Andrzej na rowerze

Straszny upał. Pracowałem z domu i nawet nie otwierałem okien, bo na zewnątrz było jak w saunie. Gdy wyszedłem się przejechać, chmury przesłaniały całe niebo. Niestety było jak w szklarni. Wiał silny wiatr zachodni, więc pojechałem w tamtym kierunku. Dał odrobinę ochłody, ale nic nie pomógł, gdy wracałem do Poznania. Upał chyba wyssał ze mnie całą energię. Pojechałem przez centrum i Wartostradą wróciłem do domu.

Rzadko to robię, ale kusiły mnie słoneczniki znalezione wczoraj. Zabrałem aparat i pojechałem pod Poznań na krótką sesję zdjęciową. Było upalnie, dojechałem szybko. Szybko też zrobiłem kilka zdjęć i musiałem uciekać. Powrót po własnym śladzie, pod lekki wiatr. Na niebie pojawiało się coraz więcej chmur, aż na kilometr przed domem zaczęło padać. Całe szczęście niewiele, a prawdziwa ulewa zaczęła się dopiero po kilkunastu minutach.
Ostatnio rozważam kupno kamerki. Mam jakiegoś pecha do buraków. Dzisiaj aż dwóch spotkałem. Pierwszy – na rowerze – prawie mnie zabił, bo w ostatniej chwili zajechał mi drogę, że prawie czołowo się zderzyliśmy. Był pewnie pijany. Drugi prymityw spryskał mnie płynem podczas wyprzedzania. Jako że jest to wykroczenie zagrażające bezpieczeństwu w ruchu drogowym, to mógłbym taką szmirę zgłosić.

Miałem ochotę pojechać do Puszczy Noteckiej, żeby ponownie odwiedzić niedawno odkrytą drogę z Obornik do Stobnicy.
Było dość pochmurno, dzięki czemu jechało się przyjemnie. W Poznaniu zastałem sporo remontów i na kilku musiałem szukać objazdów. Dalej nie kombinowałem i pojechałem prosto drogą krajową. Była zalana autami – całe szczęście tylko w kierunku Poznania. Pomijając Japonię, to ostatnio taki wysyp aut pamiętam z Islandii.
Nuda tak patrzeć na kolumnę mijanych aut, ale szybko zleciało i dotarłem do Obornik. Tam dojechałem do początku mojego celu. Zaskoczyło mnie, że była to w większości droga asfaltowa. Co prawda z kilkoma wysepkami wyłożonymi kostką Bauma, ale byłem pod wrażeniem. W innych częściach miasta wybudowali przecież tyle dróg dla kaskaderów, a tutaj się postarali.
Wjechałem wreszcie na właściwą drogę biegnącą po dawnym nasypie kolejowym, która, jak się dowiedziałem, powstała aż 2 lata temu. Zwróciłem dzisiaj uwagę na kilka nierówności, które ostatnim razem umknęły mojej uwadze, ale to nic w porównaniu z morzem przyjemności, jakie powstało na tym kilkunastokilometrowym odcinku.
Kierunek powrotu do domu obrałem standardowo przez Obrzycko i Szamotuły. Zaczęły się żniwa, więc dużo kombajnów kurzyło przy drogach. Bez maski można najeść się mnóstwa pyłu. A kawałek przed Poznaniem udało mi się znaleźć słoneczniki. W końcu!

Na dzisiaj zaplanowałem wizytę w Strykowie. Było dość ciepło, z nielicznymi chmurami. Nie chciało mi się jechać przez Stęszew, więc pojechałem nieco naokoło, a gdy przypomniałem sobie, że pod Poznaniem jest mało asfaltów i nie mam ochoty na teren, to zaliczyłem jeszcze drogę wokół Jeziora Niepruszewskiego. Wiatr miał wiać z południa, a zmieniał się akurat wtedy, gdy ja zmieniałem kierunek jazdy. Nie wiedzieć kiedy na niebie pojawiło się więcej chmur, ale dzięki temu temperatura zrobiła się przyjemna. Końcówka drogi mnie trochę wynudziła.

