Andrzej na rowerze

Miałem zaliczać kolejne gminy (jakby mi było mało po wyprawie), ale na popołudnie zapowiadali deszcz, a w domu miały czekać na mnie smaczne rzeczy. W moich informatorach turystycznych, których zebrałem tony na targach turystycznych, znalazłem informację o pobliskim zamku. Brzmiało jak dobry plan.
Niebo było całkowicie zachmurzone, ale mimo to było gorąco i parno. Ruszyłem najpierw wioskami do Rejowca, potem wojewódzką do Krupego. Zamek to kompletna ruina, zniszczony jeszcze podczas potopu szwedzkiego, nigdy nie odzyskał dawnego blasku. Obok stoi dwór Jana Michała Reja (praprawnuka znanego poety i założyciela Rejowca), niestety niszczeje w rękach prywatnych.
Na powrót wybrałem drogi przez kolejne wioski. Słońce zaczęło przedzierać się przez chmury i podnosić temperaturę. Na chwilę trafiłem na szlak Green Velo na południe od Chełma. Musiałem jeszcze pojechać do miasta, żeby kupić bilety na powrót do Poznania, bo mój urlop dobiega końca. Niestety, likwidacja kas dworcowych postępuje nieubłaganie i niczego nie załatwiłem. Pozostaje mi kupić bilet w pociągu.
Z nieba zniknęło słońce, temperatura spadła, ale deszcz spadł dopiero kilka godzin po moim powrocie do domu. A mogłem spędzić więcej czasu na zwiedzaniu.

Wybrałem się na wieczorną przejażdżkę po okolicy. Chciałem zobaczyć nową drogę dla rowerów, którą wybudowali wzdłuż wojewódzkiej. Szkoda, że nie zrobili tego 20 lat temu, gdy musiałem poboczem chodzić do szkoły. W okolicy pojawiło się mnóstwo nowych domów. Kiedyś były zaledwie 3 skupiska zabudowań, a teraz budynki ciągną się wzdłuż drogi niemal bez przerwy.
Było nadal gorąco, ale wiał przyjemny wiatr. Pojechałem najpierw w kierunku Wierzbicy, a potem wymyśliłem, że zrobię pętlę przez Sawin. W drodze na południe chyba zmienił się wiatr, bo miałem nadzieję, że będzie mnie pchał, a tylko przeszkadzał.

Moja podróż szlakiem Green Velo dobiega końca. Prawdziwy półmetek trasy jest w Mokranach Starych, na północ od Terespola, ale ponieważ urodziłem się w Chełmie, toteż był to mój cel na bieżący urlop i nie odbiegał zanadto od realnej połowy szlaku.
Ostatnia noc w namiocie była najmniej przyjemna. Przyszło okropne ochłodzenie i momentami telepałem się z zimna. Dopiero nad ranem mogłem się wyspać, gdy temperatura się podniosła, ale ostatecznie obudziło mnie słońce, które tę temperaturę podniosło aż zanadto.
Ruszyłem leniwie, kupując w pobliskim sklepie cebularz (specjał z Lubelszczyzny) i parę czereśni, bo niczego lepszego do jedzenia nie mieli. Drogi były czasem lepsze, czasem gorsze, ale zawsze asfaltowe (ewentualnie kostka na drogach dla rowerów).
Przejechałem przez Sobibór i nie poznałem tego miejsca. Postawili jakiegoś klocka, zabrali wszystkie znaki i weź się domyśl, że to miejsce pamięci. Kiedyś nawet był tam pomnik, tablice informacyjne, a teraz? Bez sensu.
Wyjechałem z lasów i z nieba zaczął się lać upał. Czasem pojawiały się silniejsze podmuchy wiatru, które dawały odrobinę ochłody, jednocześnie spowalniając mnie, więc jechałem mozolnie. Tuż przed Chełmem nadeszły ciemne chmury. Mój wczorajszy pomysł, aby przejechać dodatkowe kilometry był związany z zapowiadanym na popołudnie deszczem. Jakoś nie paliłem się do tego, żeby zmoknąć.
Koniec. Zjechałem ze szlaku, aby dostać się do domu. Na ostatnich kilometrach chwilę pokropiło, ale tyle, co nic. Prognoza się nie sprawdziła. Dotarłem do domu i mogłem odpocząć po dwóch tygodniach jazdy. Przejechałem niemal 1600 km, z czego ponad 1200 km od wjazdu na szlak Green Velo. Niektóre miejsca były piękne i ciekawe, niektóre irytujące przez zniszczone drogi albo lejący się z nieba żar. Trasa raczej na wiosnę bądź jesień, ale dla tych z dobrymi rowerami i o mocnych nerwach. Ewentualnie można wybrać sobie kilka ciekawszych miejsc na szlaku i zwiedzać okolice. Ja ledwo wytrwałem połowę, ale potrzebuję się zresetować i pewnie dam szansę południowej części.

