Andrzej na rowerze

Rower wyczyszczony, opony napompowane, deszcz ustał, więc mogę ruszać. Po dwóch dniach odpoczynku, aby nie narazić organizmu na przeciążenie, a także abym mógł bezboleśnie siedzieć na siodle, postanowiłem zrealizować pierwszy z planów (drugi, gdy liczyć z ostatnią wyprawą) zaliczania gmin na Lubelszczyźnie.
Poranek był chłodny, chmury zakrywały południową część nieba, podczas gdy część północna była przesycona błękitem. Wiatr wiał z północnego-zachodu, więc nie tak źle, jak na początek. Ruszyłem do Dorohuska, ale nie drogą krajową, bo domyślałem się, że nie będzie zbyt bezpieczna (tiry jadące na wschód i te sprawy). Przedostałem się lokalnymi drogami, wzdłuż których prawie nie ma nowych budynków. Widać, że ludzie wiodą tam skromne życie. Za Wólką Okopską wjechałem do jakiegoś prywatnego lasu. Nie wiem, jak to możliwe, ale ponieważ biegnie tamtędy znakowany szlak rowerowy, to droga zamknięta być nie może. Wjazd był niby na własne ryzyko, ale nic mnie się nie stało.
Tuż przed Husynnem zauważyłem kaplicę grobową Rulikowskich z 1880 r., a obok niej równie stary, choć zapomniany cmentarz. Niestety ostatnie opady deszczu zepsuły mój plan. Błoto mnie pokonało i za Husynnem musiałem zjechać ze szlaku R-3, zawracając do drogi wojewódzkiej. Dobrze, że nie było ruchu. Po drodze minąłem 2 kopce – Kościuszki oraz unii horodelskiej. Oba pochodzą z 1861 roku. W Horodle za to trafiłem na horodelskie grodzisko z X-XIII wieku, na miejscu którego w XIV w. postawiono drewniany zamek. Po zniszczeniu zamku przez Szwedów, stanął w jego miejscu dwór. Do dzisiaj pozostało tylko wzniesienie otoczone fosą.
W końcu dotarłem do drogi prowadzącej do najdalej wysuniętego na wschód punktu w Polsce. No, może prawie, bo do tamtego miejsca trzeba jeszcze przejechać po polu. Nie miałem na to ochoty, więc pozostała satysfakcja z dojechania do granicy. Czyli pozostały jeszcze Osinów Dolny oraz Sianki.
Powrót był ciężki. Najpierw wjechałem na zabłocone polne drogi leżące na wielkich pagórach. Zawsze myślałem, że są to Pagóry Chełmskie. Wyobrażałem je sobie jako wielki makroregion, a teraz, gdy opisuję tę wycieczkę, dowiedziałem się, jak mały skrawek powierzchni zajmuje ów mezoregion. W każdym razie, po przedostaniu się do dróg asfaltowych, zaczynało robić się coraz chłodniej. Nie pomagało nawet słońce, które w końcu znalazło się na bezchmurnym niebie. Zmierzch zapadł na 40 km przed końcem wycieczki. Miałem zatem 2 godziny jazdy po zmroku, bardzo zimnej jazdy, ponieważ pojawiły się mgły. Ani odrobinę mnie nie bawił ten powrót. I jeszcze te zakazy wjazdu rowerem w Chełmie. Aż się nie chce tam wracać.

W końcu dostałem urlop. Planowałem go na sierpień, ale zrobiłem to zbyt późno i góra nie zgodziła się. Może to i dobrze, raptem w lipcu miałem poprzedni urlop, choć z drugiej strony potrzebowałem odpoczynku. Żeby jednak odpocząć, musiałem nakręcić się sporo, jadąc do domu najlepszym transportem na świecie. Przygotowałem się na pobicie swojego rekordu życiowego w dystansie wyprawy. Zaplanowałem pokonanie ponad 500 km, jednak coś mi w tym przeszkodziło.
Prognoza pogody była bardzo sprzyjająca. Ciepło, niewiele chmur. Mgły tylko rano, choć mogły pojawić się ponownie nocą. Po prostu nie można było nie skorzystać z okazji. Po wyspaniu się, a potem długim pakowaniu i rozgrzewce, rozpocząłem jazdę na kwadrans przed sobotnim południem. Chciałem przed zmierzchem przejechać jak najdalej drogami krajowymi, bo było nimi najkrócej. Z Poznania wyjechałem spokojnie drogą nr 92, kierując się na Wrześnię. Może spokojna jazda, to złe określenie, bo miałem średnią nierzadko ponad 30 km/h, ale jechało mi się bardzo lekko. Widocznie miałem dużo energii, jednak jechałem trochę bezmyślnie, bo ta prędkość miała się później zemścić.
Na początku droga była nudna, więc zrobiłem zaledwie kilka przystanków na kanapki, które przygotowałem przed wyjazdem, no i na parę zdjęć. Od węzła drogowego przy drodze ekspresowej S6 do Wrześni było szerokie pobocze, potem brak, ale chociaż ruch zmalał. We Wrześni rowerzyści omijali drogi dla rowerów, jak tylko mogli, bo jakość tych dróg była daleka od jakichkolwiek standardów. Po 100 km jazdy, w Koninie, w którym byłem pierwszy raz na rowerze, nie pozwoliłem sobie na zwiedzanie. Miałem to miasto w kolejnych planach. Za Koninem wjechałem na pagórkowaty teren, z którego rozciągał się niekiedy nie najgorszy widok. Pagórki były aż do Koła, w którym zatrzymałem się na hot-doga, a kawałek dalej zjechałem z głównych dróg. Słońca od jakiegoś czasu nie było widać przez zachmurzenie i nie wiedziałem kiedy dokładnie zapadł zmierzch, ale było to kilka kilometrów za Kołem. Droga w nie najlepszym stanie nie zapowiadała komfortowej podróży nocą. Nie była to jedyna niewygodna. Tuż przed Łęczycą, gdy było naprawdę ciemno, wjechałem w pierwszą, wielką mgłę. Z początku byłem przekonany, że powstała nad pobliskim ciekiem wodnym, bo kawałek drogi dalej zrobiło się czysto. Nic bardziej złudnego. Mgły – choć z przerwami – dręczyły mnie przez calutką noc.
Minęła północ, sen zaczynał męczyć mnie coraz mocniej. Potrzebowałem kofeiny. Musiałem zatrzymać się kilkakrotnie, bo zasypiałem na rowerze. Dobrze chociaż, że auta na drodze spotykałem co kilkadziesiąt minut, bo jadąc w tamtej coraz gęstszej mgle, nie czułem się zbyt bezpiecznie. 200 km weszło powoli. Pierwszą czynną stację benzynową spotkałem tuż przed Rawą Mazowiecką. I tak, jak w zeszłym roku, był to Orlen. Najpopularniejsza sieć, która prawie zawsze jest pod ręką. Zamówiłem gorącą kawę, wziąłem też puszkę zimnej na drogę, zapłaciłem majątek i po ogrzaniu się ruszyłem dalej.
Widziałem tysiące gwiazd na czystym niebie. Gdzieś w oddali były błyskawice, ale bez grzmotów. Miałem nadzieję, cokolwiek by to nie było, że mnie minie. Coraz bardziej brakowało mi słońca. Kolejna setka weszła bardzo wolno gdzieś po 5 nad ranem. Gdy zaczynało się przejaśniać, gdy mgły jeszcze nie odpuszczały, a chmur tylko przybywało, wjechałem na piaszczystą drogę, mimo że miał to być pewny asfalt. Laicyzm początkujących maperów jest straszny. Nie miałem ochoty zawracać, więc brnąłem dalej z nadzieją na koniec tej męki. Tak właściwie to szedłem, bo jechać się absolutnie nie dało. Rosa z trawy zamoczyła mi buty, a piach oblepił je od czubka po nogawkę. Dobrze, że trwało to tylko 2 kilometry.
