Pojechałem na południe w kierunku miasta Uji, ale zauważyłem na mapie drogę i sprawdziłem jej poziom trudności. Nie była łatwa, bo odcinek przed szczytem mocno zwiększył nachylenie. Ale już za górą droga była pestką, bo jechałem nią setki razy w czerwcu.
Odwiedziłem kilka świątyń i chramów. Chciałem dojechać do chramu Heian-jingū, ale już zamykali. Tak to jest, gdy się człowiek guzdra. Zrobiłem zaległości na blogu i chciałem trochę nadgonić, przez co odbiło się na dniu wolnym od pracy, bo akurat wziąłem sobie 2 dni wolnego.
Skoro zbliżał się wieczór, to ruszyłem do Gionu. Tam zawsze można zrobić ładne zdjęcie przy zachodzie słońca. Nie zawiodłem się i dzisiaj, choć liczba turystów mnie przerosła. Skąd ich tylu w środku tygodnia?
Aby odkryć jak najlepszą drogę do centrum, pojechałem w innym kierunku – wzdłuż drogi krajowej nr 1. Zabłądziłem i cudem przedostałem się do mojej dzielnicy (chyba tłumaczy się to jako okręg, ale będę używał prostszego sformułowania). Po zmroku jechało się nieco lepiej, bo nie było tylu aut. A może po prostu wybrałem taką drogę.