Padało pewnie jeszcze kilka godzin. Poszedłem spać w deszczu. Poranek był pochmurny i chłodny. Zjadłem w ośrodkowym barze i ruszyłem dalej, na południe po szlaku Green Velo. Wczoraj nie zwróciłem uwagi, pewnie przez upał, że to szlak boczny o numerze 206. Główny zatem nie biegnie przez województwo mazowieckie, a jednocześnie jest nieprzejezdny przez nieczynną przeprawę promową.
Spotkałem Marcina, rowerzystę, który zaplanował w 3 tygodnie pokonać cały szlak. Grafik miał napięty, ale tempo podobne do mojego, więc przejechaliśmy wspólnie kilkadziesiąt kilometrów, wymieniając doświadczenie. W międzyczasie wyszło słońce. Wiatr nam sprzyjał, bo wiało z północnego-zachodu. Marcin musiał wyrobić dzienną normę, więc rozdzieliliśmy się, gdy szlak skręcił.
W Terespolu zatrzymałem się na obiedzie. W znalezionej restauracji oferowali tylko kuchnię polską, więc moja nadzieja na coś regionalnego przepadła.
Kontynuowałem podróż na południe. Lubelszczyzna zaskoczyła mnie brakiem dróg terenowych na szlaku. Co prawda, kostka czy dziurawy asfalt wciąż pojawiały się, ale przynajmniej nie musiałem się męczyć, jak wczoraj.
Trafiłem na odcinek lasu, który wyglądał jak po wojnie. Setki połamanych lub powyrywanych drzew otaczały drogę. Tam musiała przejść olbrzymia tragedia.
Na niebie pojawiły się ciemne chmury. Zaczęło wiać z boku. Mimo to zmieniłem plan. Miałem szukać miejsca na namiot przez brak czegokolwiek w okolicy, ale zdecydowałem się pojechać kilkadziesiąt kilometrów dalej na kemping. Przede mną było ponad 20 kilometrów asfaltowej drogi dla rowerów (w większości wygodnej). We Włodawie niestety zmieniła się w drogi dla kaskaderów z kostki Bauma. Minąłem też dużo niepotrzebnych zakazów wjazdu rowerem. Bareja byłby dumny.
Zrobiło się chłodniej. Dotarłem na pole namiotowe przed zachodem słońca i poczułem, że zmarzły mi ręce. Do tego komary mnie pogryzły, gdy rozbijałem obóz. Chyba miałem szczęście, bo trafiłem do innego miejsca niż zamierzałem. Przyjrzałem się cennikowi drugiego kempingu i wygląda na to, że zapłaciłbym za nocleg dwukrotnie więcej niż na najdroższym miejscu noclegowym do tej pory. Dziwię się, że znajdują się tacy, co płacą takie ceny.

Wybrałem się dzisiaj do miasta, żeby kupić bilety. Za kilka dni jedziemy do Poznania, bo już się dopytują kiedy wracam do pracy w biurze. Dołączyła do mnie Aki, więc powoli pojechaliśmy bocznymi drogami. W mieście niestety zaczęło padać, więc schroniliśmy się w kilku miejscach i przemieszczaliśmy, gdy padało lżej, ale niestety do końca dnia towarzyszył nam deszcz. Wróciliśmy przemoczeni.
Mój telefon, który przemókł w Japonii podczas deszczowej wycieczki, był nie do naprawienia. Dałem go do diagnozy i jak zaczęli wymieniać, co trzeba naprawić, rozmyśliłem się. Zdecydowałem się wymienić cegłę na nowy kawałek działającej elektroniki. Chrońcie swoje urządzenia. Nie bądźcie tak nierozważni, jak ja.

