Andrzej na rowerze

Znaleźć mieszkanie w Kyōto w trakcie sezonu turystycznego nie jest łatwo, dlatego, gdy kilka miesięcy temu rezerwowałem miesięczny nocleg, zrobiłem to w dwóch lokalizacjach. Dzisiaj przyszła pora przeprowadzki.
Dzień zapowiadał się jak co dzień, słoneczny, odrobinę wietrzny z kilkoma chmurami na niebie. Chcąc zmniejszyć liczbę podjazdów, wybrałem drogę na około i pojechałem na południe po wałach rzecznych. Zapomniałem tylko o drobnej rzeczy – o blokadach dla skuterów, które jednocześnie blokują sakwy na rowerze. Ileż musiałem się namęczyć, aby pokonać te wszystkie przeszkody, a w nagrodę zadrapałem sobie nogę zębatką w korbie.
Pojechałem do centrum, żeby wstąpić na pocztę. Spadł przelotny deszcz, a w oddali widziałem dużo grubsze chmury. Na szczęście nie dotarły do mnie, więc spokojnie pojechałem do Tō-ji. Zostawiłem rower na parkingu wskazanym przez strażnika i poszedłem obejść świątynię. Wejście na płatny teren sobie darowałem, bo cena 1000 jenów to przesada. Zrobiłem kilka zdjęć i ruszyłem w dalszą drogę.
Trafiłem do parku Umekōji-kōen, gdzie znalazłem na mapie pobliską atrakcję. Pojechałem więc zobaczyć zabytkowe ulice. O dziwo spotkałem tam tylko mieszkańców. Potem ruszyłem powoli w kierunku kolejnego domu gościnnego. Zauważyłem przy okazji chram Kitano Tenman-gū, który odwiedziłem 2 lata temu i którego nie mogłem znaleźć latem. Trafiłem tam na kolejkę do ogrodu, który zostawiłem sobie na kolejną okazję.
Dojechałem na miejsce. Tym razem miałem całe mieszkanie dla siebie. Wszystko ładnie opisane, a obsługa bardzo szybko rozwiązała wszystkie problemy, które się pojawiły.

Jako że miałem sporo dnia po zmianie mieszkania, postanowiłem pojechać jeszcze gdzieś. Wypadło na Arashiyamę, dzielnicę Kyōto, która jest chyba popularniejsza od Gionu.
Dojechałem przed zmrokiem. Zostawiłem rower na parkingu i poszedłem na spacer. Przełaziłem niewiele. Zajrzałem na stację kolejową, gdzie dużą popularnością cieszy się „las” kimon, jak nazwali znajdującą się tam instalację. Odwiedziłem też kilka sklepów z pamiątkami. Półtora miesiąca temu wysłałem do Polski paczkę z częścią swoich rzeczy, których nie chciało mi się wozić po Japonii i niestety paczka wciąż nie dotarła, dlatego martwię się, że przepadła gdzieś po drodze i straciłem półroczną kolekcję pamiątek z Japonii. Powoli więc zbieram je od nowa, choć szkoda mi biletów wstępu, które kolekcjonuję i które niestety znalazły się w tamtej paczce.
Powoli zacząłem zbierać się do domu. Zobaczyłem po raz pierwszy drzewa podświetlone nocą, co wyglądało bardzo ciekawie, choć nie umiem robić nocnych zdjęć i słabo wyszło to, co uchwyciłem. Dałem się jeszcze namówić na pieczone kasztany. Japończyk był bardzo zadowolony, bo miał pewnie mały utarg.

Nie mogłem się doczekać, aby wrócić do świątyni, którą zauważyłem wczoraj. No dobrze, znowu zwlekałem z wyjściem z domu, ale było tak pięknie, że pewnie nie mógłbym się opamiętać i zapchałbym całą kartę pamięci w aparacie, gdybym tam pojechał wcześniej.
Nie sprawdziłem przed wyjściem, gdzie dokładnie znajdowała się ta świątynia, więc zacząłem szukać jej po omacku. Trafiłem na początek do świątyni Imakumano Kannon-ji, w której nie było dużo ludzi, a widoki japońskiej jesieni bardzo cieszyły oko. Potem dojechałem do Sennyū-ji. Wejście płatne, ale skusiłem się. Nie było jednak warto, bo to mała świątynia. Na jej terenie znajdował się ciekawy ogród, ale dodatkowy bilet wstępu, i to za cenę kilkukrotnie wyższą niż na teren świątyni, skutecznie zniechęcił mnie do odwiedzin. To nie ostatni ogród, który mogłem odwiedzić, więc pojechałem dalej.
Po długiej drodze w końcu dotarłem na miejsce. Upewniłem się jeszcze u strażnika, czy znowu nie pomyliłem świątyni, ale znalazłem się we właściwym miejscu. Złaziłem część ogólnodostępną i kupiłem bilet wstępu do ogrodu. Zaczęło się od zacienionej doliny, ale poszedłem dalej i dojrzałem to, po co tam pojechałem. Piękne liście jesiennych drzew skąpane w słońcu i drewniany most, z którego można było dostrzec większość ogrodu. Za dnia na pewno wygląda to inaczej, ale wieczorne słońce zawsze dodaje magii swoim złotym kolorem.
Powoli zamykali, więc zebrałem się do domu, bo czekała na mnie praca. Po drodze trafiłem pod chram Fushimi Inari-taisha.

