Andrzej na rowerze

Wyszedłem na krótkie polowanie z aparatem. Miejscem łowów była Cytadela. Ludzi tyle, co nic, mimo weekendu. W sumie kilkoro nieświadomych stało się elementami tła w moich fotografiach. Nie mam pomysłów dokąd się jeszcze wybrać.

W zeszły weekend pojechałem po moją kolarzówkę. W tygodniu katowałem ją podczas dojazdów do pracy, bo jeździ się na niej o niebo lepiej. Mój Trek jest chyba tylko na wyprawy z sakwami. Chociaż chodzą mi czasem myśli po głowie, coby nie sprzedać go i nie zostawić sobie tylko kolarzówki, ale kto mnie będzie w teren wyciągał? Koszt napraw osprzętu też wydaje się być wysoki, a do wymiany mam niemało. Same zmartwienia z tymi rowerami.
W końcu wymieniłem pedały w kolarzówce. Nowa opona na tył też już czeka na założenie. W tygodniu planuję wyskoczyć gdzieś poza Poznań, a dzisiaj tylko do Kórnika. Ruszyłem po południu, bo się przestraszyłem zimna, ale gdy tylko wyszedłem z domu, słońce wyskoczyło zza chmur. Całe szczęście był wiatr, więc jechało się komfortowo.
Po mieście zjechałem kawał dróg dla rowerów. Nic się nie zmieniły. Dopiero nad Wartą postanowiłem zbadać nowy odcinek, który jakiś czas temu mnie zainteresował, gdy jechałem mostem nad rzeką. Równy i niewiarygodnie szeroki. Z pewnością zechcę przejechać go w całości, a dzisiaj miałem inne plany.
Mój Garmin zaczął wariować. Niedawno zaktualizowałem w nim oprogramowanie i dzisiaj okazało się, że drastycznie zwolnił. To jednak nic, bo zaczął również wyłączać się. Przynajmniej raz na 20 km. Ciągłe z nim problemy, ale nie wyobrażam sobie zamienić go na cokolwiek innego. Zwłaszcza, że to ostatni model producenta, który można obsługiwać w rękawicach.
Wyjechałem z Poznania, trafiając na nieznane drogi. Kompletnie straciłem orientację po takim czasie nieobecności w mieście. Potem na przeszkodzie stanęło kilka remontów dróg i objazdy. Dojechałem do Borówca, a potem już prosto do Kórnika. Przy jeziorze kręciło się dużo ludzi i wszyscy ubrani jakby miało sypnąć śniegiem. Pod zamkiem masa samochodów i ludzi, a to tylko sobota. Było za późno, aby odwiedzić arboretum, na które mam chętkę już od kilku lat. Zjadłem obiad i ruszyłem z powrotem do Poznania.
W sumie planowałem pojechać aż do Środy Wielkopolskiej, ale miałem mały zapas czasu, więc wybrałem tylko nową drogę na mapie, aby nie wracać po własnym śladzie. Wiatr od Poznania trochę mi poprzeszkadzał, ale i tak jechałem dużo szybciej niż na Treku. Trafiłem na kolejne objazdy, a i kilka dróg szutrowych się pojawiło, więc musiałem zacisnąć zęby. Najbardziej obawiałem się, że coś wbije się w oponę albo że splot się rozerwie, bo w kilku miejscach przetarcia go odkryły. Całe szczęście obyło się bez tego. Dojechałem do domu po zmroku. Ktoś zapomniał przestawić lampy uliczne, bo było bardzo ciemno.

