Andrzej na rowerze

Wybieram się jak sójka za morze na moją już coroczną jesienną wyprawę. Tym razem nie Dolny Śląsk. Ruszyłem w rodzinne strony pociągami. Ktoś wpadł pod pociąg, bo przechodził w miejscu niedozwolonym. Po dwóch godzinach podstawili zastępczy pociąg. Trudno się przesiada, gdy peronów brak. U celu przejechałem się chwilę po jesiennym Lublinie. Trochę mnie zmartwiła liczba gołych drzew. Mam nadzieję, że siedząc w cieplejszym Poznaniu, nie przegapiłem jesieni w innych częściach kraju.
Kolejny pociąg był przepełniony. Nie mogłem kupić biletu przez internet, więc w kasie dowiedziałem się, że wprowadzili limity na przewóz rowerów w pociągach regionalnych i najbliższy pociąg z wolnym miejscem miał jechać 2 godziny później. Dostałem się do Chełma, gdzie przywitała mnie gęsta zupa w składzie mgły i gryzącego smogu. Mogłem zabrać maskę.

Mam cięższy tydzień, ale zrobiłem sobie przerwę, by wykorzystać trochę słońca i przejechałem się po mieście za złotem. Jest go dużo więcej niż w lasach pod Poznaniem.

Wczesna pobudka, temperatura na zewnątrz 9 °C, potem zrobiło się cieplej. Ania zaplanowała wycieczkę po Parku Krajobrazowym Promno. Nadal mało złota na drzewach, było kilka piaszczystych odcinków, w jednym miejscu musieliśmy się wracać, bo miejscowi poinformowali nas o zaoranej drodze. Ostatecznie nie wykonaliśmy całego planu przez zbliżający się zmierzch, ale taka dawka terenu była wystarczająca.

Pojechałem do Puszczy Noteckiej, żeby przemierzyć moją standardową trasę po dawnej linii kolejowej. Ubrałem się za ciepło, bo na termometrze widziałem nawet 20 °C.
Do Kiekrza dostałem się przez Wolę zamiast Przeźmierowo. Będę musiał jeszcze dopracować tę trasę, ale wydaje się wygodniejsza. W Szamotułach przejechałem się po drodze dla kaskaderów wokół Rynku. Przydałaby im się obwodnica, bo źle się tam jeździ. W puszczy dużo liści i igieł na drodze, ale jesień się ociąga. W Obornikach otworzyli most z nową, nierówną nawierzchnią. W Poznaniu zahaczyłem o zatłoczone centrum. W weekendy powinienem to sobie odpuścić.

Wyszedłem późno i wyszła nocna jazda. Pojechałem kawałek pod Poznań po bocznych drogach. Potem dojechałem do centrum Poznania i zorientowałem się, jak późno wyszedłem.

Dzisiaj krótki wypad do kina, tym razem na kolejny film studia Ghibli pt. Laputa – podniebny zamek. Powrót po ciemku z wizytą w centrum.

Wyskoczyłem wcześniej, żeby złapać odrobinę słońca. Pokręciłem się po Lasku Marcelińskim. Potem standardowe centrum i tyle.

Wyłączyli prąd, trzeci raz w ciągu ostatnich dwóch tygodni, więc wyszedłem na rower. Przez Dębinę, wzdłuż Warty, aż do Wielkopolskiego Parku Narodowego. Planowałem ustrzelić trochę światła, ale chmury mi przeszkodziły. Zresztą i tak było za późno na ładne światło. Przejechałem się kilkoma nowymi ścieżkami, trafiając zupełnym przypadkiem na wiadukty, które zapisałem sobie do odwiedzenia podczas polowania na parowóz, a potem wróciłem do domu.

Krótka przejażdżka po mieście z zestawem zdjęć tym samym, co zwykle. Ciemno robi się zbyt szybko.

Miałem plany, ale przestało padać i wyszło słońce. Pojechałem więc rowerem. Wybrałem się na łyżwy, wyjątkowo wcześnie w tym roku. Jeździło się świetnie, choć mięśnie nóg się nie radowały. Zajechałem jeszcze do centrum i w drodze do domu zmokłem.