Czułem straszne zmęczenie i nawrót senności. Dowlekłem się do Białobrzegów, pewnie było już po wschodzie słońca, ale nie dało się tego odczytać z nieba. Drogi dla rowerów, którymi musiałem jechać, pozostawiam bez komentarza. Kupiłem jakieś proste śniadanie i z odrobinę większą ilością energii ruszyłem drogą krajową w kierunku Puław. Mgły zaczęły przechodzić po godz. 9. Jechałem ślamazarnie. Zmęczenie organizmu dawało się we znaki coraz bardziej. Podejrzewam, że winą była zbyt szybka jazda przez pierwsze 150 km. Gdybym wtedy oszczędzał siebie, to z pewnością mięśnie dawałyby radę. Tak sądzę.
12 godzin po wyruszeniu z domu byłem na 16. kilometrze za Kozienicami. Do celu zostało ok. 150 km. Druga bateria w telefonie do nagrywania sygnału GPS była na wyczerpaniu. Na szczęście mój niedawny zakup telefonu o bardzo pojemnej baterii przybywał mi na ratunek. Naprędce ściągnąłem mapę, plan trasy i byłem pewien tego, że uda mi się zachować cały ślad bez potrzeby późniejszej zabawy z odtwarzaniem go z pamięci.
400 km wskoczyło o godz. 13. Pomyślałem sobie, że zdążę na kolację. Po wjechaniu do województwa lubelskiego zaczęło lekko kropić. Martwiło mnie to o tyle, że prognoza pogody zapowiadała przelotne deszcze. Do Puław musiałem dostać się starym mostem, ponieważ nikt nie pomyślał o kładce rowerowej wzdłuż drogi ekspresowej. Przestało padać, więc Puławy zatrzymały mnie na dłużej. Najpierw zacząłem szukać sklepu, żeby uzupełnić zapasy, a później chciałem wrócić do piekarni, którą zauważyłem w trakcie poszukiwań sklepu. Niestety zabłądziłem i zrobiłem większą pętlę, niż mogłem sobie na to pozwolić, jednak drożdżówka ze śliwkami była tego warta.
Puławy, choć nie są miastem w pełni przyjaznym rowerzystom (drogi dla rowerów wyłożone dziurami, nierzadko prowadzące donikąd, wysokie progi zwalniające), to wróciłbym tam choćby po to, żeby je normalnie zwiedzić. Za miastem spełniła się moja największa obawa – po 417 km podróży lunął deszcz. Zatrzymałem się przy pierwszej napotkanej wiacie przystankowej, przebrałem się i zacząłem zastanawiać się, czy mogę kontynuować bicie rekordu. Po godzinie przestało padać i zdecydowałem. Ponieważ na drogach były kałuże, a ja nie miałem przeciwdeszczowych ubrań, to zawróciłem do Puław i spróbowałem odszukać dworzec kolejowy. Udało mi się nawet kupić bilet z promocją na przewóz roweru za złotówkę. Szkoda, że to tylko promocja. Szkoda, że spadł deszcz.
Co prawda rekord życiowy udało mi się pobić, jednak nie zrobiłem tego z rozmachem. Moim wnioskiem z tej wyprawy jest koniec bicia rekordu dystansu. Uważam, że nie jest to ani zdrowe, ani bezpieczne. Noc bez snu niekorzystnie wpływa na organizm, a taka jazda w stanie półsennym może się źle skończyć. Pokonywanie takich dystansów nie wydaje się czymś trudnym. Trzeba po prostu odpowiednio rozkładać energię i odnawiać ją wraz z odpowiednimi posiłkami. Aaa, trzeba też znać dobre sposoby na pokonanie snu podczas monotonnej jazdy nocą. O wiele lepiej jest pojechać do bazy w górach.

Koniec lenistwa, pora ruszać w długą drogę na Dolny Śląsk. Plan nie był prosty, bo składał się z kilku różnych kierunków podróży. Na sam początek Warszawa. Postanowiłem wziąć ten dystans na raz i to przy niekorzystnej prognozie pogody.
Dzień nie zapowiadał się dobrze. Wstałem o wiele za późno, przez co wyruszyłem na kilka minut przed godz. 8. Było przede mną około 250 km, czyli niecałe 12 godzin jazdy w normalną pogodę, jednak dzisiaj takiej nie było. Silny wiatr z północnego-zachodu bardzo chciał, żeby mój plan się nie udał. Jechałem z prędkością 15–17 km/h pod wiatr, czasem udawało się wyciągnąć ponad 20 w obszarze zabudowanym czy w lesie. Niebo było prawie bezchmurne, ale wiatr sprawiał, że temperatura oscylowała w granicach 9–11 °C. Postanowiłem robić jak najmniej przystanków, aby nie wychładzać się, a że miałem na sobie dużo ubrań, to nie chciałem się też spocić. To postanowienie dotyczyło także zwiedzania – nie zatrzymywałem się w żadnym mieście na dłuższą eksplorację.
Wydawało mi się, że będzie to nudna podróż, ciągła walka z wiatrem. Kilometry wpadały powoli, a ja chciałem być już na miejscu. Po drodze założyłem jeszcze jedną kurtkę, tak było zimno. Niestety nie miałem pełnych rękawic, toteż chowałem dłonie w rękawy. Mało wygodne, jednak chroni palce przed zimnem.
Przez Wierzbicę i Wólkę Cycowską dojechałem do Nadrybia, gdzie zaryzykowałem zmianą trasy. Nie wiedziałem co mnie czeka, chciałem tylko pokonać jak najkrótszą drogę. Przejechałem wśród pól, ale po asfaltowej drodze, wyjeżdżając w Uciekajce, przez którą prowadzi wyłożona kostką brukową droga dla rowerów. Wyjątkowo stara, bo na pewnym odcinku połowa szerokości została pochłonięta przez las – słabo utwardzone podłoże powoduje zsuwanie się kostki do rowu. Droga powstała oczywiście za pieniądze unijne.
Szybko przejechałem przez Ostrów Lubelski i miałem za sobą już ¼ dystansu, a raczej dopiero, bo dochodziło południe, a przede mną był jeszcze taki kawał drogi! Jeszcze na dodatek zachmurzenie zaczęło się zwiększać, także słońca prawie nie było widać. Jedynie momentami wychodziło, żeby ciut przypiec swoimi promieniami. Ja miałem na sobie kilka ubrań, żeby uchronić się od wiatru, a słońce to wykorzystywało. Podłe słońce!
Gdzieś koło Klementynowa zatrzymałem się na stacji benzynowej, żeby uzupełnić płyny i wziąć coś pożywnego. W Leszkowicach zagapiłem się i skręciłem w złą drogę, ale na szczęście zaraz za wsią była polna droga, którą wróciłem na swój szlak. Droga była bardzo piaszczysta. Chyba nie polubię jazdy terenowej po Lubelszczyźnie. Za Żurawińcem znów zboczyłem z planowanej trasy, bo ktoś oznaczył moją drogę jako asfalt, a okazała się być drogą polną. Droga, im głębiej w las, tym stawała się bardziej piaszczysta. Niestety jazda poza drogą nic nie dawała, bo piach był wszędzie. Grr, piachy, wszędzie piachy. Za to muchomorki się tutaj bardzo zadomowiły – las był nimi cały wyścielony.