Przez cały dzień było pochmurno. Nieco się rozpogodziło, gdy wyszedłem. Temperatura niska, więc jechało się przyjemnie. Zabrałem ze sobą aparat, żeby popstrykać trochę natury, a w szczególności zbóż zanim kombajny je wszystkie zmłócą.
Pojechałem kawałek za Poznań, chociaż w samym mieście też jest sporo użytków rolnych. W drodze powrotnej miałem pod wiatr. Odwiedziłem Maltę, a potem po Wartostradzie wróciłem do domu.

Kolejny upalny dzień, kolejna prognoza deszczu na wieczór. Wczoraj ostatecznie nie padało. Ciekawe, czy chociaż dzisiaj przyjdzie odrobina ochłody.
Noga nie podawała. Chyba wczoraj za dużo z siebie dałem. A może za słabo się rozgrzałem, bo potem już było lepiej. Miałem jechać do Kórnika, ale ostatecznie nie czułem się na siłach. Pewnie upał wysysał ze mnie całą energię. Objechałem tylko Wartę najbliższym mostem. Tym razem w odwrotnym kierunku niż zwykle tamtędy jeżdżę.

Krótko, bo miało padać. Było pochmurno, ale miałem pecha i słońce omijało wszystkie chmury. Pojechałem w kierunku Kiekrza, a potem jeszcze wydłużyłem dystans o Rokietnicę. Z powrotem minąłem Strzeszynek, a wzdłuż drogi kilometry aut. Miastowi przyjechali nad wodę. Nie chciałem wiedzieć, jak to wygląda na plaży. W centrum trafiłem na remonty. Nie chciało mi się szukać objazdów, więc zrezygnowałem z jazdy Wartostradą i przejechałem się przez Grunwald.

3 tygodnie temu odwiedziłem plantację lawendy. Kwiaty nie były jeszcze w pełnym rozkwicie. Ponieważ wielu innych rowerzystów odwiedziło to miejsce w ostatnim czasie, a na przyszły tydzień zaplanowano ścięcie kwiatów, to musiałem ponownie odwiedzić Lawendowe Zdroje. Nie mogłem czekać na weekend, bo byłoby tam zbyt dużo ludzi, więc ruszyłem zaraz po pracy.
Po Poznaniu jechało się przyjemnie, noga podawała. Za miastem zjawił się wiatr. Wciąż było gorąco, więc dawał odrobinę ochłody. Przed Neklą pojawił się nieplanowany teren, a na nim jeszcze bardziej nieplanowane błoto. Aż szkoda, że jechałem kolarzówką. Za Neklą wjechałem do lasów. Zrobiło się chłodniej i zniknął wiatr.
Lawendę znalazłem już na czerniejewskich ulicach, ale to Pakszyn był moim celem. Dojechałem tam po kilku chwilach. Mimo godziny 20, było mnóstwo ludzi, ale jakieś zdjęcie udało mi się szybko zrobić. Kawiarnia również była zapchana ludźmi, więc nie wchodziłem do niej. Szkoda, że nie wpadli na pomysł wystawienia sklepiku na świeżym powietrzu, żeby ograniczyć możliwość zarażenia się wirusem.
Na drogę powrotną wybrałem kierunek na Pobiedziska, a potem prosto do Poznania. Zmierzch złapał mnie jeszcze przed miastem. Pojechałem standardowo Wartostradą. Była zawalona ludźmi, jak zwykle. Pojawiły się mgły. Zabrałem ze sobą bluzę, ale nawet jej nie zakładałem, bo było wciąż za ciepło. Do domu wróciłem zanim zrobiło się ciemno.

Wróciłem do Poznania. Kupiłem bilet przez internet. Nie mogłem dodać biletu na przewóz roweru, więc zostawiłem Treka. Teraz plan dokończenia podróży szlakiem Green Velo jest jeszcze bardziej realny. Niestety musiałem część swojego majdanu przenieść w rękach, a nie na bagażniku, więc zrobiłem sobie porządny spacer farmera i dzisiaj bolą mnie ręce. Do tego odczułem zmianę siodełka i nie siedziało się najwygodniej na kolarzówce, która przez jakiś czas będzie moim jedynym rowerem, więc koniec terenu na te wakacje.
Z początku jechało się ciężko. Myślałem o Wielkopolskim Parku Narodowym, ale zrezygnowałem z niego i zawróciłem w Łęczycy do Poznania. W międzyczasie rozgrzałem się i zaczęło mi się jechać dużo lżej, więc pojechałem kawałek Wartostradą, odwiedziłem zasypane ludźmi centrum i wróciłem do domu ścieżkami przez Grunwald.

