Andrzej na rowerze

Miałem zrobić sobie przerwę w pracy, ale mnie tak wciągnęła, że się zasiedziałem. Było znów późno, gdy ruszyłem, więc ruszyłem prosto do Lasku Marcelińskiego. Tam otrzeźwiałem z wczorajszego zachwytu. Jesień jeszcze nie pokazała się w całej okazałości, więc mam czas. W zeszłym roku nie udało mi się, ale w tym chciałbym pojechać w góry, jak za dawnych lat, żeby znów uchwycić piękno jesieni w górskiej scenerii.

Skusił mnie złoty widok wieczornego słońca za oknem. Zauważyłem jeszcze więcej złota na drzewach, więc jesień się rozkręca. Zacząłem się obawiać, że zaraz przegapię moją ulubioną porę roku. Odwiedziłem Szachty, podkręciłem się po okolicy, a potem ruszyłem na Lasek Marceliński. Niestety za późno tam dojechałem i było zbyt ciemno. Przejechałem się do centrum, ale wyleciało mi z głowy, że to jeden wielki plac budowy.

Weekendowa prognoza pogody groziła deszczem, więc długo się zbierałem do wyjścia. Akurat udało mi się w momencie, gdy zaczęło padać. Na szczęście tylko kropiło, więc kontynuowałem plan.
Odwiedziłem Lasek Marceliński. Jesień nie była zbyt widoczna, więc ruszyłem do zachodniego klina zieleni, skąd przez Sołacz dojechałem na Cytadelę. Na złote widoki jeszcze będę musiał poczekać. Zaczęło mocniej kropić, więc pojechałem prosto do domu.

Krótkie przejazdy.

Weekend zapowiada się paskudny, więc wziąłem dzisiaj wolne i postanowiłem zrealizować plan, który chodził za mną od jakiegoś czasu. Pojechałem rano na dworzec i pociągiem dotarłem do Okonka.
Odwiedziłem wieżę Bismarcka i ruszyłem ku wrzosowisku. Po drodze zebrałem zdjęcia chyba na połowę atlasu grzybów. Niestety spóźniłem się o kilka tygodni, może nawet o miesiąc, bo niemal wszystkie wrzosy przekwitły. Zostały pojedyncze sztuki, więc nie zastałem widoku takiego, jak sobie wymarzyłem. Mimo tego miejsce jest bardzo interesujące i warto tam wrócić.
Przedostałem się na drugą stronę rezerwatu. Ze względu na wiatr wolałem schronić się w lesie. Minąłem miejsce niemieckiego obozu jenieckiego, kilka bunkrów, hektary wrzosów i wrzosowisk, nawet las pokryty trawą. Miałem szczęście, bo gdyby nie susza, wszędzie tam byłaby woda, bo droga gdzieś przepadła, a ja zacząłem chodzić po trawiastych wyspach.
Przypadkiem przejechałem przez rezerwat „Diabelskie Pustacie”, który znajduje się na terenie Wrzosowisk Kłomińskich. Podobno największych w Polsce, choć niektórzy spierają się, że obszar Natura 2000 Wrzosowisko Przemkowskie jest większy. (Nie mogę znaleźć potwierdzenia tych informacji poza Wikipedią, ale pewnie te pierwsze wrzosowiska rozciągają się aż po Okonek).
Ten region nawiedził jakiś czort, bo wjechałem jeszcze do rezerwatu „Diabli Skok”, gdzie droga dała mi wycisk, aż zrezygnowałem z pokonania całego szlaku. I tak był przeznaczony dla doświadczonych piechurów. Pojechałem za to do Szwecji, skąd po drogach leśnych i krajówce dotarłem do Piły na pociąg powrotny. Wieczorem temperatura spadła do 7 °C. Pora zabierać cieplejsze rękawice.

Dzisiaj chciałem zrealizować nieudany plan z ostatniego weekendu. Na początku wycieczki stwierdziłem, że założyłem za grubą bluzę. Przyświecało słońce i było za ciepło.
Pojechałem przez Szamotuły. Odwiedziłem znane mi wrzosowisko. Naszły chmury i obawiałem się, że będzie kiepskie światło, ale słońce jeszcze kilka razy wyjrzało, podnosząc odrobinę jakość zdjęć. Do zwierząt nie miałem dużego szczęścia poza dzięciołem. Pewnie kierowcy łamiący zakaz wjazdu do lasów płoszyły wszystkie inne.
Po sesji ruszyłem dalej po drodze na dawnej linii kolejowej. W Obornikach wpadłem na durne zakazy wjazdu rowerem, oczywiście bez możliwości objazdu. Do Poznania pojechałem inną drogą, żeby ominąć chore drogi za Objezierzem i krajówkę. Temperatura wieczorem spadła, więc bluza zaczęła być przydatna.

Byłem w tym roku już kilkukrotnie na Cytadeli, ale chciałem się przejechać, a nie miałem innego planu. Pobłąkałem się trochę po centrum i w sumie tyle.

Chciałem jechać na wrzosy, ale jakoś nie czułem chęci do wychodzenia. Wyskoczyłem jednak przed wieczorem na krótką przejażdżkę po mieście, trafiając na kolejne remonty.

Zmokłem podczas zakupów, więc nie chciałem wychodzić. Nie chciało mi się jednak siedzieć w domu, więc ostatecznie wyszedłem, chociaż na chwilę. Pojechałem do Wielkopolskiego Parku Narodowego, gdzie chciałem przespacerować się po szlaku. Słońce niestety szybko zaszło, więc nie zrobiłem ładnych zdjęć.
Mając jeszcze trochę czasu przed zmrokiem, pojechałem do mostu nad Wartą. Ruch wahadłowy nadal obowiązywał. Do tego wrócił zakaz wjazdu rowerem, a obok zakaz ruchu pieszego. Na chodniku z kolei zakaz wstępu na teren budowy. Jakiś debil zaprojektował tę organizację ruchu. Dodatkowo stary most zdążyli rozebrać, więc teraz przedostanie się przez Wartę jest nielegalne.
Pojechałem prosto do domu. W Czapurach natknąłem się na remont drogi, reszta wycieczki bez atrakcji.

Wyrwałem się wieczorem. Pojechałem pokręcić się po Szachtach, potem po mieście. W centrum tak zmienili zasady ruchu, że mijałem same auta jadące pod prąd. Do tego śmierdziało palonym plastikiem. Obawiam się, że po nadchodzącej zimie zachorowalność na raka płuc czy inne choroby dróg oddechowych przekroczą wszelkie normy.