Zapakowałem rower w karton, aby wysłać go kurierem do Tōkyō, a sam wsiadłem do autobusu. Na lotnisku okazało się, że przekroczyłem wagę bagażu o 3 kg. Niestety kosztowało mnie to, ale zaledwie ok. 40 zł. Po 18 godzinach lotu znalazłem się w Warszawie. Odwiedziłem rodzinę przed powrotem do Poznania.
Właściwie to razem ze mną przyleciała Aki. Pokazałem jej miejsca, w których się wychowywałem i dzisiaj wypadło na miejscowość, do której chodziłem do szkoły. Mocno się pozmieniało. Mam wrażenie, że kiedyś było więcej drzew.

Dzisiejsza wycieczka jakoś tak wyszła. Miałem pojechać tylko na dworzec, bo w prognozie był deszcz, ale skusiłem się na Lublin.
Ulice były mokre, jednak nie padało. Nawet mimo temperatury bliskiej zeru było ciepło. Wszystko dzięki wiatrowi z zachodu, który mnie pchał do Lublina.
Tuż przed Lublinem zaczął padać śnieg z deszczem. Do tego cały Lublin był przesiąknięty słoną wodą. Miałem dość takiej jazdy. Wodę czułem w butach i w pampersie, i szkoda mi było roweru, więc nawet nie planowałem dalszej jazdy. Ruszyłem prosto na dworzec. Niby takie rowerowe miasto na nie trafiłem nawet na jedną drogę dla rowerów.
Część moich ubrań pokrywała nawet kilkumilimetrowa warstwa błota. Najgorzej ucierpiały od soli buty oraz napęd. Co mnie podkusiło do tej wycieczki? Muszę rozważniej podchodzić do moich tras. Miałem oszczędzać kolarzówkę.

