Pokonałem niewielki masyw górski i wjechałem do Aomori. Drogami równymi i nierównymi dostałem się do centrum, a potem do portu. Ów port zwrócił moją uwagę swoim ogromnym podobieństwem do portu w Reykjavíku. Miałem w swojej głowie obraz Islandii. Aż zatęskniłem za tamtą wyspą. Kompletne przeciwieństwo zatłoczonej Japonii.
Dostałem się do dworca kolejowego, gdzie zostawiłem rower i ruszyłem na piesze zbadanie terenu. Zjadłem ramen, odwiedziłem kilka sklepów z pamiątkami, a także kupiłem bilet do muzeum festiwalu Aomori Nebuta, gdzie można poznać historię, sztukę tworzenia, usłyszeć melodię festiwalową i obejrzeć wybrane powozy, które uczestniczyły w minionych edycjach. Bardzo dobry pomysł dla tych, którzy nie mogli odwiedzić miasta w trakcie trwania festiwalu. Też chciałem to zrobić, ale znalazłem w Sendai inne zajęcia.
Nie wiem kiedy na niebie pojawiło się strasznie dużo chmur. Skierowałem się do miejsca noclegowego. W samą porę tam dotarłem, bo lunęło tak mocno, że temperatura odczuwalna spadła o połowę. Korzystając z czasu, zdjąłem oponę, żeby znaleźć przyczynę uciekającego powietrza w tylnym kole. Okazało się, że na łatce, którą założyłem kilka dni temu, pojawiła się dziura. Zaryzykowałem i nałożyłem kolejną łatkę na poprzednią. Powoli szykuję się do zmiany opony, mimo że nie przejechałem na niej jakiegoś zawrotnego dystansu.
