Andrzej na rowerze

Było cieplej, więc wyszedłem wcześniej. Pojechałem na wschód. Przyjemnie się jechało z wiatrem, ale wiało dzisiaj brzydko, więc powrót zaplanowałem przez Swarzędz. W Jasinie mnie strasznie wytelepało na drogach zniszczonych przez tiry. Po zachodzie słońca zrobiło się zbyt chłodno w porównaniu do dnia.

Zostałem zachęcony, by odkurzyć kolarzówkę. Było całkiem ciepło, a wiatr, którego się obawiałem, okazał się całkiem znośny. Przejechałem się pod Poznaniem, utykając dwukrotnie na przejazdach kolejowych. Ruch robi się zdecydowanie za duży.

Było chłodno i pochmurno. Pojechałem z aparatem pokręcić się po mieście. Odwiedziłem Cytadelę i Sołacz za krokusami. Na Placu Wolności zrobili wielki parking. Pomiędzy autami wystawili jakiś jarmark, ale ciężko tam przejść, nie mówiąc już o prowadzeniu roweru. Co za zacofane miasto. Jeszcze trochę i gruzy będą mogły parkować wewnątrz budynków, bo na bezpieczeństwo na chodnikach już za późno.

Miało padać, ale widziałem tylko chmury. Dowiedziałem się, że wczoraj otworzyli te kładki nad Wartą, więc pojechałem je zobaczyć. W drodze powrotnej wpadłem na pomysł wydłużenia trasy i jazdy pod miastem, ale wiało tak nieprzyjemnie, że daleko nie dojechałem.

Rozważałem między łyżwami i rowerem, bo miało padać, ale spojrzałem na radar opadów i nie wyglądało to źle. Wyszedłem na godzinkę, przejechałem się do centrum w poszukiwaniu pączków, ale kolejki przed pączkarniami były tak absurdalne, że zrezygnowałem z pomysłu. I tak na ostatnich kilometrach złapał mnie deszcz.

Miał być mróz, chciałem odwiedzić WPN, a tu plucha. Przyszła odwilż, więc wyszedłem późno. Dużo śniegu zdążyło stopnieć, zostawiając mokre drogi, a ponieważ były posypane solą, to stworzyła się solanka. Drogi gruntowe kompletnie odpadały. Przejechałem się tylko chwilę po Poznaniu.

Śnieg i mróz zadomowiły się na dłużej, więc pojechałem poszukać stuptutów. Słońce jest coraz dłużej na niebie, więc odwiedziłem centrum za dnia. Wyglądało tak dziwnie po kilku miesiącach nocnych wizyt.

Dzisiaj wyszło słońce, ale było tak jaskrawe, że zniechęcało do wychodzenia. Pojechałem ponownie do Wielkopolskiego Parku Narodowego. Drogi zrobiły się mokre od topniejącego śniegu. Dopiero w parku temperatura dobiła do zera. Miałem jechać tylko asfaltami, ale ruch był niczym na autostradzie. Zdecydowałem się odbić na szlak, co też nie było dobrym pomysłem, bo musiałem uciekać przed spuszczonymi psami. Debile wprowadzają psy do lasów bez żadnego zabezpieczenia. Śnieg dzisiaj też był wyjątkowo sypki, więc musiałem często wyciągać go z butów. Następnym razem muszę się zaopatrzyć w stuptuty. W drodze powrotnej wjechałem jeszcze na kawałek Nadwarciańskiego Szlaku Rowerowego.

To miał być plan na wczoraj. Dziś brakowało słońca, ale przynajmniej drogi były przejezdne. Ruszyłem wcześnie rano, żeby mieć wolne popołudnie. Odwiedziłem Wielkopolski Park Narodowy. Pojechałem do Jezior, gdzie postanowiłem wydłużyć sobie wycieczkę i okrążyłem Jezioro Góreckie. Wiatr trochę wychładzał. Drogi wokół Trzebawia pokrywała warstwa lodu, a miejscami również tarka, co już jest tam standardem. Dzisiaj również bez wywrotki, ale rower trochę zatańczył na wspomnianym lodzie. Pod koniec zaczął prószyć śnieg. Przydałaby się amortyzacja, bo strasznie telepało na zbitym śniegu.

To nie tak miało być. Napadało tego białego paskudztwa. Wybrane drogi odśnieżyli, posypali solą i piachem. Mimo to pojechałem do centrum. Na Łazarzu mnie ściągnęło, ale bez wywrotki. Przejechałem się na Cytadelę. Na Sołaczu pomyślałem, by objechać Rusałkę. Jeszcze coś mnie wciągnęło do Lasku Marcelińskiego i wróciłem. Rower cały w śniegu i błocie.