W Kocku kombinowałem trochę żeby zobaczyć coś ciekawego do uchwycenia na zdjęciu, ale nic nie przykuło mojej uwagi. Zabłądziłem tylko, skręcając zbyt późno w moją drogę. Za Hordzieżą kolejna polna droga, ale już nie tak piaszczysta, jak poprzednie – o tyle dobrze, bo przy tym wietrze nie była zabawna jazda z ciężkimi sakwami. Dobrze, że nadbagaż, który zabrałem do rodziny, zostawiłem, odciążając tym samym rower do niezbędnego minimum. Inaczej szkoda byłoby mi dętek na niektórych wybojach.
Gdzieś za Adamowem byłem w połowie drogi. Czułem ulgę, choć dochodziła godz. 16. Czułem, że dotrę do Warszawy bardzo późno. Choć właściciel hostelu upewnił mnie, że nie będzie problemu, to nie chciałem nadużywać gościnności. Wszak to nie motel, który jest otwarty 24 godziny na dobę.
Droga do Krzywdy przebiegała przez lasy po drogach asfaltowych, co dało mi ulgę i pozwoliło przycisnąć, żeby dojechać do celu jak najszybciej. We Wnętrznem zatrzymałem się na dłuższą chwilę. Byłem coraz bardziej zmęczony, choć pokonałem dopiero 150 km. Ten wiatr bardzo dokuczał. Mieszkańcy wsi sprowadzali swoje krowy z łąk, i to był znak, że zbliża się wieczór, gdy ja miałem jeszcze tyle drogi przede mną.
W Stoczku Łukowskim zatrzymałem się na stacji Orlenu po kolejną wodę i kawę, a do tego skusiły mnie kawałki jabłka, które, jak uważam, są nieopłacalnym zakupem. Ale kuszą i dobrze im to wychodzi. Zaraz wjechałem do kolejnego lasu. Z początku droga kamienista, a później piaszczysta, jednak miejscowi obeszli tę niedogodność, robiąc ścieżkę pomiędzy drzewami i wyszedł im dobry singletrack. Za lasem czekała mnie upragniona zmiana województwa z lubelskiego na mazowieckie – w końcu. Od kilkudziesięciu kilometrów na to czekałem. Niestety zapadł zmrok, więc włączyłem światła i ruszyłem do przodu.
Zatrzymałem się w Wielgolasie w kolejnym sklepie, bo męczyła mnie ochota na coś słodkiego, a cały prowiant, który miałem pod ręką już prawie zjadłem. Powinienem bardziej o siebie zadbać, bo jedzenie łakoci pewnie nie wpływa pozytywnie na wysiłek.
Widziałem jasne niebo i wiedziałem, że to Warszawa. Była coraz bliżej. Cieszyłem się z każdym kilometrem. Trochę współczuję warszawiakom, że nie mogą widzieć gwiazd, chociaż gdy kiedyś stałem pod Pałacem Kultury, to widziałem te najjaśniejsze :D
W Grzebowilku zatrzymał mnie przejazd kolejowy, który zamknął się przed moim nosem. Krew mnie zalewa, gdy nie zdążam. Po pięciu minutach, gdy nie doczekałem się żadnego pociągu, ominąłem szlaban i przeszedłem przez tory, aby znaleźć się w ciemnym lesie. Moje światła ciężko sobie radziły, ale dziury na szczęście omijałem. Bałem się tylko dzikich zwierząt, żeby mnie jakieś nie potrąciło ze strachu.
Stało się to, czego się bardzo obawiałem – opad konwekcyjny, który wygrażał się w numerycznej prognozie pogody, pojawił się w Gliniance, daleko przed granicą Warszawy. Zatrzymałem się na przystanku autobusowym i czekałem. Na szczęście niedługo, bo po jakichś pięciu minutach ustało, czuć było tylko zapach świeżego deszczu. Kusił mnie jednak autobus 720, bo dochodziła godz. 21, a pół godziny później miał przyjechać. Nie wiedziałem jednak czy można wprowadzić rower do autobusu, toteż darowałem sobie takie kombinacje, wsiadłem i ruszyłem dalej.
Zmieniłem plan. Już nie chciałem jechać bocznymi drogami. Skierowałem się do drogi krajowej. Miałem nadzieję, że nic mnie tam nie zabije. Dobrze trafiłem, bo droga ma pobocza o ponad metrowej szerokości i jechało się bardzo bezpiecznie, choć śmieci, po których jechałem nie pozostawiały przyjemnych wspomnień. Było jednak ciemno, a ja się spieszyłem i nie mogłem narzekać, zwłaszcza, że znów zaczęło kropić. Miałem nadzieję, że nie będzie takiej pogody do samego końca. Szczęśliwie to był ostatni opad.
Zatrzymałem się na pamiątkowe zdjęcie przy znaku drogowym. Zauważyłem, że wielu tak robi, a że dotarłem aż do stolicy Polski, to nie mogłem nie zrobić pamiątkowej fotki.
Na krajowej dwójce było tak pusto, jednak im bliżej centrum, tym więcej aut zaczynało mnie mijać. W stronę centrum miasta jechałem coraz szybciej, choć na skrzyżowaniach nie za bardzo się orientowałem w tych wszystkich dzielnicach. Patrzyłem tylko za znakami do Śródmieścia i weryfikowałem drogę w telefonie, bo wiadomo, że znaki potrafią wydłużyć jazdę przez miasto. Czasem tylko ścigałem się z jednym tramwajem i wygrałem, zostawiając go gdzieś daleko za sobą, choć jechałem maksymalnie ze 30 km/h.
Na rondzie w Grochowie trochę przekombinowałem, bo nie chciało mi się stać na kilku różnych światłach (miałem czerwoną falę na rowerze), więc najpierw skorzystałem z przejścia dla pieszych, a potem wjechałem na moją ulicę, przejeżdżając wszystkie pasy wszerz. Pewnie ktoś powie, że karygodne, ale to Warszawa, ulice były prawie puste, a ja w tej dżungli musiałem się dostać do celu, choć po łebkach.
Przejechałem po Moście Poniatowskiego, a potem mknąłem po buspasie, który był o tej porze otwarty, i dostałem się bezpośrednio pod Pałac Kultury i Nauki. Zostało mi już tylko dostać się do hostelu, choć z tym już był drobny problem. Mój plan działał tylko do Śródmieścia, a dalej musiałem poradzić sobie z ręcznie rysowaną mapką, którą zrobiłem podczas poszukiwań noclegu. Szło mi całkiem nieźle, w dodatku byłem sam na drodze, ale chwila nieuwagi i skręciłem za wcześnie. Korekta nie była niestety taka prosta ze względu na Cmentarz Powązkowski, który ciągnie się daleko. Musiałem jakoś zawrócić, a że ulica jednokierunkowa i rozdzielona szynami tramwajowymi i pasami zieleni, to najpierw pojechałem nieładnie po chodniku, a potem przedostałem się na drugą stronę drogi i wróciłem na właściwy kurs.
Znienacka zaczęły pojawiać się drogi dla rowerów, toteż musiałem zacząć z nich korzystać. Są bardzo niebezpieczne o tej porze, bo nieoświetlone i w ogóle to prawo o obowiązku korzystania z nich, gdy ulica jest pusta to naprawdę poroniony pomysł.
