Andrzej na rowerze

Podczas szukania informacji o powstającej kładce w Poznaniu trafiłem na informację o ukończonej w tym roku inwestycji w Owińskach. Wjechałem na Nadwarciański Szlak Rowerowy. Obawiałem się błota, ale na jedyny jego ślad trafiłem tylko przy zabudowaniach. Kładka była ładna tylko na wizualizacji, ale może to wina zimy. Przedostałem się do Owińsk i wróciłem po nowej drodze dla kaskaderów do Poznania.

Przyszły roztopy, a od jutra mają być deszcze. Nawet dzisiaj czasem coś pokropiło. Przejechałem się tylko po mieście, bo wszędzie kałuże z solą lub piaskiem. Nareszcie remontują ten niebezpieczny przejazd przez tory na Krakowskiej. Zajrzałem na Ice Festival, na którym rzeźbiono figury z lodu. Na koniec dnia wybrałem się do Lumina Parku, by zobaczyć miliony światełek.

Zima rozgościła się w Poznaniu, ale mam zasadę, by wyjść na rower choć raz w miesiącu (a właściwie, by dodać wpis na blogu, bo w grudniu to już druga przejażdżka), więc pojechałem na popołudniową wycieczkę po śniegu. Część dróg była biała, część pływała w solance. Szkoda mi roweru. Do tego licznik Sigmy zapisał maksymalną prędkość 99,98 km/h, a Garmin wyłączył się kilka razy w standardowych miejscach. Co za urok.

Krótkie przejazdy.

Wczoraj spadł śnieg z deszczem, w nocy jeszcze trochę sypnęło. Na drogach był lód, więc pojechałem tylko na krótką wycieczkę po okolicy. Po powrocie pojechałem na łyżwy i zaskoczył mnie brak śniegu w centrum, więc wygląda na to, że zasypało tylko południe Poznania.
Prześladuje mnie jakiś pech. Musiałem wymienić baterię w liczniku ( Sigma BC 14.0), ale ma taką niestandardową (CR2450), że znalazłem ją dopiero w internecie. Od kilku dni mechanizm manetki przedniej przerzutki nie zawsze łapie podczas zrzucania biegu. Do tego przez dzisiejszy mróz zamarzły mi linki: tylnego hamulca (miałem ten sam problem rok temu zanim wymieniłem linki i pancerze) i przedniej przerzutki. Odechciewa się jeździć.

Wyszedłem na chwilę, by przyjrzeć się ostatnim podrygom jesieni w Poznaniu. Prognoza na niedzielę przewiduje śnieg.

Nie chciało mi się wychodzić, dzięki czemu nie zmokłem, ale gdy słońce rozświetliło domy sąsiadów niczym żarówki, przekonałem się do wyskoczenia na chwilę. Niestety słońce sprawnie się zawinęło, a gdy dotarłem do Lasku Marcelińskiego, zaczęło padać, więc było to tyle z jazdy.

Ruszyłem do Wielkopolskiego Parku Narodowego. Częściowo po śladzie sprzed miesiąca. Było dużo złota. Sporo drzew straciło liście, kilka wciąż zieleniło się. Za późno ruszyłem, bo słońce szybko przepadło. Wróciłem do domu i pojechałem na lodowisko, by zacząć swój sezon łyżwiarski.

Wróciłem do Poznania. Rozważałem wyskoczyć gdzieś dalej na weekend, ale prognoza pogody mnie zniechęciła. Nawet zaczęło kropić, gdy wyszedłem. Po pracy szybko robi się ciemno, więc urwałem się wcześniej, żeby uchwycić odrobinę jesieni, skoro łaskawie zawitała w mieście. Wybrałem oczywiście Lasek Marceliński. Dużo drzew straciło liście, ale były też te w pół zielone. Potem objechałem miasto i skoczyłem do tunelu na Junikowie. Lodowisko na Malcie już stoi, więc pewnie zastąpię rower łyżwami.

Miało padać, więc zatrzymałem się na dwa dni. Przespacerowałem się do Planetarium Śląskiego, by odświeżyć swoją wiedzę o wszechświecie. W międzyczasie przestało padać, więc po wykładzie wróciłem po rower i wybrałem się na krótką przejażdżkę. Przejechałem się po Parku Śląskim, który przypomina mi Lasek Marceliński. Odwiedziłem jeszcze Świętochłowice zanim się ściemniło. Czas zimowy jest zły.