Andrzej na rowerze

Rozważałem między łyżwami i rowerem, bo miało padać, ale spojrzałem na radar opadów i nie wyglądało to źle. Wyszedłem na godzinkę, przejechałem się do centrum w poszukiwaniu pączków, ale kolejki przed pączkarniami były tak absurdalne, że zrezygnowałem z pomysłu. I tak na ostatnich kilometrach złapał mnie deszcz.

Miał być mróz, chciałem odwiedzić WPN, a tu plucha. Przyszła odwilż, więc wyszedłem późno. Dużo śniegu zdążyło stopnieć, zostawiając mokre drogi, a ponieważ były posypane solą, to stworzyła się solanka. Drogi gruntowe kompletnie odpadały. Przejechałem się tylko chwilę po Poznaniu.

Śnieg i mróz zadomowiły się na dłużej, więc pojechałem poszukać stuptutów. Słońce jest coraz dłużej na niebie, więc odwiedziłem centrum za dnia. Wyglądało tak dziwnie po kilku miesiącach nocnych wizyt.

Dzisiaj wyszło słońce, ale było tak jaskrawe, że zniechęcało do wychodzenia. Pojechałem ponownie do Wielkopolskiego Parku Narodowego. Drogi zrobiły się mokre od topniejącego śniegu. Dopiero w parku temperatura dobiła do zera. Miałem jechać tylko asfaltami, ale ruch był niczym na autostradzie. Zdecydowałem się odbić na szlak, co też nie było dobrym pomysłem, bo musiałem uciekać przed spuszczonymi psami. Debile wprowadzają psy do lasów bez żadnego zabezpieczenia. Śnieg dzisiaj też był wyjątkowo sypki, więc musiałem często wyciągać go z butów. Następnym razem muszę się zaopatrzyć w stuptuty. W drodze powrotnej wjechałem jeszcze na kawałek Nadwarciańskiego Szlaku Rowerowego.

To miał być plan na wczoraj. Dziś brakowało słońca, ale przynajmniej drogi były przejezdne. Ruszyłem wcześnie rano, żeby mieć wolne popołudnie. Odwiedziłem Wielkopolski Park Narodowy. Pojechałem do Jezior, gdzie postanowiłem wydłużyć sobie wycieczkę i okrążyłem Jezioro Góreckie. Wiatr trochę wychładzał. Drogi wokół Trzebawia pokrywała warstwa lodu, a miejscami również tarka, co już jest tam standardem. Dzisiaj również bez wywrotki, ale rower trochę zatańczył na wspomnianym lodzie. Pod koniec zaczął prószyć śnieg. Przydałaby się amortyzacja, bo strasznie telepało na zbitym śniegu.

To nie tak miało być. Napadało tego białego paskudztwa. Wybrane drogi odśnieżyli, posypali solą i piachem. Mimo to pojechałem do centrum. Na Łazarzu mnie ściągnęło, ale bez wywrotki. Przejechałem się na Cytadelę. Na Sołaczu pomyślałem, by objechać Rusałkę. Jeszcze coś mnie wciągnęło do Lasku Marcelińskiego i wróciłem. Rower cały w śniegu i błocie.

Powrót do szarej rzeczywistości. No, prawie, bo na jutro zapowiadają to białe gówno (cytując klasyk). Zrobiło się cieplej. Wybrałem się do pustego Kiekrza. Towarzyszyły mi tylko sarny i sowa. Tak dawno nie słyszałem sowy. Przez zachodni klin zieleni odwiedziłem centrum i tyle.

Właśnie wróciłem w zimowego wyjazdu w góry. Mój drugi wypad zimą (pierwszym razem byłem na kilka dni przed początkiem moich rowerowych przygód). Z grupką znajomych przeszliśmy masyw Babiej Góry, obok której kiedyś przemokłem. Dzisiaj, mimo bolących łydek, wybrałem się na powolną przejażdżkę po Poznaniu. Było chłodno i obawiałem się smogu, ale zaczęło wiać. Dość przeszywająco, więc palce szybko zaczęły marznąć. Przejechałem się tylko chwilę i wróciłem. Dorzucam też kilka zdjęć ze wspomnianej wyrypy.

Krótko po mieście, bo miało padać, ale nie padało. Rusałka tonie w błocie. Nie dziwię się, że chcą wysypać szutrem te ścieżki.

Krótkie przejazdy.