Do hostelu dotarłem na chwilę przed północą, także 2,5 godziny zużyłem na postoje. Miałem już tylko ochotę wziąć prysznic i w końcu odpocząć. Jakie to łóżko wygodne po tylu godzinach spędzonych w siodle!

Niedziela, minęła ósma, dziś nie pada, jest niewielkie zachmurzenie, jednak słońce nie może się przedrzeć przez chmury – wygląda tylko na kilka chwil o poranku. Wiatr wiejący z zachodu z siłą 18 km/h nie powstrzymał mnie. Plan drugiej zaplanowanej wycieczki musiał się odbyć. Kierunek: Lublin.
Jechałem na początek znanymi drogami. Czasem lepszymi, czasem gorszymi. Zdarzyło się kilka kilometrów nowego asfaltu, odrobina piachu. Miałem jednak całe drogi tylko dla siebie, jakby wszystkie mijane wsi stały się wymarłe.
Dojechałem do Rejowca Fabrycznego. Próbowałem odnaleźć jakieś centrum, ale miałem pecha. Niczego ciekawego nie zobaczyłem. Daleko Rejowcowi Fabrycznemu do miasta Reja. Widoki poza granicami miasta też nie są ciekawe, jak na miasto przemysłowe.
W Krasnem przystanąłem przy tablicy informującej o zespole pałacowo-parkowym, ale że czas mnie gonił, to nie kłopotałem się już – wystarczyło mi, że zrobiłem zbędną pętlę po Rejowcu Fabrycznym. W Leszczance skręciłem w drogę przez las i tak mi się przyjemnie jechało, że przegapiłem skrzyżowanie. W samym lesie dużo grzybiarzy. Ta pogoda sprawia, że więcej jest grzybiarzy niż grzybów :D
Postanowiłem zrobić zdjęcie kościołowi w Oleśnikach, bo spodobał mi się kolor dachu – żółty. Teraz widzę, że niepotrzebnie zawróciłem, bo mogłem jechać prosto przez wieś i dzięki temu odrobinę odpocząć od wiatru, który na odcinku do Fajsławic wyjątkowo dawał się we znaki. Dalej było ciut lepiej. Po drodze minąłem sporo sadów, ale ogrodzonych, więc nie mogłem się zatrzymać. Przystanek zrobiłem w Rybczewicach w lokalnym sklepie, do którego wejście trzeba było znaleźć, bo nie jest widoczne od drogi – można omyłkowo wejść do czyjegoś domu.
Drogę do Bazaru mogłem sobie darować i skręcić do Pustelnika, ale Mapy Google mają tak słabe pokrycie dróg, że niestety podczas korekty planu nie wypatrzyłem możliwości zrobienia skrótu polną drogą. Zaliczyłem przez to kilka podjazdów, ale nie narzekałem na widoki. W dodatku co jakiś czas mijałem dziwne oznaczenia pomarańczowego szlaku rowerowego. Niestety nie znalazłem żadnych informacji, aby potwierdzić istnienie tego szlaku.
Za Krzczonowem wjechałem w kolejny teren, aby skrócić sobie drogę. Z początku wyło dobrze, ale potem ubita ziemia zamieniała się w błotnistą masę, także trzeba było jechać po trawie, żeby nie uwalić roweru.
Dojechałem do Piotrkowa, przez który przejeżdżałem rok temu podczas wyprawy Kraków – Chełm. Za dnia i na trzeźwo ciężko to miejsce poznać (wtedy drogę do Piask pokonałem na wpół śpiąc). Gdy przejeżdżałem przez Jabłonną, kierowca blachosmrodu użył spryskiwacza do szyb o zapachu cytrynowym. Pierwszy raz, gdy któremuś z tych idiotów się udało. Dobrze, że nic nie jadłem, bo pewnie zdenerwowałbym się. Na szczęście zaraz zjechałem z tej drogi wojewódzkiej, odczuwając ulgę, bo miałem wrażenie, że lubelscy kierowcy są najgorszymi wśród tych, których spotkałem.
W końcu zmieniłem kierunek jazdy na północny, a ponieważ obok płynie Bystrzyca, to miałem z górki. W Lublinie wjechałem na nową drogę dla rowerów, którą dotarłem do samego Zalewu Zemborzyckiego i tym samym mojego celu, na którym mi najbardziej zależało. Tamtejszej drogi dla rowerów, która okazała się być pieszo-rowerową, w dodatku wyłożoną kostką – cóż za rozczarowanie. Za jakieś 2 lata przestanie się nadawać do jazdy, bo już odcinkami niewygodnie się jedzie. Po drodze minąłem sporo rowerzystów, zarówno amatorów, jak i tych w sportowych ubraniach.
Przejechałem całą drogę i nie mogłem z niej zjechać. Chciałem przekonać się dokąd prowadzi. Po drodze było kilka przejazdów pod mostami, ale tak nieprzyjaźnie zostały te połączenia stworzone, że prawie przejechałbym wszerz po ulicy zamiast bezpiecznie pod nią. Niby zostało uchwalone jakieś prawo dotyczące znaków drogowych dla rowerzystów, ale zanim ktoś się pokwapi, aby zacząć respektować rowerzystów, minie wiele długich lat.
Rzecz, która mnie zadziwiła w Polsce – rondo na drodze dla rowerów. Powstało niedawno i łączy ze sobą 2 krzyżujące się drogi albo raczej odcinki, bo skręcając w jedną z odnóg, dojechałem do chodnika i aby dostać się na drogę, musiałem przejść przez pasy dla pieszych. Nie miałem jednak ochoty jechać główną ulicą i wybrałem spokojniejszą, którą prawie wjechałem przez skrzyżowanie na ulicę jednokierunkową pod prąd. To mi się najbardziej w Lublinie nie spodobało, że wzdłuż głównej arterii, która ma po 3 pasy ruchu jest ograniczenie do 50 km/h i brak jakiejkolwiek drogi dla rowerów. No, ale idea zrównoważonego transportu jest pojęciem obcym dla wielu projektantów dróg w Polsce. Niestety będzie to niezmienne przez jakieś 20-30 lat, gdy do władzy dojdą młodzi, którym może będzie zależało na lepszym życiu.
Dotarłem do Placu Zamkowego, który był wyjątkowo zamknięty dla ruchu. Odbywało się tam bicie rekordu Guinnessa zorganizowane przez Caritas. Chcieli ułożyć najdłuższy szereg jednozłotówek. Ciekawe czy im się udało i ile taśmy klejącej na to poszło (poprzedni rekord wynosił ponad 75 km).
Przeszedłem się pod zamkiem, potem po deptaku przez Stare Miasto, po Krakowskim Przedmieściu i w sumie nie miałem co zwlekać, więc wsiadłem na rower i ruszyłem w kierunku Świdnika. Aby ominąć drogę krajową, skierowałem się na jakieś boczne ulice, na których i tak był ruch. Trafiłem jeszcze na jakąś drogę dla rowerów z kostki brukowej i miałem dość. Lublin ogólnie ma strasznie głupich architektów, bo co raz spotykałem ulice o trzech pasach ruchu. Jedna z nich prowadzi do portu lotniczego w Świdniku. Ile aut mieści się do jednego samolotu, że tyle asfaltu tam wylali?
