopiero teraz zorientowałem się, że chodziło o godziny nocne. Pokręciłem komunikat, bo tutaj nie mają standardów, np. sklepy potrafią mieć godziny otwarcia „9:00~5:00”.
Znalazłem się w mieście Ōzu, które miało swoją dzielnicę z tradycyjną architekturą. Stał także zrekonstruowany zamek. Najładniej wyglądał znad rzeki. Przy znajomości rozkładu i dobrej pogodzie można nawet złapać przy nim pociąg. Ja miałem odrobinę szczęścia, tylko lokalizacja mi nie odpowiadała.
Rozpoznałem znajomy znak, bo akurat jechałem po drogach z poprzedniej wyprawy. Wtedy to dowiedziałem się o książeczce na pieczątki. Już niewiele zostało, by ukończyć jazdę wokół wyspy, choć będę miał przynajmniej dwie dziury przez te remontowane stacje drogowe.
W miasteczku Uchiko też była dzielnica z tradycyjną architekturą. Po spacerze zorientowałem się, że właśnie w jednym z takich domów miałem się zatrzymać. W środku było gorąco, ale do wieczora temperatura spadła. Jeszcze nie ma lata, a zaczyna być nieprzyjemnie.

Zanosiło się na deszcz, ale słońce nawet szybko przedarło się przez chmury i zaczęło smażyć. Jechałem dalej na północ. W centrum miasta Uwajima zwiedziłem zamek, jeden z dwunastu, które przetrwały restaurację Meiji. Pojawiła się też linia kolejowa. Wyglądała na nieco bardziej ruchliwą niż te na południu wyspy. Za centrum czekał mnie długi podjazd z wieloma tunelami. Poszło całkiem sprawnie. Po drugiej stronie dotarłem do hostelu, w którym byłem jedynym gościem.

Wczoraj zanosiło się na deszcz, ale chyba nic nie spadło. Dzisiaj z kolei niebo spowijała cienka warstwa chmur, która działała jak szklarnia, więc ani nie było cienia, ani chłodu.
Miałem do wyboru dwie drogi: krętą wzdłuż wybrzeża i prostą wzdłuż rzek. Wybrałem tę wygodniejszą. Podjazdów nie uniknąłem, ale było ich na pewno mniej. W końcu wyjechałem z prefektury Kōchi, którą zwiedzałem przez ostatni tydzień.
Skrót sprawił, że do celu dotarłbym za wcześnie, więc na jednym skrzyżowaniu wybrałem nieco dłuższą drogę. Dużo zakrętów, podjazdów, zatok rybackich, nieprzyjemnych zapachów, skorupiaków biegających po wszystkim, co w zasięgu wzroku. Zaskakująco wciąż można tam spotkać ludzi.
Do godziny zameldowania w zajeździe wciąż było dużo czasu, więc odwiedziłem pobliski ogród Nanraku-en. Wisteria powoli przekwita, ale kwitły irysy i rozkwitały azalie. Ładny park, zadbany, kilkunastu pracowników zajmowało się roślinami, ale odwiedzających to zbyt wielu chyba nie mają. Ogólnie ten rejon wygląda na taki wymierający.

Upalny poranek, a wiatru prawie nie było. Jechałem dalej wokół wyspy, szukając pieczątek. W pierwszym miejscu okazało się, że stacja drogowa została przerobiona na muzeum poświęcone Johnowi Manjirō, który uczestniczył w otwarciu Japonii na świat. Druga stacja przechodziła remont, ale pieczątki zostały wystawione obok budynku. Potem droga wiodła przez wiele tunelów wzdłuż skalistego wybrzeża. Jeden nawet ominąłem po starym przebiegu, choć liczba zalegających głazów i ubytków raczej sugerowałaby zamknięcie ścieżki.
Na kolejnej stacji wbiłem kolekcjonerskie pieczątki bez problemu, ale dalej pojawiły się schody. Stacja była zamknięta. Nawet trochę bezczelnie wjechałem za barierki, co bacznie obserwował jeden z pracowników. Na próżno było jednak szukać pieczątek. Musiałem pogodzić się z kolejną dziurą w kolekcji.
Dotarłem do docelowego miasta, gdzie kończyła się linia kolejowa. Nie towarzyszyła mi podczas podróży, ale na stacji kolejowej znalazłem jeszcze jedną pieczątkę do dziennika.

Dzień zaczął się słonecznie, ale przyjemnie chłodno. Pojechałem pod ujście rzeki Shimanto, nad którą spędziłem całą niedzielę. Tam miałem dwie drogi do wyboru: tunelem lub pokręconymi drogami nad wybrzeżem. Wyjątkowo wybrałem opcję pierwszą, bo tak leciał szlak, a ja nie miałem ochoty na wspinaczkę. Potem wzdłuż wybrzeża i przez centrum miasta dojechałem do noclegu, by tam zostawić sakwy i na lekko ruszyć w dalszą drogę, ale o tym w kolejnym wpisie.

Dziwnie jeździ się bez sakw. Ruszyłem wzdłuż wybrzeża. Było trochę podjazdów, wiatr od wczoraj wieje chyba z każdego kierunku, ale dzisiaj jakby nasilił się.
Wybrałem kilka dróg na skróty i dzięki temu sprawnie dostałem się do celu. Po drodze nie zabrakło przepięknego wybrzeża, przy którym trudno było tak po prostu jechać. Przespacerowałem się po kilku szlakach, wspiąłem na parę punktów widokowych. Były schody i kolejne skały wyłaniające się z oceanu.
Drogę powrotną wybrałem oczywiście tak, by zamknąć krąg na przylądku. Było wąsko, na kilku odcinkach trwały prace mające na celu wyprostowanie przebiegu tej odrobinę krętej drogi, ale powrót poszedł równie szybko, co dojazd.