Miałem więcej nie jeździć po nocy, ale to jest silniejsze ode mnie. 2 lata temu spróbowałem pobić mój rekord i wrzucić piątkę na przód trzycyfrowego dystansu. Wtedy przerwał mi deszcz. Wybrałem się więc po raz drugi w tę jeszcze bardziej szaloną podróż. Przez pół Polski zimą.
Mozolnie zebrałem się, spakowałem bardzo lekko do plecaka, wziąłem szosę i punkt 11 pojechałem. Niebo bezchmurne, wiatr z południa, niezbyt silny, na termometrze utrzymywały sie 2 °C. Moim pierwszym głównym celem był Kalisz. Prawie godzinę zajęło mi wydostanie się z Poznania. Mapa tego miasta w mojej głowie robi się coraz bardziej skomplikowana. Przydałoby się w końcu zmienić miejsce zamieszkania.
Kawałek przed Środą Wielkopolską trafiłem na betonową ścieżkę. Wciąż w trakcie wykańczania, ale widać, że znaleźli się testerzy, którzy przejechali się po wciąż płynnym betonie. Po pewnym czasie pojawiły się i znaki drogi dla pieszych i rowerów. Jest odrobinę wygodniej niż po dziurawym asfalcie, chociaż przez wspomnianego testera i fachowość inżynierów kładących beton nawierzchnia jest po prostu słaba.
Ledwo wyjechałem z domu, a łańcuch zaczął skrzypieć. Nie wyobrażałem sobie smarować go co 50 km. Smar Greenline to pomyłka. Dobrze, że wziąłem mój niezawodny Shimano. Dojechałem do Pleszewa, gdzie złapał mnie zmrok. Trafiłem na Rynek, wokół którego – jak w cyrku – krążyły autka. Wyglądało to przekomicznie. Godziny szczytu w miasteczkach potrafią zaskoczyć.
Przejechałem kawałek drogami lokalnymi i wyjechałem na krajową 12. Całe szczęście wzdłuż niej ciągnie się droga dla rowerów. Uznałem, że ruch jest zbyt duży, aby się do niego włączyć. Za Kaliszem też znalazłem w polu coś, co przypominało drogę dla rowerów. Asfaltowa nawierzchnia, ale oszroniona, że trochę strach. Nie było jednak ślisko, więc na pewien czas miałem idealną alternatywę. Potem zaczęło zalatywać kostką Bauma, ale to nic w porównaniu do wody z solą na ulicy. Dojechałem do Sieradza, skąd już mniejszymi drogami znalazłem się w Łasku, aby po chwili jechać do Piotrkowa Trybunalskiego. Temperatura spadała nawet do -5 °C. Ruch był jednak znikomy, dominowały oczywiście tiry. Przysypiałem od czasu do czasu i musiałem się wtedy zatrzymać i rozgrzać zziębnięte palce. Gorąca herbata z termosu nie była wtedy najlepszym pomysłem, bo rozszerza naczynia krwionośne, prowadząc tym samym do większej utraty ciepła, ale mrożonej wody też nie mogłem pić. Z czasem wpadłem na pomysł wymieszania ich razem i to było dobre rozwiązanie.
Tę noc wykorzystałem strasznie nieefektywnie. Już w Piotrkowie zastał mnie poranek. Nie czułem zmęczenia, a zimno. Gdyby nie grudzień (wszak pierwszy dzień zimy), mógłbym tak wiele. Co ciekawe, najdłuższą noc w roku skróciłem dzięki jeździe ku wschodowi. Na śniadanie zatrzymałem się w barze, których pełno wzdłuż dróg krajowych. Podwójna jajecznica i mogłem jechać dalej. Ruch zdążył wrócić do normy.
Temperatura o poranku wynosiła od -2 °C w słońcu do -4 w cieniu, a za dnia nawet 2 °C. Skierowałem się na Tomaszów Mazowiecki, aby potem po mniej ruchliwej drodze krajowej nr 48 zjechać na Radom. Tam złapał mnie zmierzch. Martwiłem się o dalszą podróż, bo do celu już nie dojechałbym. Pomyślałem, aby pojechać tylko do Lublina, a dalej wybrać pociąg albo nocleg. Po raz pierwszy zostałem otrąbiony i to z jakiegoś widzimisię. Wydaje mi się, że chciał mnie zepchnąć do rowu, bo nawet wyprzedził mnie niebezpiecznie. Jakiś początkujący kierowca tira.
Wyjechałem z Radomia i przeraziłem się ruchem. Na szczęście znalazłem idealną drogę tuż obok. Równa, pusta, do tego oświetlona. Czego chcieć więcej? No, chyba wyższej temperatury. Noc była cieplejsza od wczorajszej, bo tylko -3 °C, jednak pojawiła się mgła i nawet rękawice narciarskie nie dawały rady. Na szczęście, gdy już myślałem, że mi palce odmarzną, trafiłem na bar. Ogrzałem się i zjadłem zawijasa nadwiślańskiego, który wydawał mi się daniem regionalnym.
Była 21. Nie było mowy o dostaniu się do Lublina. Znów musiałem przerwać jazdę w Puławach. Jakieś pechowe to miasteczko. Następnym razem muszę trzymać się od niego z daleka. Obdzwoniłem lokalne miejsca noclegowe i pojechałem do hotelu. Jutro ma padać śnieg. Takiej ilości zanieczyszczeń już dawno nie nawdychałem się. Mój nos to kopalnia węgla.