Wczoraj padało, dzisiaj było wietrznie, ale i tak wyszedłem. Na Islandii przetrwałem gorsze wiatry, więc byłem myśli, że Japonia nie powinna mnie zwalić z nóg.
Skierowałem się do centrum Kyōto przez południe, ale coś mnie wzięło, żeby odwiedzić Uji, miasto sąsiadujące od południa. Tak też, jadąc po wałach przeciwpowodziowych, dotarłem do tego miasteczka. Objechałem znane z poprzedniej wizyty okolice, odwiedziłem sklep ze słodyczami, aby kupić trochę mochi (rodzaj słodyczy zrobionych z ryżu) o smaku zielonej herbaty z Uji (bo to miasto jest znane z doskonałego smaku tego produktu). Chciałem jeszcze kupić samą herbatę, ale gdy spojrzałem na 4-cyfrowe ceny, zrezygnowałem z pomysłu i pojechałem z powrotem do Kyōto.
Wybrałem złą stronę rzeki Uji, bo miałem do wyboru wyłącznie jedną drogę – z dużym natężeniem ruchem, bez pobocza. Autobus mnie zepchnął do rowu, co mnie zaskoczyło, bo to był pierwszy raz, gdy poczułem się zagrożony na drodze. Zacząłem przepuszczać auta, które jechały kolumnami, dzięki czemu miałem możliwość uciec stamtąd.
W Kyōto przejechałem obok świątyni Tōfuku-ji, która mnie zaintrygowała. Było późno, więc postanowiłem tam wrócić innym razem, a tymczasem pojechałem do Gionu, aby uchwycić kilka momentów na fotografii. Gion, mimo że bez przerwy zatłoczony, chyba nigdy mi się nie znudzi.

Dzisiaj miałem leniwy dzień. Wyrwałem się po południu wyłącznie do pobliskiej świątyni Daigo-ji, no i w drodze powrotnej objechałem kawałek tej części miasta. Od rana niebo się chmurzyło.
Bilet był chyba najdroższym biletem wstępu do świątyni, jaki dane mi było kupić w całej Japonii. Wydałem 1500 jenów i w tej cenie mogłem wejść do ogrodu, muzeum oraz kompleksu świątynnego. Ogród w stylu zen, połączenie ogrodu kamiennego z oczkiem wodnym i różnorodnością krzewów. Muzeum było malutkie, więc szybko je obszedłem, bo i tak napisy tylko po japońsku. Za to w kompleksie świątynnym można było pójść wszędzie i zrobić dziesiątki zdjęć. Niektóre drzewa jeszcze nie zdążyły przyodziać jesiennych barw, inne zdążyły zrzucić liście. Wszedłem do kilku obiektów, do innych tylko zajrzałem. Na końcu drogi przeszedłem przez bramę, za którą droga ciągnęła się dalej w kierunku górnej części kompleksu, ale poczułem ziąb ciągnący z głębi lasu i zawróciłem.

Postanowiłem wydać dzisiaj trochę pieniędzy i odwiedzić zamek Nijō-jō. Już w nim byłem 2 lata temu, ale wtedy nie miałem dobrego aparatu. Przy okazji mogłem odświeżyć pamięć.
Jak zawsze, obowiązuje zakaz robienia fotografii wewnątrz zamku, choć nie ma tam zbyt wiele do zobaczenia. W ogrodach trawa zdążyła zmienić kolor na jesienny. We wrześniu 2 lata temu była wciąż zielona. Jedynie drzewa wciąż trzymały swoją standardową barwę drzew iglastych.
Odwiedziłem jeszcze cesarski park, przejechałem się wzdłuż Kamo-gawy i znalazłem się w Gionie. Nie było to zbyt rozsądne w weekend. Ludzi było niewyobrażalnie dużo, więc spacer po głównej arterii dzielnicy wydawał się trwać nieskończoność. Ostatecznie zrezygnowałem z dotarcia do jego końca i pojechałem w kierunku domu gościnnego. Trochę inaczej, bo drogą na południe w kierunku Uji, a potem przez góry do mojej dzielnicy.

