Andrzej na rowerze

Dzisiaj rozpoczął się złoty tydzień, czyli okres następujących po sobie świąt. Pierwszym świętem jest Dzień Shōwa upamiętniający 63 lata panowania cesarza Hirohito. Dzień zaczął się prysznicem, bo tylko zebrałem się do wyjścia i zaczęło kropić.
Yancy, jeden z gospodarzy domu gościnnego, zasugerował mi jazdę boczną drogą i tak też zrobiłem. Droga była pusta w przeciwieństwie do krajówki po drugiej stronie rzeki. Deszczyk z przerwami zamieniał się w mżawkę, aż po południu zamienił się w regularny opad, który do końca dnia tylko narastał.
Boczne drogi dużo bardziej mi się podobały, choć były kręte i wąskie. Na głównych było za dużo aut, które utrudniały omijanie kałuż. Wjechałem na górę, przejechałem przez tunel i potem długo pędziłem w dół, aż dotarłem do domu gościnnego. Byłem tak mokry, że nawet nie chciało mi się zatrzymywać na zdjęcia, choć zamglone widoki były całkiem ładne.

Poranek był słoneczny, ale rześki. W tym rejonie trudno o nocleg, więc musiałem zmienić plany i pojechać trochę dalej. Wczorajszy podjazd był tylko rozgrzewką. W dzisiejszym planie znalazło się nieco więcej gór.
Ruszyłem wzdłuż szumiącej rzeki, póki nie pojawiła się serpentyna, która przyniosła ciszę i śpiew ptaków. Po drugiej stronie przełęczy zobaczyłem mój kolejny cel – przełęcz pod górą Tsurugi-san. Musiałem najpierw zjechać do doliny. Droga w dół była wąska, kręta i dziurawa, więc ręce bolały od zaciskania klamek hamulcowych.
Słońce zaczęło prażyć. Kolejny podjazd przy jeszcze bardziej szumiącej rzece. Początkowy odcinek był nieprzyjemnie stromy, ale serpentyna łagodnie zabrała mnie na 1400 m n.p.m. Przed szczytem zauważyłem kwitnące drzewa wiśni. Po drugiej stronie przełęczy nie było zieleni. Wiosna dopiero tam wkraczała, co było widać po kolejnych, choć nielicznych drzewach wiśni.
Kolejny zjazd w dół, najpierw ostry, a potem łagodny wzdłuż kolejnej rzeki. Odwiedziłem lokalną atrakcję – mosty uplecione z winorośli. Skrzypiały podczas przechodzenia. Ciekawe doświadczenie.
Miałem dylemat, bo zbliżał się zmierzch, a do kolejnego celu mogłem przedostać się albo wzdłuż rzeki, albo przez kolejną przełęcz. Kusiły mnie widoki, więc zacząłem jechać w górę. Wpadłem na objazd z powodu wycinki drzew (swoją drogą, w tym rejonie karczują gorzej niż w Polsce). Profil nie wyglądał źle, bo droga biegła nadal w górę, ale było bardziej stromo. Przez całą drogę nie spotkałem żadnego człowieka, jedynie jelenia. Na przełęczy niestety spóźniłem się na słońce, więc musiałem sobie wyobrazić, jak tam było pięknie.
Droga w dół była koszmarna. Zapadł zmierzch i choć świecił księżyc, to było stromo, pełno zakrętów, a droga gorsza niż w Polsce, więc jechałem wolno, omijając wszystkie dziury i uważając, by nie spotkać dzikiego zwierza za którymś zakrętem. Jedynie zając przebiegł przed kołami.
Dzisiaj zatrzymałem się w domu gościnnym o tradycyjnej zabudowie. Znajdował się na wzniesieniu. Właściciele zaproponowali podwózkę, a nawet odrobinę wyjechali mi naprzeciw, dzięki czemu zaoszczędziłem sobie trudu jazdy po zmroku.

Dzień zaczął się słonecznie, choć chłodne powietrze nie dawało tego odczuć. Dzisiaj miałem do wyboru 3 drogi. Pierwsza, łagodna, biegła doliną wzdłuż rzeki. Druga po serpentynie pięła się do przełęczy na wysokości ponad 400 m n.p.m. Trzecia z kolei leciała przez dwie góry, z czego najwyższa miała ponad 700 m. Wybrałem średni poziom trudności, bo i tak nie miałem daleko.
Wjechałem na drogę prefekturalną. Nie była jakaś wąska, ale mech porastał jej nawierzchnię. Minąłem zaledwie garstkę pieszych i prawie udało się nie spotkać żadnego auta, ale tuż przed szczytem pojawił się jeden śmierdziel. Zjazd był trudniejszy, bo nawierzchnia rozlatywała się i wolałem nie wpaść w żadną z dziur. Zwłaszcza że jechałem wzdłuż ładnego strumienia, który mocno przyciągał uwagę.
Strumień wpadł do rzeki, a ja zmieniłem numer drogi. Ruch był nieco większy niż na przełęczy. Dolina przecięta rzeką ładnie się prezentowała. Tylko słońce zaczęło prażyć. Na szczęście szybko dojechałem do celu. Dzisiaj pokój w wiejskim domu. Obiekt prowadzony przez starszego farmera, przez co nie było najczyściej.