Zaraz za miastem budowa drogi ekspresowej, a co za tym idzie – pozamykane drogi. Na szczęście udało mi się trafić na objazd i wjeżdżając do lasu, trafiłem na jakieś osiedle w Świdniku. Po kilkuset metrach trafiłem na zakaz wjazdu rowerem i wybrukowaną drogę dla rowerów – znikąd w sumie, bo nie wydaje mi się, aby to było jakiekolwiek strategiczne miejsce tego miasta. W centrum nie natrafiłem na nic ciekawego poza jakąś wycieczką rowerową składającą się z kilku głupich rowerzystów (czekając na światłach w innym kierunku, zablokowali mi przejazd). Ta droga, jak zaczyna się, tak i kończy – nigdzie. Pomyślałem, aby zbadać dokąd prowadzi i dojechałem do chodnika. Ciekawe ile pieniędzy dostał (wyłudził?) pomysłodawca.
Dalsza droga była generalnie nudna. Jechałem z wiatrem, zastał mnie zmierzch, potem zmrok. W Bezku, gdy wjeżdżałem na piaszczystą drogę terenową jechałem po omacku, bo moje światła jakoś słabo oświetlały drogę. Chyba pora wybrać coś o większej liczbie lumenów. Gdyby tak było bezchmurnie i przyświecał mi księżyc, ale niestety nic z tego. W tych ciemnościach prawie pojechałbym do Stołpia, ale coś mi nie pasowało i zawróciłem. Do domu dotarłem po godz. 19, czyli jakieś 2 godziny spędziłem na odpoczywaniu w trakcie wycieczki. Wyszło jedynie 15 km więcej niż zaplanowałem.

W przerwie między opadami deszczu warto było się gdzieś wybrać. Zaplanowałem dwie trasy na tę wizytę w rodzinnych stronach. Ze względu na silny wiatr z zachodu, dzisiaj wypadło na Włodawę. Martwiła mnie ilość terenu, bo nawet nie wiedziałem w jakim stanie będą drogi.
Ruszyłem przed siebie, przez Krobonosz i Sawin. Wiatr wiał porywisty i jazda była nieprzyjemna. Musiałem się zatrzymać w polu kukurydzy, żeby wytrzeć smar z łańcucha, bo na chwilę przed wyruszeniem naprędce wyczyściłem napęd i nasmarowałem łańcuch. To jest ciężki okres dla mojego roweru, tyle kilometrów w tak krótkim czasie i jeszcze ta pogoda.
Jechałem prosto przed siebie, po równinach, od czasu do czasu podjeżdżając jakąś górkę, jednak z żadnej nie był widoczny jakikolwiek zachwycający widok. Ponure niebo spowite szarością potęgowało myśli o zbliżającym się końcu lata. W końcu, za Kosyniem wjechałem na pierwszą drogę leśną, drzewa zasłoniły wstrętny wiatr, a ja parłem przed siebie po grząskim szutrze. Nie było tak źle, jak myślałem. Znalazł się nawet jakiś stary asfalt, a po drodze minąłem kilkunastu grzybiarzy.
Wyjechałem z lasu, dostając się do stacji kolejowej Sobibór. Zauważywszy tablicę informacyjną na peronie, więc postanowiłem zatrzymać się na trochę i poczytać kawał historii o tym miejscu. W tej chwili znajduje się tam muzeum, ale podczas II wojny światowej był to obóz zagłady. Życie straciło wiele narodowości, jednak największe liczby mówiły o Żydach. Niemcy byli na tyle przebiegli, że pasażerowie pociągów jeżdżących linią kolejową po drugiej stronie drogi od obozu, nie wiedzieli o charakterze całego miejsca. Teren między stacją kolejową i obozem był przegrodzony budynkami oficerów niemieckich. Pod koniec istnienia obozu wybuchło powstanie, po którym Niemcy zdecydowali się zrównać to miejsce z ziemią. Do dziś zachowały się jedynie relikty obozu oraz prochy pomordowanych.
Miałem mały dylemat, gdy dojechałem do skrzyżowania z drogą leśną. Przejazd był zablokowany przez koparkę, a obok była informacja o zakazie wjazdu. Nie żebym się czepiał, ale była po lewej stronie, a że nikogo w pobliżu nie widziałem, to ominąłem przeszkodę i ruszyłem przed siebie. Po pewnym czasie dojechałem do miejsca, gdzie stara droga łączyła się z nową – widać było z jakich materiałów i ilu warstw powstaje. Duża ilość piachu wymaga specjalnych siatek, które powstrzymują podkład przed rozchodzeniem się na boki. Sprytne.
Po drodze minąłem dziesiątki grzybiarzy, aż wyjechałem na drogę asfaltową, z której wypatrzyłem kolejne kilkadziesiąt osób śmiesznie chodzących jedna za drugą, jakby myśleli, że naśladowani przegapili jakieś grzyby. W Orchówku wypatrzyłem mapę regionu z zaznaczonymi przeróżnymi szlakami. Gdybym tylko miał tyle czasu, żeby zjeździć te okolice, lasy są tutaj takie piękne.
W końcu dojechałem do miasta trzech kultur, czyli Włodawy. Akurat od 19 do 22 września trwał XIV Festiwal Trzech Kultur, który jest związany z katolicyzmem, prawosławiem i judaizmem. Osobiście nie mam pojęcia na czym on polega, nie zauważyłem też większych szczegółów w mieście, dlatego tylko patrzyłem. Na początek próbowałem uchwycić na zdjęciu cerkiew, która jednak była na tyle ukryta pośród drzew, że poza dachem nie udało mi się więcej zobaczyć.
Przejechałem się po moście na Włodawce, który to został wybudowany kilka lat temu przez wojsko w ramach szkolenia. Rzuciłem okiem na zarośla po drugiej stronie Bugu i ruszyłem dalej zwiedzać miasto. Wjechałem na ulicę o znikomym ruchu samochodowym, zaprojektowaną przez idiotów. Zakazu wjazdu rowerem, a obok droga dla pieszych i rowerów metrowej szerokości, po pół metra dla każdego. Po kilkuset metrach droga jest przerwana, bo na ścieżce stoi dom, a zaraz za domem znów znak zakazu wjazdu rowerem i, wydaje się, jeszcze węższa droga dla pieszych i rowerów. Bezmyślność architekta jest naprawdę imponująca.
Nie miałem ochoty dłużej zostawać w tym nieprzyjaznym dla rowerzystów mieście. Skierowałem się jeszcze do centrum, żeby zrobić jakieś zdjęcie i już mnie więcej tam nie widzieli. Na jakimś rondzie znów spotkałem się z kalectwem projektanta, tylko tym razem na drodze jest większy ruch. Uważam zatem za kompletny kretynizm robić drogę dla rowerów, aby rowerzysta musiał jechać slalomem, jadąc raz lewą, a raz prawą stroną drogi. Znów pojawiły się znaki zakazu wjazdu rowerem, ale ze względu na brak pobocza i ruch musiałem zastosować się do prawa. Co śmieszniejsze – na kolejnym rondzie kolor chodników sugeruje drogę dla rowerów. Ciekawe ilu rowerzystów dało się nabrać i zapłaciło mandat.
Przejechałem kawałek drogi krajowej i szybko odbiłem na spokojną wojewódzką. Wiatr, który wiał mi w twarz nie był bezpieczny, dlatego dobrze było ominąć tamtą krajówkę. Liczył się każdy las, aby zminimalizować siłę wiatru, ale niestety nie było ich za dużo przy drodze na zachód. Dobrze, że chociaż pojawiały się zabudowania.