Pojechałem dzisiaj szukać jesieni w Kyōto, bo tak jakoś jest mało zauważalna. Może dlatego, że krajowa prognoza dla regionu zapowiada początek zmiany koloru liści na połowę bieżącego miesiąca.
Tym razem pojechałem wzdłuż rzek na północ i znalazłem się pod Nanzen-ji. Zostawiłem rower na parkingu i poszedłem obejrzeć świątynię z zewnątrz, bo w środku już byłem. Przeszedłem połowę ścieżki filozofa (bo całość wydeptałem już dwukrotnie), przecisnąłem się przez tłum sunący do Ginkaku-ji, wjechałem na spokojne ścieżki nad Kamo-gawą. Odwiedziłem też centrum, aby wysłać kilka kartek pocztowych i powoli zacząłem zbierać się do domu, zahaczając jeszcze o bramy dzielnicy Gion.

Był bardzo słoneczny dzień, gdy wyruszyłem. Dzisiaj wybrałem najlżejszą drogę do centrum i pojechałem wzdłuż rzek w kierunku Uji, a stamtąd na północ, daleko na północ, aż po chram Kamigamo-jinja.
Trafiłem na jakieś wydarzenie, bo mnóstwo ludzi przyszło w kimonach. Na scenie prezentowali prawdopodobnie nowy szyk mody wśród kimon. Były też występy, ale nie zostałem na nich. Miałem inne plany. Chciałem rzucić okiem na Kōtō-in, ale od mojej ostatniej wizyty świątynia stoi zamknięta. Szkoda, bo jesienne fotografie z ubiegłych lat bardzo mi się podobały.
Nie mając na oku niczego więcej w tej części miasta, pojechałem do Arashiyamy. Przeszedłem się pod świątyniami z płatnym wejściem, odwiedziłem zawsze zatłoczony las bambusowy, wspiąłem się przypadkiem na górę z widokiem na dolinę i pojechałem do centrum miasta. Chciałem dowiedzieć się, czy w punkcie informacji turystycznej mają mapy szlaków turystycznych prowadzących po górach w Arashiyamie. Mieli, ale płatne, więc pomyślałem, że taniej będzie poszukać w internecie.
Boże Narodzenie zbliża się wielkimi krokami. Coraz więcej świątecznych ozdób można spotkać na ulicach Japonii. Spróbuję kiedyś opowiedzieć jak to tutaj wygląda.

Skoro już się na tych przedmieściach zatrzymałem, to warto było znaleźć drogę do centrum. Było ich kilka i prawie wszystkie prowadziły przez górę dzielącą centrum z moją częścią miasta.
Pojechałem na południe w kierunku miasta Uji, ale zauważyłem na mapie drogę i sprawdziłem jej poziom trudności. Nie była łatwa, bo odcinek przed szczytem mocno zwiększył nachylenie. Ale już za górą droga była pestką, bo jechałem nią setki razy w czerwcu.
Odwiedziłem kilka świątyń i chramów. Chciałem dojechać do chramu Heian-jingū, ale już zamykali. Tak to jest, gdy się człowiek guzdra. Zrobiłem zaległości na blogu i chciałem trochę nadgonić, przez co odbiło się na dniu wolnym od pracy, bo akurat wziąłem sobie 2 dni wolnego.
Skoro zbliżał się wieczór, to ruszyłem do Gionu. Tam zawsze można zrobić ładne zdjęcie przy zachodzie słońca. Nie zawiodłem się i dzisiaj, choć liczba turystów mnie przerosła. Skąd ich tylu w środku tygodnia?
Aby odkryć jak najlepszą drogę do centrum, pojechałem w innym kierunku – wzdłuż drogi krajowej nr 1. Zabłądziłem i cudem przedostałem się do mojej dzielnicy (chyba tłumaczy się to jako okręg, ale będę używał prostszego sformułowania). Po zmroku jechało się nieco lepiej, bo nie było tylu aut. A może po prostu wybrałem taką drogę.

Ostatnia prosta, żeby znaleźć się w Kyōto. Wybrałem lokalne drogi przy jeziorze Biwa-ko. Był słoneczny dzień, choć temperatura bardzo jesienna.
W sumie nie mam o czym opowiadać. Chciałem się szybko dostać do miasta, aby pojechać na jakąś wycieczkę po okolicy. W jakiś sposób droga do Ōtsu, który graniczy z Kyōto poszła mi bardzo wolno. Częściowo pojechałem po własnym śladzie z lata. Niewiele się zmieniło z tego, co zapamiętałem.
W Ōtsu miałem do podjechania górę (nie pierwszy raz). Ruch na szczęście pozwolił mi na jazdę po ulicy, bo jak patrzyłem na chodnik, to aż źle mi się robiło. Tyle tam nierówności. Przejazd po przedmieściach Kyōto poszedł mi zaskakująco szybko. Do domu gościnnego dotarłem na umówiony czas, choć gospodarz był bardzo dziwny. Mówił wolno i robił z igły widły, tłumacząc każdy detal funkcjonowania jego domu. Zdołałem przez to tylko obejść okolicę bez zwiedzania jej na rowerze, gdy w końcu mnie wypuścił.