Lało całą noc i przestało gdzieś nad ranem. Zostało mnóstwo kałuż, a po niebie sunęły granatowe chmury. Były widoki, potem wyszło jaskrawe słońce i zaczęło podpiekać. Na szczęście chmury przez resztę dnia tylko groziły.
Dojechałem do ostatniej stacji na rowerowym szlaku wokół Shikoku. Wbiłem pieczątkę, zostawiając 3 dziury z pechowych stacji. Została mi jeszcze książka na pieczątki. Rowerowych stacji było 29, ale wszystkich zrzeszonych stacji na wyspie jest 87. Nie odwiedzę każdej, ale próbować mogę.
Jako że w Naruto już byłem, to nie chciałem zamykać pętli i obrałem inny kierunek. Poprzednim razem na południe jechałem serpentyną, ale dało się też inaczej. Niestety bez widoków. Dopiero po drugiej stronie góry kontrastowały z granatowym niebem.
Zatrzymałem się na obiedzie przy automatach. Głównie były typowe dla Japonii z napojami, ale jeden się wyróżniał – serwował gorące curry. Trafiłem kiedyś na dokument o starszym człowieku, który przyrządzał ryż i dokładał saszetkę z curry oraz łyżkę. Automat był stary, chyba nie wydawał reszty, ale działał. Dostępna była tylko średnio pikantna wersja. Danie nie wyróżniało się smakiem, ale automat jest unikatem w Japonii.
Mając jeszcze trochę czasu, pojechałem zobaczyć rekonstrukcję zamku. Musiałem przedostać się przez rzekę po wąskim moście. Po nocnych opadach było strasznie tamtędy jechać.

Dla odmiany zaczęło padać, gdy wychodziłem z hostelu. Przeczekałem trochę, aż przestało. Potem głównie kropiło, tak jakby nie mogło się zdecydować.
Pojechałem do Marugame, gdzie jest jeden z czterech oryginalnych zamków na wyspie. Nazywany kamiennym zamkiem, i nie bez powodu, bo wykorzystano mnóstwo kamienia do jego budowy. Dzięki temu jest najwyższym zamkiem w Japonii. Aczkolwiek samą wieżę ma najmniejszą w kraju.
Dalsza droga była nudna. Było zimno, wiało, kropiło. Przejechałem przez Takamatsu, zebrałem kilka pieczątek, zaczęło trochę padać, potem przestało i dojechałem do hostelu.

Dzisiaj wyjątkowo było pochmurno i jeszcze chłodniej. Do tego szlak biegł po koszmarnie brzydkiej drodze z olbrzymim ruchem ciężarowym. Na stacji drogowej dowiedziałem się, że są zamknięci w poniedziałki. To już trzecia dziura w arkuszu na pieczątki. Dlatego nigdy nie zostałem kolekcjonerem, bo na pewnym etapie zawsze coś się nie udaje.
Uciekłem na boczne drogi, ale pojawił się przeszywający wiatr. I jak tu cieszyć się z braku prażącego słońca?
Dojechałem do wzgórza z kompleksem świątyń oraz chramów. Zrobiłem sobie krótki spacer, aby zobaczyć rzeźbę z piasku (90 na 122 m) w kształcie monety z okresu Edo. Mówi się, że została usypana w jedną noc w XVII wieku na cześć pana feudalnego, który był w objeździe tych okolic. Obecnie jest odświeżana dwa razy do roku i podświetlana po zmroku.
Główna atrakcja dnia znajdowała się niewiele dalej. Zostawiłem rower na parkingu i ruszyłem w górę. Według tabliczek 30 do 50 minut wspinaczki. Całkiem dokładny wynik, bo razem z postojami wyszło pół godziny. Na górze widoki były przepiękne. Przypominały mi podjazd znajdujący się kawałek na wschód. Tylko zdjęcia trudno się robiło przy turystach z kontynentu. Miałem więc czas, by odpocząć. Zejście było chyba najgorsze, bo na dole czułem się jak po długim treningu. Ciężko było wrócić do jazdy.
Ostatnim punktem był chram na wysepce, do którego prowadził mostek. Niestety ktoś postanowił zdemontować kładkę i umożliwić przejście wyłącznie dwa dni w roku podczas sierpniowego festiwalu. Mała strata, bo widziałem ładniejsze chramy. Zanim dotarłem do hostelu spadło kilka kropel deszczu.