Zaczęło się przejaśniać. O tyle dobrze, bo mogłem się ciut ogrzać w słońcu. No, pod warunkiem, że nie jechałem przez las, a w Lubieniu miałem skręcić w taką leśną drogę. Jak się okazało – skręciłem w najzwyklejszą asfaltową drogę. Teraz wiem, że ktoś po prostu zdewastował mapę, z której korzystałem, zamieniając kilkadziesiąt kilometrów dróg różnej klasy w drogi terenowe. To jest niestety problem otwartości OpenStreetMap. Jechałem więc przed siebie, zastanawiając się czy w którymś miejscu zaskoczy mnie prawdziwy teren. Doczekałem się dopiero w miejscowości Gatyska. W dodatku podłoże było piaszczyste i mało wygodne. Niespodzianką było dla mnie wjechanie do Poleskiego Parku Narodowego. Co prawda nie jechałem przezeń jakoś długo, ale jednak. W dodatku prowadził mnie czerwony szlak rowerowy z Woli Uhruskiej do Lublina.
Zaczynałem odczuwać duże zmęczenie, a słońce powoli chowało się za horyzontem. Dotarłem do Wierzbicy, gdy zapadł zmrok. Miałem już ostatnią prostą i pomyślałem, żeby w Ochoży-Kolonii przejechać się na skróty polnymi drogami. Nie był to najlepszy pomysł, zważając na ilość błota, które tam zawsze było po opadach deszczu i lepiło się do wszystkiego. No cóż, obowiązkowe czyszczenie gwarantowane.

Po dwóch dniach jazdy z ciężkimi sakwami znów muszę przyzwyczaić się do lekkiego roweru.
Zapowiada się bardzo deszczowy tydzień. Postanowiłem skorzystać z przejaśnienia i pojechać do miasta, aby załatwić kilka spraw. Najpierw musiałem zdjąć łańcuch, na którym przejechałem ponad 470 km i założyć zapasowy. Dowiedziałem się, że prawie zgubiłem kółko tylnej przerzutki – śruba się wykręciła z niewiadomych powodów. Przecież zawsze dokręcam je z odpowiednią siłą.
Po wizytach w markecie oraz kafejce internetowej trzeba było wracać do domu. Niestety pogoda się zepsuła i od czasu do czasu kropiło. Postanowiłem wrócić jak najkrótszą, choć niestety nie najbezpieczniejszą drogą główną. Rozpadało się na dobre i do domu wróciłem mokry. Szkoda mi łańcucha, bo przecież nic biedny nie zrobił, żeby go tak deszczem traktować.

Dzień drugi mojej podróży w rodzinne strony. Obudziłem się obolały. Po wczorajszym dystansie i tak krótkiej nocy nie było łatwo wstać. Planowałem wyruszyć o godz. 6, jednak śniadanie wliczone w cenę pokoju można było dostać dopiero od godz. 7, dzięki czemu obudziłem się choć odrobinkę później.
Śniadanie miało być stołem szwedzkim, ale nie było. Miałem do wyboru parówki lub jajecznicę. Wybrałem drugą opcję. Do tego było kilka pokrojonych warzyw, jakaś sałatka, pieczywo, dżem. Zjadłem wszystko poza masłem, którego w całości nie udało mi się zużyć na pieczywie. Taki posiłek regeneracyjny był strzałem w dziesiątkę.
Wyjechałem chwilę po ósmej. Pomyślałem, żeby na początek przejechać się po Łańcucie. Nie dojechałem do zamku, ponieważ po parku jest zakaz ruchu. Zatrzymałem się tylko w sklepie na niewielkie zakupy na drogę i skierowałem się na wschód.
Pogoda poprawiła się i nie było tak pochmurnie, jak wczoraj. Brakowało tylko wyższej temperatury, ale wiadomo, że jesień się zbliża i poranki są coraz chłodniejsze. Wielki plus dla płaskich terenów. Podjazdów prawie nie było, a te, które spotykałem nic nie znaczyły. Cieszyłem się, ponieważ po wczorajszej walce nie miałem wiele sił, a mięśnie wołały o przerwę. Nie miałem wyjścia, musiałem to przetrwać.
Jechałem przez małe wsi, których rozległości niestety nie potrafiłem dokładnie określić ze względu na równinę ciągnącą się, gdzie nie spojrzeć. Z pewnością byłby pomocny wiadukt nad autostradą. Jeden taki spotkałem za Wisłokiem, ale tylko go ominąłem, ponieważ był w budowie.
Była akurat taka pora, że co chwila mijałem ludzi spieszących do kościoła lub wracających zeń. Dopiero za Sieniawą wjechałem na stary, leśny asfalt i zacząłem mijać grzybiarzy. Setki, w każdym krzaku ktoś się czaił. Nawet nie było się gdzie zatrzymać za potrzebą. Ale las pachniał pięknie. Stanowczo za mało lasów było na mojej drodze. Gdyby nie to, że chciałem dojechać do Hrubieszowa, to wyznaczyłbym drogę jakoś przez Roztoczański Park Narodowy. W sumie byłem kiedyś w tym parku lub w Parku Poleskim i pamiętam jak chodziło się ścieżkami po drewnianych kładkach. Trzeba sobie przypomnieć gdzie to było i wybrać się po raz kolejny.
W Cewkowie widziałem starą cerkiew z 1844, która rozpada się w oczach. A w następnej wsi, Starym Dzikowie, kolejna sypiąca się cerkiew, już młodsza, bo z 1904. Obie niszczeją, ponieważ w latach 1944-46 wysiedlono stamtąd Ukraińców i nie pozostał nikt, kto mógłby się opiekować tymi budowlami. Jako ciekawostkę napiszę, że w styczniu 2007, w drugiej z wymienionych cerkwi, były kręcone zdjęcia do filmu "Katyń" A. Wajdy.
Za Ułazowem wjechałem w pierwszy teren – polną drogę o nierównej nawierzchni. Jak zawsze bałem się, że ciężar bagażu może spowodować jakieś uszkodzenie, które w najlepszym wypadku udałoby mi się naprawić w ciągu pół godziny. Przejechałem cało, mijając opuszczone budynki PGR-u.
Moją trasę wyznaczyłem z Mapami Google, a te stwierdziły, że będzie mi wygodniej jechać drogą leśną aniżeli położoną kilka kilometrów obok drogą asfaltową prowadzącą przez Rudę Różaniecką. Cóż, nie przejmowałem się tym za bardzo przed podróżą, bo droga rzeczywiście tam była zaznaczona, nawet na OpenStreetMap.org. W Nowym Lublińcu zacząłem nierówną walkę po piaszczystej drodze. Szczęśliwie nie musiałem się podpierać nogą zbyt często – sakwy dodawały pewnej stabilności. W końcu, gdy wjechałem do lasu, wszystko się zmieniło. Droga szutrowa, prawdopodobnie niedawno oddana do użytku, była bardzo wygodna, o wiele lepsza od asfaltu. Nie chciałem stamtąd wyjeżdżać.
Jak wiadomo – wszystko, co dobre, szybko się kończy. Po kilku kilometrach skończyła się przyjemność i zaczęły kamienie. Mocno trzęsło. Jechałem możliwie po ujeżdżonych odcinkach, ale nie zawsze takie spotykałem. Jak mi się spodobał ten las na początku, tak teraz miałem go dosyć. Gdy w końcu udało mi się stamtąd wydostać, słońce wyszło zza chmur i zaczęło przypiekać, akurat w momencie, gdy pojawił się dłuższy podjazd. Za to na szczycie miałem ładny widoczek za plecami na ten ogromny las, który pokonałem. Trochę szkoda, że to wzgórze takie niskie, bo widok z wysokości na pewno robi wrażenie.
