Pojechałem najpierw do rzeki, aby wskoczyć na drogi dla rowerów. Nieźle się nagłowiłem. Mnóstwo schodów, murków, chaosu. Ciężko się jeździ po tym mieście. Długo jednak nie nacieszyłem się wolnością od aut, bo zaraz musiałem znowu włączyć się do ruchu. A jazda to koszmar, zwłaszcza że szukałem kilku sklepów, aby kupić parę pamiątek. Problem w tym, że sklepy znajdowały się po różnych stronach drogi, a gdy droga ma 10 pasów ruchu i zero przejść dla pieszych przez kilka kilometrów (zazwyczaj są przejścia podziemne, ale bez wind), wtedy odechciewa się jazdy. Dodatkowo było tak gorąco, że czułem jakieś osłabienie. Fatalne pożegnanie.
Zrobiłem zakupy, choć nie znalazłem wszystkiego, co planowałem. Najbardziej wybrakowane są tutaj pocztówki. Jedyne sklepy z nimi znalazłem w Seulu – i to na jednej jedynej ulicy, a rok temu spędziłem w stolicy aż tydzień, chodząc po straganach z różnościami i nie było ich nigdzie więcej. To już chyba na Tajwanie było lepiej.
Zjadłem ostatni posiłek, wydałem resztę lokalnej waluty i pojechałem do portu zameldować się na nocny rejs przez Cieśninę Koreańską.
Bilety na podróż do Korei kupowałem bez ułożonego planu. Dopiero na kilka dni przed rejsem dowiedziałem się o sieci szlaków rowerowych. Zdecydowałem, że zdobędę wszystkie, ale los miał inne plany i przejechałem 9 z 12 szlaków. Poszczęściło mi się z pogodą, bo pora deszczowa okazała się łagodna i padało zaledwie dwa dni (plus dwa łagodnie deszczowe dni przed monsunem).
Przejechałem po Korei ponad 2,5 tys. km. Jestem zaskoczony, bo ten czerwiec był moim najbardziej rowerowym miesiącem odkąd jeżdżę na rowerze.