Pogoda pozwoliła mi dzisiaj na dłuższą wyprawę, więc ruszyłem do mojej ulubionej puszczy. Skusiłem się, aby wyruszyć szlakiem rowerowym, który biegł prawie pod moim oknem. Nie zmienił się prawie nic, ale kompletnie zapomniałem ile na nim piachu. Najgorzej było na wzgórzu przy Morasku. To jednak nic w porównaniu z dalszą częścią wycieczki.
Do Obornik dostałem się po drodze krajowej. Ruch nie był specjalnie duży. W mieście zjadłem obiad i ruszyłem do Puszczy Noteckiej. Najpierw starymi asfaltami, aby wjechać na leśne bezdroża, bo nie wiem jak to można inaczej określić. Ciężko się tamtędy czasem jeździ, a wybrałem jedną z najgorszych dróg, którą jechałem już kilka razy i za każdym razem zapominam, jak to koła wchodzą w piach jak nóż w masło. Męczyłem się długo i niestety pojechałem tak nietrafnie, że musiałem przekroczyć rzekę, a z braku mostów na horyzoncie dotarłem do Stobnicy. O miejscowości jest ostatnio głośno za sprawą budowy hotelu w kształcie zamku. Jako że znajdowałem się w puszczy, to dookoła mogłem podziwiać same drzewa i nie udało mi się nawet dojrzeć placu budowy. Ciekawe ile czasu zajmie im skończenie dzieła. Byle nie skończyło się jak z zamkiem Łapalice.
Byłem wyczerpany po walce z piachem i kontynuowałem jazdę po drodze asfaltowej. Plan był taki, aby dojechać aż do Wronek, jednak zmęczenie zmusiło mnie do okrojenia wycieczki. Dotarłem tylko do Obrzycka, gdzie skręciłem na Szamotuły. Jak sięgając pamięcią, droga wojewódzka była zawsze w złym stanie, dlatego wybrałem się nieco naokoło. Szamotuły zaskoczyły mnie wyremontowaną drogą dla pieszych i rowerów. Kolejnym zaskoczeniem był nowy asfalt koło Jeziora Pamiątkowskiego. Dużo się zmieniło podczas mojej nieobecności. Do domu dojechałem o zmierzchu. Lato się kończy zdecydowanie za szybko.

Wróciłem do Poznania. Niestety bez kolarzówki. Po znalezieniu nowego mieszkania i sprowadzeniu rzeczy przyszedł czas na odebranie mojego Treka, który przeleżał półtora roku w piwnicy u koleżanki. Stan ogólny: dobry. Jedynymi problemami były zaśniedziałe i zardzewiałe śrubki oraz unieruchomione przednia przerzutka i amortyzator w widelcu. Do tego stukanie, z którym próbuję uporać się od momentu kupna. Odczucia po zmianie roweru? Bardzo szeroka kierownica i ciężka, toporna jazda. Nie miałem za dużo czasu na rower, ale Aki, której do tej pory pokazywałem Polskę, wróciła do Japonii i mogłem w końcu wyruszyć w długą wyprawę.
Do końca nie wiedziałem, w którym kierunku pojechać. Myślałem o północy, ale ostatecznie zdecydowałem, że Toruń będzie wygodniejszy. Skolekcjonowanie całego ekwipunku na wyprawę zajęło mi trochę czasu, bo jeszcze nie zdążyłem się rozpakować od czasu wprowadzenia się.
Ruszyłem późno przed południem. Pomyślałem, że szlak przy jeziorze Malta byłby dobrą opcją, aby przypomnieć sobie miasto. Odświeżyłem sobie przy okazji pamięć na kilku drogach dla rowerów. Nic się nie zmieniły. Może jedynie pogorszyła się ich jakość.
Za miastem poleciałem trochę po starych wertepach, a potem dawną krajówką do Gniezna. Dalej, ładniejszymi i brzydszymi drogami, ominąłem Inowrocław.
Złapał mnie zmrok, bo rano za dużo czasu zajęło mi pakowanie. Mimo to wszystko szło zgodnie z planem, aż dojechałem do Puszczy Bydgoskiej. Zabrałem się do tego od złej strony, przez co trafiłem na nieutwardzone drogi leśne. Raptem kilka kilometrów, ale wspólnie ze zmrokiem mocno wykończyły mnie. Do tego temperatura spadła do 18 °C.
Dojechałem do Torunia. Dość późno, bo na kempingu zastałem tylko stróża. Całe szczęście dopiero szedł zamknąć bramę. Zameldowałem się, rozłożyłem namiot (pierwszy raz od ponad dwóch lat) i poszedłem do miasta coś zjeść, bo z tego pośpiechu nie zrobiłem żadnej przerwy.