Dojechałem do Suśca, gdzie wprawiły mnie w zdumienie pasy rowerowe wyznaczone ze skrajni jezdni, po jednym dla każdego kierunku ruchu. A ciągnęły się przez kilkanaście kilometrów, póki nie dojechałem do Tomaszowa Lubelskiego. Po drodze minąłem wielu rowerzystów. Od razu widać, że inwestycja choć prosta, to bardzo użyteczna.
W Tomaszowie Lubelskim znów zatrzymałem się w sklepie, żeby kupić coś na drogę. Przez te dwa dni wypiłem stanowczo za dużo napojów energetycznych, bo czułem się mocno pobudzony. Niestety nic ponadto, bo nie przynoszą one żadnej dodatkowej energii. Zatrzymałem się na jakimś placu obok ronda i odpocząłem kwadrans. Może nawet za długo, bo mięśnie zaczęły wysyłać sygnał o zmęczeniu, gdy ruszyłem w dalszą drogę.
Była godz. 16. Miałem przed sobą obrzydliwą ilość podjazdów – dziesiątki wzgórz. Do tego wiatr wiał w twarz i było chłodno. Jak nic, pogoda mi nie sprzyjała. Bałem się, że mogę nie zdążyć przed zmrokiem z dotarciem do Hrubieszowa. Starałem się jak mogłem, ale opadałem z sił, a do tego po tylu godzinach w siodle zaczynałem odczuwać dyskomfort.
Plan dnia drugiego także musiał ulec zmianie. Chciałem jak najbardziej omijać drogi krajowe, ponieważ ta oznaczona numerem 74 jest drogą tranzytową, po której porusza się z pewnością duża ilość tirów. Stąd też w Adelinie chciałem przedostać się do Modrynia kosztem wydłużenia drogi. Niestety czas mnie ograniczał, dlatego zrezygnowałem z tego planu i zaryzykowałem jazdę jak najkrótszą drogą. Tak oto dotarłem do Hrubieszowa, punkt 19.00.
Przede mną jazda w mroku, a do domu jeszcze prawie 70 km. Drogi dziurawe, ulice nieoświetlone, fatalny wybór, ale nie miałem czasu na jakiekolwiek przeplanowanie. Jechałem najprostszą i najbezpieczniejszą drogą w kierunku Chełma.
Kolejne przeszkody szybko się pojawiały. Pierwszą były oczywiście Pagóry Chełmskie. Kilkadziesiąt podjazdów i mroźnych zjazdów mocno spowalniało mnie na drodze do spoczynku. Kolejną przeszkodę stanowiły mgły, które pojawiały się najpierw tylko w dolinach rzek, a później zaczęły rozkładać się na całej długości mojej drogi. Nie mogłem się zatrzymać nawet na moment, bo tak przeraźliwie było zimno, a każdy postój mógł się skończyć nieprzyjemnymi dreszczami i jeszcze większym wychłodzeniem. Starałem się więc przyspieszać jak tylko mogłem tam, gdzie mgieł nie było, a jak się pojawiały, wtedy jechałem sprawnie, ale bez nadmiernego wysiłku, żeby się nie pocić.
Gdy byłem kilka kilometrów od Chełma i widziałem na niebie blask świateł ulicznych, cieszyłem się, że jestem już niedaleko. Ostatnie kilometry w ciemnościach i znalazłem się w mieście, wyludnionym miejscu, przez które prowadziła moja droga do domu. Zostały ostatnie kilometry, które pokonałem, kończąc swoją dzisiejszą podróż po godz. 23. Nareszcie w domu!

Nigdy nie wiadomo co może przynieść stary, nieprzetarty szlak. Nawet jeśli na taki nie wygląda.
Postanowiłem dziś odwiedzić Krobonosz i ruszyć za tę miejscowość w nieznane. Ruszyłem drogą, która jest mi znana z dzieciństwa za sprawą szkoły, do której chodziłem, robiąc sobie tędy skrót. Odwiedziłem wpierw zbiornik wodny "Staw", który mieści się w Stawie. Wcześniej wydawało mi się, że nosi nazwę "Parypse", ale może jest to nazwa sporna? Niegdyś plaża piaszczysta, teraz porasta zielem, jak brzegi tego zalewu. Pamiętam jak kiedyś zbieraliśmy szkła, aby później plażowicze nie przebijali sobie nóg. Dużo tego było, ja nie wykąpałbym się w takim miejscu.
Kolejnym punktem był Rezerwat Przyrody "Stawska Góra", na którym też dawno byłem. Sądziłem, że teren był bardziej zadrzewiony, ale zmienił się niewiele – tyle co tablicę zastąpili dwoma mniejszymi tabliczkami. Ogólnie można tam zobaczyć sporo rzadkich roślin, a teren porastają w głównej mierze krzewy. Postanowiłem przejechać się jedną ze ścieżek. Z początku ładnie wydeptana, dalej krzaki zaczęły przeważać, a ślad się zacierał – mało kto zapuszczał się tak daleko. Nie musiałem się na to zbierać, trochę się porysowałem. Na koniec przedzieranie się przez pole – zaorana i wysuszona przez słońce gleba jest jak piach, po którym w ogóle nie dało rady jechać pod górę, aby wrócić na drogę.
Droga do Krobonoszy zniszczona maszynami rolniczymi. W samej miejscowości już lepiej, choć poprzeczne zgarbienia przeszkadzały. Jechałem kiedyś tą drogą podczas szkolnej wycieczki rowerowej. Było to jeszcze na moim staruszku – Jubilacie. Pamiętałem drogę tylko do skrzyżowania. Dalej najpewniej jechaliśmy prosto, a ja skręciłem w prawo za drogą główną. Może jeszcze kiedyś będę miał okazję tam wrócić, bo w pamięci utkwiły mi ładne widoki.
Jechałem dalej, aż skończył się asfalt i zaczęła ubita droga, chyba betonowa, więc zapewne ten odcinek, na którym teraz nie ma asfaltu, zostanie dokończony. A asfalt znów zaczął się w kolejnej miejscowości – Sawinie. Poznałem, że tutaj jestem po czołgu, który stoi w centrum. Uznałem, że nie chcę jechać wojewódzką 812, dlatego zacząłem rozglądać się za inną drogą. Wpierw przywitał mnie pies, który próbował się ze mną ścigać po tym jak wjechałem na drogę leśną, przy której był znak wskazujący na leśniczówkę. Ruszyłem trochę na północ, gdzie, na skrzyżowaniu, skierowałem się na Rudę Hutę. Po drodze jednak zauważyłem szyld "Podlaski Szlak Konny", przy którym zatrzymałem się i, widząc dwie leśne drogi do wyboru, ruszyłem tą bez blokady drogi. Po drodzę przybłąkał się żółty szlak pieszy, którym ruszyłem mimo przeciwności. Pierwszym była tabliczka informująca o ostoi zwierzyny i tym samym zakazie wstępu – na szlaku pieszym. Szybko ta ostoja skończyła się, bo dotarłem do Uherki. Niestety most, który kiedyś tam był w czasach powstawania szlaku zniknął. Zauważyłem w oddali drugi most, więc przedarłem się przez pokrzywy i inne zielska, by jakoś po tych paru prowizorycznych kłodach przenieść się na drugą stronę. Uherka w tym miejscu nie była zbyt głęboka, ale tabliczka z kajakarzem sugerowała, że gdy poziom wody jest wyższy, to ktoś tamtędy mógłby pływać. Zastanawiam się w jaki sposób przedzierają się przez tę kładkę.
