Andrzej na rowerze

Było gorąco, więc wyszedłem wieczorem. Nadal nie odpowiadała mi temperatura, więc zdecydowałem o jeździe w cieniu. Pojechałem do zachodniego klina zieleni, zaliczając trochę terenu.

Wyszedłem późno, więc tylko pokręciłem się po mieście i pojechałem na wspólną jazdę. Tym razem celem był Rezerwat Żurawiniec. Wiało trochę mocniej. Podczas powrotu złapałem kapcia na remontowanym odcinku (chyba miałem za mało powietrza, bo zrobił się snake bite). Dwa światła dalej znowu. Odkleiła się łatka, więc dla świętego spokoju założyłem nową dętkę i dojechałem do domu.

Było słonecznie z przelotnym zachmurzeniem. Ruszyłem do Puszczy Noteckiej. Na północ miałem wiatr boczny, na zachód wiało w twarz. Za dawnym mostem kolejowym postawili bramę. Ktoś podpalił most, ale to raczej nie powstrzyma wandali. Szkoda, że nikt nie chce wziąć odpowiedzialności za ten zabytek. Powrót w końcu z wiatrem, choć wieczorem osłabł.

Było gorąco, więc wyszedłem wieczorem. Pokręciłem się pod Poznaniem, potem jeszcze przejechałem się przez centrum.

Przejechałem się po Poznaniu w nadziei na jakieś ładne widoki, ale nic nie przykuło mojej uwagi.

Po deszczu jechało się całkiem dobrze. Pokręciłem się chwilę pod miastem.

Miało padać. Obserwowałem radar burzowy, a chmura tylko przerzedziła się. Wyszedłem, żeby zobaczyć odcinek Nadwarciańskiego Szlaku Rowerowego. Zabrałem gravel do dalszych testów. Akurat zaczęło kropić, ale był to kraniec chmur, więc wiedziałem, że nie padałoby długo. Tak też się stało, więc przejechałem przez miasto i poczułem kapcia. Sądziłem, że poprzednia łatka znowu puściła, ale tym razem dziura była w innym miejscu. Znów wyglądało na wadę fabryczną, więc założyłem nową dętkę i dotarłem nad Wartę.
Wybrałem ten szlak, bo podobno wysypali na nim szuter. Sprawdziłem i jedynym odcinkiem był dojazd pożarowy, a i to szlak biegł po nim ledwie kilkaset metrów. Reszta wiele się nie zmieniła od lat. Nadal można trafić na piaszczyste odcinki.
Przejechałem po kładce i ruszyłem do Poznania. Tu się zaczęły schody, bo szybko poczułem kolejnego kapcia. Znów wyglądało to jak wada fabryczna. To była ostatnia dętka, więc musiałem ją latać. Przejechałem może kilometr, gdy znów uszło powietrze. Łatka się odkleiła. Nałożyłem klej jeszcze raz, ale powietrze zeszło, gdy zakładałem koło. Zerwałem łatkę, oczyściłem, że aż papier ścierny wylądował w koszu (na szczęście miałem dwa kawałki) i nałożyłem nową. Tym razem przejechałem… kilkaset metrów. Nałożyłem więc łatkę na łatkę, założyłem koło i znów zeszło powietrze. Powtórka – nałożyłem trzecią łatkę na poprzednie dwie, napompowałem koło tak, że był lekki flak i w końcu wróciłem do domu.
Podejrzewam, że dziury powoduje taśma na obręczy, bo nie wierzę, że miałem takiego pecha, by 3 dętki miały te same wady. Z drugiej strony, dziury na drugiej dętce powstały w różnych miejscach, a taśma miała zadartą krawędź tylko w jednym miejscu. Oszaleć można. Co za pech się mnie trzyma?

Było słonecznie z okresowym zachmurzeniem. Ruszyłem na poszukiwania słoneczników w poleconych Lisówkach. Na miejscu wyglądało na to, jakbym się spóźnił, ale spacer po pobliskim ściernisku wyprowadził mnie z błędu. Słoneczniki wciąż cieszyły oko.
Zaliczyłem trochę jazdy w terenie, odwiedziłem wieżę widokową i ruszyłem do Mosiny. Po drodze zmieniłem plany i dojechałem aż do Kórnika. W Poznaniu przejechałem się jeszcze po centrum, żeby dobić do setki, a i tak wyszło nieco więcej.
Remont gravela jest na finiszu. Wczoraj zrobiłem jazdę próbną. Przednie koło będę musiał wymienić, ale jeszcze jakiś czas wytrzyma.

Krótkie przejazdy.

Krótkie przejazdy.