Ostatnio jeżdżę bardzo mało ze względu na przygotowania. To jest moja ostatnia wycieczka po Wielkopolsce. Kolejne będą najwyżej po Warszawie, bo stamtąd wyruszam na przygodę życia.
Dzisiaj wydawało się cieplej niż wczoraj, było nawet słońce, ale termometr pokazywał tylko 13 °C. Wiał też wiatr, ale nie tak silny, jak wczoraj. Pojechałem w jego kierunku, aby z powrotem trochę mi pomógł (a tak naprawdę cały czas miałem pod wiatr). Najpierw skierowałem się na Morasko, aby ominąć starą krajówkę, a potem już nie miałem wyjścia i do Złotkowa przeciskałem się między autami, bo był dziwnie duży ruch. Potem już do Mrowina, przez Tarnowo Podgórne i Lusowo do Poznania. Nie wiedzieć czemu znowu wyłączył mi się Garmin. Jechałem tym razem 10 km bez nagrywania. Niepokoją mnie jego coraz częstsze problemy.

Dzisiaj było bardzo wietrznie. Chciałem pojechać gdzieś dalej, ale ubrałem się zbyt lekko i wyszła jazda wyłącznie po mieście.
Pojechałem do pierwszego sklepu rowerowego, aby przymierzyć ochraniacze na buty. Chcę zabrać ze sobą na wyprawę model butów nierowerowych, który jest za szeroki jak na but rowerowy, więc wyszedłem z pustymi rękoma.
Kolejnym celem był Rynek, na którym odwiedziłem stragan z pamiątkami, kupując kilka nowych oraz – w końcu – polską flagę, którą od kilku tygodni chciałem zawiesić zamiast standardowej chorągiewki w przyczepce.
Była w miarę wczesna godzina, więc udałem się jeszcze do jednego sklepu, w którym kupiłem moją szosę. Tam też niestety nie mieli mojego rozmiaru ochraniaczy, więc pojechałem nad Maltę do galerii handlowej. Tam na szczęście udało mi się znaleźć rozmiar XL, który jakoś zmieścił moje buty. Mam tylko nadzieję, że nie będzie to tandeta, bo już nie mam czasu na testy – za tydzień lecę.

Po wczorajszej burzy pozostało dużo kałuż. Poczekałem więc zanim choć część nie znikła. Nie planowałem jednak jeździć daleko, bo kolejny deszcz zapowiadali na popołudnie.
Pojechałem do centrum, aby obejrzeć pamiątki, ponieważ jak zwykle chcę zabrać ze sobą jakieś drobiazgi dla obcokrajowców. Zawsze jest jakiś powód, aby się odwdzięczyć za pomoc i taka pamiątka idealnie się do tego nadaje.
Potem skierowałem się do Pobiedzisk, ale gdy zorientowałem się, jak późna jest pora i że lada moment może spaść deszcz, skręciłem na Mielno, aby potem wrócić do Poznania. Na Gdyńskiej niespodzianka, bo ukończyli wiadukt. Zrobili go tak, że stary odcinek przekształcili w drogę dla rowerów, a auta jeżdżą górą. Niestety brakuje znaków drogowych i nawet nie wiedziałem o takiej możliwości. Dobrze, że nie postawili zakazu wjazdu rowerem na wiadukt.