Ten wyjazd był nie do końca planowany. Na ten urlop miałem co prawda plan trzeciej wycieczki, jednak nie chciałem go realizować ze względu na ilość czasu, jaki musiałbym poświęcić na podróż, co wiązało się z nieprzyjemną jazdą po zmroku. Chciałem pojechać pociągami do Zamościa, a stamtąd – co jest oczywiste – zaliczyć kilka gmin, w tym Krasnobród, Zwierzyniec i Szczebrzeszyn. Choć prognoza przewidywała przelotne opady oraz mgłę, to zdecydowałem się gdzieś pojechać i wypadło na odcinek wspomnianego planu. Kierunek – Szczebrzeszyn.
Gdy wyruszałem przed południem, lekko mżyło. Tak lekko, że na przetarcie okularów mogłem zatrzymać się co kilka kilometrów. Pojechałem na skróty lasami. Trochę błota, jak zwykle. Trafiłem na odcinek Maratonu Kresowego. Jest to jeden z najbardziej wymagających maratonów MTB w Polsce. Przejechany kawałek był rzeczywiście ciężki. Szkoda, że maraton nie jest proekologiczny. Wskazówki na trasie miały zostać usunięte po imprezie, czyli prawie 3 miesiące temu.
W Zawadówce kupiłem wodę i zaryzykowałem, wjeżdżając w las. Jechałem leśną ścieżką wyjeżdżoną rowerami przez mieszkańców pobliskich domostw. Taki ładny singiel, choć krótki. Nie było go na mapie, ale dostałem się tam, gdzie chciałem, skracając sobie drogę choć odrobinę. Skrót to jednak nie wszystko. Gdy zatrzymałem się na przystanku, aby przetrzeć okulary, lunął deszcz. Minęło kilkanaście minut zanim uznałem, że pada na tyle słabo, aby ruszyć dalej. Gdy opad znów się nasilił, pomyślałem nawet o zawróceniu. Byłem przemoknięty, gdy znalazłem się na kolejnym przystanku. Szczęśliwie, przestało padać. Pozostały tylko kałuże.
Będąc w Rejowcu, nie myślałem już o zawracaniu. Zjechałem z drogi wojewódzkiej na stare, wiejskie, asfaltowe drogi. Z początku płaskie, ale potem zaczęły się podjazdy. Widoki były piękne, jednak taka liczba podjazdów mocno mnie wymęczyła.
Po pewnym czasie pokazało się słońce, a moje ubrania prawie wyschły od wiatru. Kałuże powoli zaczynały znikać z dróg. Szkoda mi było roweru, bo cały był szary, oblepiony zaschniętym błotem. Wiedziałem, że będzie go trudniej wyczyścić niż po ostatnich trzech wycieczkach razem.
Staw Noakowski stał się celem tej wycieczki. Stamtąd do Krasnegostawu miałem mieć z górki, wzdłuż biegu rzeki Wieprz. Im dalej jechałem, tym miałem większe wrażenie, że jadę wciąż w górę. To wrażenie było zacierane przez pagórki, które się co chwila pojawiały. Najciekawsze było to, że jechałem niedaleko swego rodzaju klifu wznoszącego się kilkadziesiąt metrów nad płaską doliną Wieprza. Szkoda, że drzewa i zabudowania przeszkadzały mi w zrobieniu jakiegokolwiek zdjęcia. Myślę jednak, że kiedyś uda mi się tam wrócić i może wtedy znajdę dobry punkt widokowy.
Kilka kilometrów za Krasnymstawem zapadł zmierzch. Dzisiaj także nie było jakoś przeraźliwie zimno, nawet mimo tej deszczowej pogody. Mgły odrobinę mnie postraszyły nieopodal Rejowca, ale nie było tak źle, jak prognozował meteo.pl. Za rok chcę przyjechać na Lubelszczyznę w środku lata, ponieważ zaliczyłem już wszystkie gminy w pobliżu Chełma i teraz będę musiał uzbroić się w ciepłe noce lub bilety na pociągi.

Już rok temu pomyślałem, aby pojechać ponownie do Poleskiego Parku Narodowego. Dzisiaj było dużo cieplej niż wczoraj, więc nawet nie włożyłem bluzy. Wyruszyłem do Krobonoszy, ale już wiedziałem, że teren nie będzie lekki. Błoto od początku trzymało się moich opon.
Wjechałem na kilka wzgórz z ładniejszymi widokami, zobaczyłem stary, prawosławny cmentarz, przejechałem po błocie, piachu i betonowych płytach-telepkach, zobaczyłem z niewielkiej wieży widokowej wschodnią część parku narodowego, przedostałem się po drogach, które są w budowie, aż w końcu – po 60 km jazdy – wjechałem na teren parku. Od razu pojawił się szlak rowerowy, do którego zmierzałem – Mietiułka. Nazwa wzięła się od rzeki, a szlak prowadzi po przepięknych rejonach, choć aby zobaczyć wszystkie uroki parku, musiałbym spędzić tam dużo więcej czasu.
Zaraz za wyjazdem z obszaru chronionego znajduje się cmentarz wojenny z czasu II wojny światowej z pomordowanymi żołnierzami Korpusu Ochrony Pogranicza, a kawałek za Wytycznem – cmentarz ewangelicki kantoratu Wytyczno z XIX-XX wieku.
Łąkami i polnymi drogami dojechałem do dróg asfaltowych. Wtedy zrobiło się ciemno, ale wielkie szczęście, bo było dzisiaj dużo cieplej i nie musiałem męczyć się we mgłach.