W nocy było gorąco w namiocie. Kiepsko mi się spało. Wstałem wcześnie. Recepcja była wciąż zamknięta, ale podszedł do mnie zainteresowany człowiek. Powiedział, że pracuje w obiekcie, choć nie w obsłudze kempingu. Zaufałem mu. Zadzwonił do kogoś i dałem mu odliczoną kwotę. Jeśli zostałem oszukany, to na marne 20 zł.
Mimo prognozy zachmurzenia, słońce podpiekało od rana. Jechało mi się ślamazarnie. Pod wiatr. Do tego czułem zmęczenie po gonitwie na kemping poprzedniego wieczora. Początek był odrobinę łatwiejszy, bo jechałem przez lasy, to cień i drzewa trochę chroniły skórę. W Strzelnie miałem jechać krajówką, ale gdy zobaczyłem, jak wąska to droga, ile po niej jedzie ciężarówek, to zrezygnowałem i wybrałem się niemal naokoło.
Zrobiłem sobie przerwę w Inowrocławiu. Byłem w połowie drogi, więc zasłużyłem na lody. Temperatura na rowerowym komputerze pokazywała 32 °C, chociaż wydawało się goręcej.
Musiałem dostać się do Gniewkowa, skąd zaczęłaby się leśna droga. Już raz jechałem tamtędy krajówką i nie miałem ochoty na powtórkę. Znów więc obrałem okrężną drogę. Jazda przez las za Gniewkowem była tylko częściowym wybawieniem, bo słońce miałem za plecami, że mało które drzewa pochylały się nad drogą, dając cień. Po pewnym czasie pojawiły się chmury, to co jakiś czas mogłem odetchnąć. Niewiele, ale zawsze to coś.
Mimo że wczoraj załatałem dętkę, to z koła nadal uciekało powietrze. Na tyle wolno, że wystarczył przystanek co kilkadziesiąt kilometrów. Nie miałem ochoty męczyć się z kolejnym łataniem kapcia w tej spiekocie, więc odłożyłem to na inną chwilę, a nawet na inny dzień.
Znalazłem się w Toruniu. Była wczesna godzina popołudniowa, a na liczniku zaskoczył mnie dystans 100 kilometrów. Miałem jechać dalej, ale zdecydowałem o przerwie. Zatrzymałem się na kempingu, a zaraz po rozbiciu namiotu naszły ciemne chmury. Nie przejmowałem się, bo byłem gotowy na deszcz.
Wybrałem się na spacer po mieście. Ledwo przekroczyłem Wisłę, a zaczęło padać. Przed wyprawą rozważałem wrzucić parasolkę do sakw, ale nie chciałem dokładać sobie ciężaru. Tym sposobem utrudniłem sobie spacer. Chroniąc się przed deszczem, trafiłem do baru mlecznego. Dobrze się składało, bo szukałem czegoś, żeby zjeść. Mieli całkiem smaczne zestawy obiadowe. Deszcz ustał, więc poszedłem dalej, pozwiedzać odrobinę. Pierwszy raz byłem w Toruniu 12 lat temu i to wtedy miałem tak samo dużo czasu, żeby złazić Stare Miasto. Późniejsze odwiedziny na rowerze nie pozwalały mi na to w takim stopniu. No, wtedy jednak nie padało. Deszcz zaczął sączyć raz mocniej, raz słabiej. Co mogłem, to zobaczyłem.
Prognoza zmieniła się. Miało padać po południu, a lało do wieczora. Ponownie zaczęło padać w nocy, gdy robiłem notatki z podróży przed snem. Przynajmniej namiot się spisywał i miałem sucho w środku. Szkoda, że kemping został zlokalizowany przy ruchliwej drodze. Byłem jedyny z namiotem, ale przejeżdżające auta hałasowały do późna.