W tym tygodniu dotarła do mnie paczka z nowym sprzętem, więc trzeba było sprawdzić go w akcji. Tak dokładnie, zamówiłem przyczepkę rowerową; albo określając to dosłownie – trzecie koło.
Zabawna sprawa, że w Poznaniu w środku dnia miało padać, więc wybrałem się na północ, gdzie prognozy opadu już nie było. Miałem pod wiatr, ale trzymałem się nadziei, że potem wrócę z wiatrem. Niestety za długo się grzebałem i wyszedłem z domu późno po południu. Zaczepiłem koło (gdy robiłem to po raz pierwszy, przestraszyłem się, że wybrałem za krótki szybkozamykacz, ale ostatecznie okazał się pasować), dorzuciłem sakwy wypełnione przypadkowymi rzeczami z szafy i ruszyłem przed siebie.
Na początek chciałem się dostać do Obornik, ale wolałem ominąć drogę krajową. Zjechałem na lokalne drogi. Przyczepka nie do końca sobie radziła z ciężarem sakw. Często wpadała w wibracje (czy jak to inaczej określić) i musiałem przestawać pedałować, aby wyrównać tor jazdy. Odrobinę pomogła zamiana miejscami sakw, ale nadal zdarzało się zakołysać trzecim kołem. Starałem się równomiernie rozłożyć ciężar rzeczy w sakwach, ale najwidoczniej coś mi nie wyszło. Sama jazda lekką kolarką z kołem obładowanym ciężkimi sakwami nie sprawia kłopotów (poza cofaniem). Muszę tylko znaleźć sposób na obniżenie środka ciężkości, aby jazda była przyjemniejsza.
Udało mi się przetestować koło również w trudnych warunkach, czyli podczas jazdy po wertepach. Ciężkie sakwy nie powodowały odbijania się przyczepki od podłoża, co widywałem na różnych filmach, więc powinno być dobrze.
Potem miałem pojechać do Czarnkowa i przez Ujście wrócić do Poznania, ale ze względu na późną porę pojechałem tylko do Ryczywołu. Stamtąd przez Rogoźno do Murowanej Gośliny. Po drodze złapał mnie malowniczy zachód słońca i na szczęście żadnego deszczu nie było. Jedynie temperatura spadła prawie do trzech stopni, więc końcówka nie była najprzyjemniejsza.

Było dzisiaj ciepło. Może nawet za ciepło w porównaniu do ostatnich dni. Wiosna nadchodzi wielkimi krokami, a dzisiaj była idealna okazja do tego, aby przejechać się gdzieś dalej. Szkoda tylko, że nie miałem wystarczająco czasu.
Wybrałem się do Kórnika, jako że wiało z południa. W mieście nic specjalnego. Obrałem drogę przez Cytadelę, potem na Wildę, Głuszynę i poza Poznań. Spotkałem po drodze sporo kolarzy, może nawet zawodowych. Były nawet 3 dziewczyny, które kiedyś spotkałem w tamtych stronach, ale to egoistyczne idiotki, bo za głowę się człowiek łapie, gdy na nie patrzy. O braku powitania nawet nie wspomnę.
Podczas wcześniejszej wizyty w Kórniku zauważyłem, że kładli asfalt na drodze z Borówca do Mościenicy. Musiałem go wypróbować. Zawiodłem się, bo utwardzili tylko połowę drogi. Musiałem kawałek przejechać po starej gruntówce.
Zastanawiałem się, czy nie odwiedzić arboretum, ale pewnie nie wpuściliby mnie z rowerem, a o tej porze nie ma tam za dużo roślin do podziwiania. Pojechałem tylko pod jezioro, a potem ruszyłem do domu. Jazda z wiatrem była o wiele przyjemniejsza. Mogłem dorzucić nawet dziesiątkę do średniej prędkości. Chociaż na tym połykaczu kilometrów nawet jazda pod wiatr nie sprawia większych trudności.
Poznań zalała fala rowerów.

Słońce przekonało mnie do wyjścia z domu, ale gdy się uporałem z podstawowym serwisem roweru, niebo przesłaniała gruba warstwa chmur. Mimo to pojechałem przed siebie.
Chciałem odwiedzić sklep rowerowy, więc skierowałem się najpierw do centrum. W Cytadeli wypróbowałem nowy asfalt. Teraz tam można jeździć, zwłaszcza na rolkach. Szkoda tylko, że wyremontowali tak mały odcinek. Potem pojechałem pod stadion do sklepu, aby kupić bagażnik do szosy. Tak jest, im więcej przestrzeni na rowerze, tym mniej zmartwień. Wcześniej zamówiłem do tego trzecie koło, albo jak kto woli – przyczepkę rowerową, ponieważ mój plan na wakacje obejmuje podróż na kolarzówce. Więcej szczegółów wkrótce.
Miałem jechać do Buku, ale zimny wiatr mnie zniechęcił. Za lekko się ubrałem, więc skręciłem na Kiekrz, a potem jakoś dziwnie do Baranowa. Spróbowałem pojechać skrótem, który okazał się być drogą prywatną. Zrobiłem tylko kółko i przedostałem się do Poznania w innym miejscu.