Kolejny słoneczny dzień z przyjemnie niską temperaturą. Nadal wiało, choć nie tak mocno. Ruszyłem na południe, odwiedzając dwie stacje drogowe, a potem na wschód, błądząc po drogach osiedlowych, po szlaku henro michi, czyli drodze pielgrzymkowej, całkiem sporo po własnym śladzie sprzed paru lat. Wiatr albo osłabł, albo między zabudowaniami był znośny. Dojechałem do hotelu i planowałem jeszcze gdzieś wyskoczyć bez sakw, ale stwierdziłem, że sobie po prostu odpocznę.
Jako że jestem na finiszu kolekcjonowania rowerowych pieczątek na szlaku wokół wyspy, to zasięgnąłem informacji z oficjalnej strony. Aby wziąć udział w wyzwaniu, należy się zarejestrować i wpłacić wpisowe, za co dostaje się oficjalną książeczkę na pieczątki oraz koszulkę, w której należy te pieczątki zbierać. Nie dostanę więc ani medalu, ani dyplomu. Co więcej, na tej stronie dowiedziałem się, że te dwie remontowane stacje miały tymczasowo przeniesione punkty odbioru pieczątek, więc trochę to spaliłem, bo mogłem zebrać całą kolekcję dla własnej satysfakcji. Trudno, może kiedyś wrócę na Shikoku, to spróbuję odwiedzić te dwie stacje, bo na pewno będą już po ukończonym remoncie.

Było słonecznie, ale z przyjemną temperaturą. Musiałem wrócić się kawałek, aby przedostać na wybrzeże po łatwiejszej drodze, jak mogło się zdawać, wzdłuż rzeki, a nie przez góry. Trochę wiało w dolinie, ale im dalej, tym stawało się gorzej. Najtrudniejsza była końcówka. Tam skręciłem na drogę wzdłuż wybrzeża i nadal wiało. Ta droga przez góry pewnie nie byłaby wcale gorsza od tego, co przejechałem.
Po długiej walce dotarłem do Matsuyamy. Metropolia spowalniała mnie na światłach, ale wiatr był tam słabszy. Dojechałem pod górę zamkową, potem krótka wspinaczka i byłem na szczycie. No, prawie, bo zamek właśnie zamykali. Ale widoki z góry rozciągały się daleko.
Zorientowałem się, że została mi nieco ponad godzina do zamknięcia stacji drogowej. Zrezygnowałem z dalszego zwiedzania miasta i ruszyłem w pogoń za czasem. Dotarłem na miejsce na 5 minut przed zamknięciem i wbiłem kolejną pieczątkę do kolekcji. Po zamknięciu jeszcze załapałem się na darmowe jedzenie, bo pani chodziła po parkingu i rozdawała niesprzedane pudełka z lunchem.
Pozostało mi już tylko dostać się do noclegu. Poczułem zmęczenie po tej gonitwie, a jeszcze powrócił ten okropny wiatr i zbliżał się zmierzch. To był ciężki dzień. Dojechałem do zajazdu typu ryokan, który cechuje się pokojami wyłożonymi matami tatami oraz wspólną łaźnią. Gospodyni była niezwykle gościnna, bo nawet dostałem ręcznik, jako że Imabari – miasto, w którym zatrzymałem się – znane jest z produkcji ręczników (jest tu nawet muzeum im poświęcone).

Słońce grzało od rana. Ruszyłem w dół, by wbić pieczątkę na nadmorskiej stacji drogowej. Droga wiodła wśród suchych pól, więc ryżu tam raczej nie uprawiają. Mają jednak słomę i jej używają.
Dalsza droga wiodła przez tunel, jeden z wielu. Zaniepokoiły mnie jednak znaki, bo zrozumiałem z nich, że tunel był zamykany co kilka godzin. Myślałem, że miałem pół godziny, by się do niego dostać i nawet zdążyłem. Dopiero teraz zorientowałem się, że chodziło o godziny nocne. Pokręciłem komunikat, bo tutaj nie mają standardów, np. sklepy potrafią mieć godziny otwarcia „9:00~5:00”.
Znalazłem się w mieście Ōzu, które miało swoją dzielnicę z tradycyjną architekturą. Stał także zrekonstruowany zamek. Najładniej wyglądał znad rzeki. Przy znajomości rozkładu i dobrej pogodzie można nawet złapać przy nim pociąg. Ja miałem odrobinę szczęścia, tylko lokalizacja mi nie odpowiadała.
Rozpoznałem znajomy znak, bo akurat jechałem po drogach z poprzedniej wyprawy. Wtedy to dowiedziałem się o książeczce na pieczątki. Już niewiele zostało, by ukończyć jazdę wokół wyspy, choć będę miał przynajmniej dwie dziury przez te remontowane stacje drogowe.
W miasteczku Uchiko też była dzielnica z tradycyjną architekturą. Po spacerze zorientowałem się, że właśnie w jednym z takich domów miałem się zatrzymać. W środku było gorąco, ale do wieczora temperatura spadła. Jeszcze nie ma lata, a zaczyna być nieprzyjemnie.

Zanosiło się na deszcz, ale słońce nawet szybko przedarło się przez chmury i zaczęło smażyć. Jechałem dalej na północ. W centrum miasta Uwajima zwiedziłem zamek, jeden z dwunastu, które przetrwały restaurację Meiji. Pojawiła się też linia kolejowa. Wyglądała na nieco bardziej ruchliwą niż te na południu wyspy. Za centrum czekał mnie długi podjazd z wieloma tunelami. Poszło całkiem sprawnie. Po drugiej stronie dotarłem do hostelu, w którym byłem jedynym gościem.