Andrzej na rowerze

Po deszczach zrobiło się przyjemnie ciepło, ale nie za ciepło. Pojechałem na krótką przejażdżkę. Najpierw standardowo Wartostradą, potem nowo otwartym odcinkiem pod Bramą Poznania, aż na Naramowice. Zamykający się przejazd kolejowy zrewidował moje plany i pokręciłem się tylko po okolicy. Nie miałem jakoś energii na jazdę, więc skierowałem się do domu. W międzyczasie zmieniłem zdanie i pojechałem jeszcze kawałek na zachód, aż wyjechałem odrobinę poza granice Poznania.

Upał nie zachęca do aktywności. Rano było pochmurno i panowała przyjemna temperatura. Wiało od Kórnika, więc ruszyłem w jego kierunku. Tuż za granicami Poznania wyszło słońce i zaczęło się robić ciepło. Pojechałem za Kórnik, objechałem Jezioro Bnińskie i do Poznania. Słońce zaczęło przypiekać w drodze powrotnej. Mimo to wróciłem nieco okrężną drogą. Odkryłem dzisiaj aż dwa pola słoneczników pod Kórnikiem.

Wiało z północy, więc na dzisiaj zaplanowałem powalczyć z wiatrem bocznym. Wypadło na Środę Wielkopolską. Z powrotem ten wiatr zaczął wiać w twarz. Zaliczyłem też krótki teren, który wypadł mi z głowy w trakcie planowania, a potem nie dało się zrobić sensownego objazdu. Coś wyssało ze mnie energię i ostatkami sił dotarłem do Poznania. Przynajmniej temperatura spadła do przyjemnego poziomu.

Krótkie przejazdy.

Było zaskakująco chłodno, mimo znikomego zachmurzenia. Po ostatnich dniach upałów zrobiło się tak przyjemnie. Chciałem przejechać się gdzieś dalej, ale wiało. Chroniąc się od wiatru, pojechałem na południe do Wielkopolskiego Parku Narodowego. W cieniu drzew temperatura była jeszcze niższa, choć nadal lepsza niż podczas upałów. Przejechałem się po starych asfaltach i betonach w parku, a potem jeszcze skoczyłem do parku Szachty koło mnie.

Straszny upał. Pracowałem z domu i nawet nie otwierałem okien, bo na zewnątrz było jak w saunie. Gdy wyszedłem się przejechać, chmury przesłaniały całe niebo. Niestety było jak w szklarni. Wiał silny wiatr zachodni, więc pojechałem w tamtym kierunku. Dał odrobinę ochłody, ale nic nie pomógł, gdy wracałem do Poznania. Upał chyba wyssał ze mnie całą energię. Pojechałem przez centrum i Wartostradą wróciłem do domu.

Rzadko to robię, ale kusiły mnie słoneczniki znalezione wczoraj. Zabrałem aparat i pojechałem pod Poznań na krótką sesję zdjęciową. Było upalnie, dojechałem szybko. Szybko też zrobiłem kilka zdjęć i musiałem uciekać. Powrót po własnym śladzie, pod lekki wiatr. Na niebie pojawiało się coraz więcej chmur, aż na kilometr przed domem zaczęło padać. Całe szczęście niewiele, a prawdziwa ulewa zaczęła się dopiero po kilkunastu minutach.
Ostatnio rozważam kupno kamerki. Mam jakiegoś pecha do buraków. Dzisiaj aż dwóch spotkałem. Pierwszy – na rowerze – prawie mnie zabił, bo w ostatniej chwili zajechał mi drogę, że prawie czołowo się zderzyliśmy. Był pewnie pijany. Drugi prymityw spryskał mnie płynem podczas wyprzedzania. Jako że jest to wykroczenie zagrażające bezpieczeństwu w ruchu drogowym, to mógłbym taką szmirę zgłosić.

Miałem ochotę pojechać do Puszczy Noteckiej, żeby ponownie odwiedzić niedawno odkrytą drogę z Obornik do Stobnicy.
Było dość pochmurno, dzięki czemu jechało się przyjemnie. W Poznaniu zastałem sporo remontów i na kilku musiałem szukać objazdów. Dalej nie kombinowałem i pojechałem prosto drogą krajową. Była zalana autami – całe szczęście tylko w kierunku Poznania. Pomijając Japonię, to ostatnio taki wysyp aut pamiętam z Islandii.
Nuda tak patrzeć na kolumnę mijanych aut, ale szybko zleciało i dotarłem do Obornik. Tam dojechałem do początku mojego celu. Zaskoczyło mnie, że była to w większości droga asfaltowa. Co prawda z kilkoma wysepkami wyłożonymi kostką Bauma, ale byłem pod wrażeniem. W innych częściach miasta wybudowali przecież tyle dróg dla kaskaderów, a tutaj się postarali.
Wjechałem wreszcie na właściwą drogę biegnącą po dawnym nasypie kolejowym, która, jak się dowiedziałem, powstała aż 2 lata temu. Zwróciłem dzisiaj uwagę na kilka nierówności, które ostatnim razem umknęły mojej uwadze, ale to nic w porównaniu z morzem przyjemności, jakie powstało na tym kilkunastokilometrowym odcinku.
Kierunek powrotu do domu obrałem standardowo przez Obrzycko i Szamotuły. Zaczęły się żniwa, więc dużo kombajnów kurzyło przy drogach. Bez maski można najeść się mnóstwa pyłu. A kawałek przed Poznaniem udało mi się znaleźć słoneczniki. W końcu!

Na dzisiaj zaplanowałem wizytę w Strykowie. Było dość ciepło, z nielicznymi chmurami. Nie chciało mi się jechać przez Stęszew, więc pojechałem nieco naokoło, a gdy przypomniałem sobie, że pod Poznaniem jest mało asfaltów i nie mam ochoty na teren, to zaliczyłem jeszcze drogę wokół Jeziora Niepruszewskiego. Wiatr miał wiać z południa, a zmieniał się akurat wtedy, gdy ja zmieniałem kierunek jazdy. Nie wiedzieć kiedy na niebie pojawiło się więcej chmur, ale dzięki temu temperatura zrobiła się przyjemna. Końcówka drogi mnie trochę wynudziła.

Przez cały dzień było pochmurno. Nieco się rozpogodziło, gdy wyszedłem. Temperatura niska, więc jechało się przyjemnie. Zabrałem ze sobą aparat, żeby popstrykać trochę natury, a w szczególności zbóż zanim kombajny je wszystkie zmłócą.
Pojechałem kawałek za Poznań, chociaż w samym mieście też jest sporo użytków rolnych. W drodze powrotnej miałem pod wiatr. Odwiedziłem Maltę, a potem po Wartostradzie wróciłem do domu.