Andrzej na rowerze

Dzisiaj tylko do centrum, ale powrót nieco inną drogą. Na Dębinie zaczęło sypać drobnym gradem, który później zamienił się w przyjemniejszy śnieg, a na końcu w deszcz.

Trochę wiało, ale dzięki temu dało się oddychać. Ruszyłem na Kiekrz, przez zachodni klin zieleni dojechałem do centrum i w sumie tyle.
Planów na ten rok nie będę robił, bo nie udało mi się spełnić tych, które sobie narzuciłem rok temu. Znów stawiam na spontaniczność. Na pewno chcę celować w duży dystans roczny. Docelowo 20 tys. km, ale równie mocno zadowolony będę z 15, jak w 2021.

Wczoraj wróciłem do Poznania, ale było zbyt wietrznie i zrezygnowałem z roweru. Dzisiaj z kolei ubrałem się zbyt ciepło. Pojechałem na chwilę pokręcić się po mieście. Na przejeździe rowerowym, na jedynej drodze dojazdowej do Wilczego Młyna miałem kolizję. Kierowca nie zauważył mnie, ja nie zauważyłem kierowcy. Winna jest bezmyślna organizacja ruchu, bo widok na drogę blokuje ekran drogowy. Na szczęście tylko otarłem się o lusterko. Widziałem, że kierowca nie chciał problemów, ja też nie miałem ochoty marnować czasu na nieudolną policję, więc rozjechaliśmy się w swoje strony. Standardowo wrzucam te same zdjęcia, co zawsze, tylko zrobione po raz setny.
To jest już koniec, sezon się skończył. Jutro rozpoczynam kolejny. Pora podsumować, co się wydarzyło w 2024. Przejechałem „zaledwie” 12,6 tys. km (marzy mi się robić 15–20 tys. rocznie). Może przyszły rok będzie lepszy. Wyprawą roku była Szkocja. Miałem wiele obaw, co do wizyty w Wielkiej Brytanii, ale były one niesłuszne. Szkoci okazali się jednymi z najbardziej uprzejmych ludzi, jakich poznałem.
Z innych wypraw ruszyłem na Mazury i przejechałem Mazurską Pętlę Rowerową, co miałem w planach już na poprzedni sezon. Odwiedziłem Karkonosze, choć bardziej dla wizyty w górach, aby połazić po nich z plecakiem, co mnie wciągnęło już rok temu. Na koniec pojawia się coroczna wyprawa jesienna, która okazała się wyprawą pojesienną. Wyruszyłem zbyt późno i nie zobaczyłem widoków takich, jak oczekiwałem. Z mikrowypraw odbyłem tylko jedną – do Parku Narodowego „Ujście Warty”. Tak poza tym warto wspomnieć o wizycie w Łodzi, wiośnie w Poznaniu, jednej z wielu wizyt na Polesiu, wrzosowiskach w Puszczy Noteckiej, złotym Poznaniu i złotym Polesiu, a także jeździe wzdłuż Średzkiej Kolei Powiatowej.
Z planów na bieżący rok zrealizowałem tylko jeden, więc pewnie spadną one na kolejny sezon. Tak poza tym mam jeszcze kilka krajów, które chcę odwiedzić. Dwa, w których jeszcze nie byłem i kilka, które już odwiedziłem. Na razie nie wiem, dokąd mnie koła poniosą.

Zrobiło się bardzo ciepło, jak na grudzień. Czułem dyskomfort w zimowych ubraniach. Coś tam wiało. Przejechałem się po mieście w poszukiwaniu świątecznych światełek, ale trafiłem na stałe, coroczne punkty.

Padało zanim wyszedłem i chwilę pokropiło, gdy ruszałem. W połączeniu z wczorajszą solą zrobiła się niesmaczna zupa. Nie chciałem więc długo jeździć, odwiedziłem tylko centrum. Zauważyłem, że usunęli barierki z nowej drogi wzdłuż Pestki. Droga wiedzie donikąd, nawet żadnego znaku nie postawili. To pierwszy etap, ale podejrzewam, że popchną trasę przez skrzyżowania, a nie przez przystanki tramwajowe.

Posypali ulice solą. Oberwały również drogi dla kaskaderów, więc chrupało pod kołami. Przejechałem się tylko do centrum, gdzie zaczęło mżyć. Albo to był śnieg.

Dowiedziałem się o mikołajkach na Średzkiej Kolei Powiatowej. Zainteresował mnie ich program. Musiałem jedynie dostać się do Zaniemyśla. Czułem, że ubrałem się za ciepło. Uciekało mi powietrze z koła, ale wystarczało napompować je raz na godzinę, więc nie brudziłem rąk ze zmianą dętki. Gdy dotarłem na miejsce, było tam mnóstwo ludzi. Organizatorzy przygotowali sklepik i ognisko. Zorientowałem się, że przyjechałem 20 minut przed przyjazdem składu. Pojechałem na szybki objazd wsi, a po powrocie zastałem parowóz wjeżdżający na stację końcową.
Obejrzałem przestawianie lokomotywy na przód składu i pomyślałem, że mogę złapać moment przejazdu na jednej z kolejnych stacji. Dojechałem do Śniecisk, gdzie przestałem na wietrze ponad pół godziny. Już nie było mi ciepło. Pociąg miał opóźnienie, ale doczekałem się dymiącej machiny, która tylko przemknęła przez stację.
W dalszej drodze jeszcze dwukrotnie zobaczyłem kłęby dymu zmieszanego z parą wodną, ale nie chciałem jechać do Środy Wielkopolskiej. Pojechałem w kierunku Poznania, bo było mi zimno. Zaskakująco drogę powrotną miałem z wiatrem. Gdy znalazłem się w Poznaniu, było wciąż widno. Przejechałem się do centrum, żeby zrobić kilka dodatkowych zdjęć.

Coś mnie podkusiło, żeby wyjść na rower. Przejechałem się do centrum i z powrotem. Było dużo kałuż, a nawet zaczęło kropić. Łańcuch trzeszczał od brudu z zaniedbanych dróg dla kaskaderów.

Mgła nie chciała odpuścić, więc ja również i ruszyłem do Wielkopolskiego Parku Narodowego. Nie było najgorzej. Przejechałem się po szlaku, wróciłem przez Szreniawę, a na ostatnich kilometrach wylało się mleko, bo mgła strasznie zgęstniała. Do kolekcji temperatura spadła poniżej zera.

Pojechałem naostrzyć łyżwy, potem pokręciłem się po mieście, żeby zobaczyć, co się pozmieniało. Na koniec dostałem się na Maltę z myślą jazdy na łyżwach, ale tłumy były tak duże, że zrezygnowałem i wykorzystałem resztę słońca na powrót. Wieczorem spróbuję ponownie. I tak są otwarci do godz. 23.