Po przedostaniu się przez rzekę, wróciłem na szlak. Drogą jeszcze ktoś tędy jeździł, więc nie było źle. Do czasu, bo skręciłem w lewo i zaczęły się schody. A to pajęczyny mnie atakowały, a to krzaki zasłaniały drogę, a to ciężkie maszyny podczas wycinki drzew rozjechały grunt, że się można było wywrócić. Jakoś jednak dojechałem na asfalt, na którym dołączył zielony szlak rowerowy, a po pewnym czasie zniknął szlak żółty. Dojechałem do Rudy. Do Chełma miałem prostą drogę, bo z tabliczką "Chełm 18". W ten sposób dojechałem do Okszowa, po którym kiedyś też jeździłem na rowerze. A do domu wrócić postanowiłem drogą, którą kiedyś pojechałem z instruktorem, gdy robiłem prawo jazdy. Droga nie jest oznaczona, więc szczęście miałem, że na nią trafiłem i dojechałem już prosto do domu.
Nasmarowałem ponownie łańcuch, bo ten smar w spray'u jest beznadziejny i łańcuch strasznie hałasuje. Później okazało się, że łatka na dętce rozszczelniła się, więc posiedziałem jeszcze trochę nad zmianą dętki i znalezieniem dziury. Chyba za mocno napompowałem ją. Przydałyby się nowe, szersze opony :)

Ścieżki rowerowe są wszędzie. Przynajmniej do tego się dąży. Również Chełm się rozwija, choć ma dziurę w budżecie.
Nie miałem planu na dzisiejszy dzień. Po godz. 14 pojechałem do miasta po smar do łańcucha. Postanowiłem przejechać się na początek drogą rowerową, którą kilka lat temu rozbudowali i teraz ciągnie się ona na kilka kilometrów. Piesi, jak wszędzie, wchodzą na ścieżkę. Tylko jedno skrzyżowanie miało przejazd rowerowy, na reszcie trzeba prowadzić rower. Dojechałem do końca i pojechałem do sklepu rowerowego, w którym trochę poczekałem aż mnie obsłużą. Pokręciłem się po placu Łuczkowskiego, po którym rowerami można się poruszać i przespacerowałem się deptakiem, na którym już jest zakaz ruchu.
Jadąc pierwszą drogą rowerową, zauważyłem nowowybudowaną w Parku Miejskim i zostawiłem zbadanie jej po wizycie w centrum. Jeszcze rok temu była w trakcie budowy, teraz można z niej w pełni korzystać. Prowadzi ona wzdłuż Uherki. Choć jest to niewielka rzeczka, to przy obecnym poziomie wód, wśród zarośli prawie jej nie widać. Początkowa część ścieżki jest bardzo wygodna, równa. Są stoliki do gry w szachy z siedziskami, figury miśków wykutych z wapienia (biały niedźwiedź jest w herbie Chełma), nawet mostek ze zbyt dużym progiem. Za przejazdem przez drogę był licznik, który wskazywał na ponad 14 tys. Podejrzewam, że wynik został podbity przez miejscowe dzieci, które też zniszczyły pomnik na tej trasie. Za kolejnym przejazdem przez ulicę nie było ciekawie – kostka w niektórych miejscach ruszała się, a w innych jakby położyli ją na nieutwardzonym podłożu.
Dojechałem do końca, który jest przy zbiorniku wodnym "Żółtańce". Zakaz kąpieli, spożywania alkoholu czy połowu ryb nikogo tam nie rusza. To jak na Słupie, który dostarcza wodę pitną Legnicy, a i tak ludzie się w niej kąpią...

Po każdym podjeździe może przyjść tylko jedno – albo kolejny podjazd, albo piękny zjazd :)
Planowana od dawna wizyta w Zamościu, w którym byłem już dwukrotnie na szkolnych wycieczkach. Nie domyślałem się tego, co mnie spotka na mojej drodze. Wyruszyłem po godz. 11 terenami i lasami do Zawadówki, gdzie kupiłem wodę, bo do najbliższego sklepu z domu mam... nawet nie wiem gdzie tutaj szukać sklepu ;P
Tym, czego nie przewidziałem były Pagóry Chełmskie. Olbrzymie tereny pofałdowanych widoków, ciągłe podjazdy i zjazdy, piękne panoramy i wiele pól.
Pogoda bardzo sprzyjała, jednak, jak zapowiedziała pani Omena w telewizji, wiał wiatr z południa. Męczący, bo nie pozwalał się rozpędzać na prostych (o ile jakieś były) i spowalniał na podjazdach nawet przy aerodynamicznej pozie. Razem z podjazdami stworzyli dawkę bardzo wyczerpującą, ale nie ugiąłem się i cierpliwie liczyłem zmniejszające się kilometry dzielące mnie od celu.
Pierwszym miastem, które chciałem dzisiaj zwiedzić był Krasnystaw, znajdujący się w połowie drogi do celu. Niewielkie miasteczko z dwiema rybami w herbie, słynące z Chmielaków Krasnostawskich, przez które przepływa Wieprz, rzeka o bardzo zawiłym korycie. Pokręciłem się chwilę, bo szukałem też smaru do łańcucha, który już błaga o litość, a ja jestem bezsilny (jeden pojemnik został w Legnicy, drugi w Krakowie).
Ruszyłem krajową drogą nr 17, która była o tyle wygodna (bardzo szeroke pobocze), że zrezygnowałem z jazdy przez wsi, aby dojechać bezpiecznie do celu (i jednocześnie wydłużyć drogę). Słońce nie prażyło mocno, może to wiatr był ulgą na spiekotę, bo ta była obecna i znów się opaliłem.
Na Stare Miasto dotarłem około 15:30, może wcześniej, bo wciągnęła mnie historia Zamościa na liście UNESCO, a Starówka jest właśnie na niej od 20 lat. Z tej też okazji (chyba, bo nie wgłębiłem się w to), mury obronne są odbudowywane, a bastiony rewitalizowane. Wygląda pięknie na projektach, ciekawe jaki będzie efekt końcowy, bo już po jakimś rewitalizowanym terenie się poruszałem i mimo że jest ładny, to długo taki nie będzie za sprawą wandali i nienormalnych "rowerzystów". Ogólnie podoba mi się w Zamościu. Dużo zieleni, ładnie, spokojnie, za kilka lat będzie jeszcze piękniej. Przynajmniej w tym centrum.
Skierowałem się na wojewódzką 843 do Chełma. Więcej podjazdów, ale widoki piękniejsze niż wcześniej; i te zjazdy :) Zdarzyło się w Woli Siennickiej, że przejechałem drogę, której od tej strony nie oznaczyli, a zrobili to od strony Siennicy Różanej, więc kilometr był nadmiarowy. Tutaj też zaczęło się ściemniać. Do Depułtycz Królewskich wjechałem w ciemnościach. Miałem okazję zobaczyć Lotnisko Akademickie oraz oddział chełmskiego PWSZ-u, w którym studenci uczą się do późna :)
Postanowiłem, że w Pokrówce skręcę w boczną drogę i minę centrum Chełma, jadąc starymi drogami. Chełm niestety zaczął oszczędzać na prądzie i oświetlenie działa teraz tylko w newralgicznych miejscach (skrzyżowania, szpital). Dziur nadal jest wiele, więc nie jechało się dobrze. Na szczęście po zmroku nie jechałem długo, więc szybko dotarłem do domu na ciepłą kolację, mniam ;)