Andrzej na rowerze

Kiedy ja ostatnio byłem w Zielonce? Nie pamiętam, ale nie był to też mój dzisiejszy cel. Miałem zaliczać gminy, ale później jakoś mi się to źle zaczęło kalkulować, więc rzuciłem okiem na mapę na ścianie i wypatrzyłem dzisiejszy cel. Przynajmniej ten pierwotny.
Ruszyłem zwyczajowo do Koziegłów. Na Bałtyckiej i Gdyńskiej wciąż jest poligon doświadczalny. Oznakowanie znikome, nawierzchnia dziurawa jak po przebudowie kanalizacji, a wszak przebudowują tylko dwie ulice. Ciekawią mnie konstrukcje tuż przy stacji Poznań Karolin. Czyżby ktoś miał w planach wiadukt? Z newsa sprzed trzech lat wynika, że mają być aż 3, ale gdzie je wcisną?
Wjechałem do Zielonki, jak zwykle w Kicinie. Zobaczyłem kilka przewróconych ambon myśliwskich. Krew mi się zaczęła gotować, ale gdy zacząłem spotykać setki powalonych drzew, zacząłem się domyślać, że winny jest wiatr i pozostanę przy tym przekonaniu, że to nicpoń wiatr, a nie rodak.
Niestety źle pojechałem i trafiłem do Tuczna, mijając po drodze większą imprezę rowerową w Ludwikowie. Źle się ubrałem na tę wycieczkę i zacząłem wyczerpywać mój limit tolerancji wobec zimna. Zdecydowałem, że jednak wracam do domu. Pojechałem do serca puszczy, aby stamtąd przez Murowaną Goślinę i Biedrusko wrócić do Poznania. Już lepiej się czułem podczas zimowej wyprawy. Chyba to przez ten wiatr (syberyjski?).

Postanowiłem wybrać się po pracy na wycieczkę. Ostatnio tak rzadko to robię. Nie mogę znaleźć przyczyny mojego braku chęci do wypraw. Mam nadzieję, że to tylko dlatego, że znudziła mi się okolica, a nie że bierze mnie jakaś cholera.
Nie miałem planu, więc jechałem przed siebie. Rano na trawnikach była cienka warstwa śniegu, ale do wieczora zdążyło to stopnieć i porobić kałuże. Nie chciałem jechać po błocie, więc gdy dojechałem do zachodniego klina zieleni, to starałem się wybierać asfalt. Nie udało się, bo wciągnąłem się w leśną ścieżkę. Dosyć suchą, więc tyle dobrego. Nad jeziorem Rusałka próbowałem zrobić jakieś zdjęcie, póki zmrok nie zabrał wszystkich widoków, ale coś mi telefon szwankuje, bo nie wyszło tak ładnie, jak chciałem. Potem ruszyłem dalej na zachód. Wszystko się tak zmieniło, bo zrobili wycinkę drzew i ledwo się orientowałem w terenie. Przy okazji rozwalili drogę, więc nie widząc, gdzie błoto się kończy, pojechałem w innym kierunku, a potem to w ogóle zacząłem okrążać Rusałkę. Jakoś tak mi się jazda spodobała, że wyjechałem na miasto i zacząłem krążyć głównie po drogach osiedlowych, nie zawsze trafiając odpowiednio.
Miałem w głowie zrobienie pierścienia w granicach miasta, jednak nie chciałem zabłądzić, więc skierowałem się bliżej centrum, potem jakoś na drugą stronę Warty, za rondo Środka, które przerywa ciągłość drogi dla rowerów i trzeba kombinować (nie lubię tamtego komunistycznego przejścia podziemnego, więc zwykle nadrabiam kilometrów), aż dojechałem pod muzeum Brama Poznania, żeby dalej podążyć nową drogą dla rowerów na północ. Nawet nie wiem, jak się ten skrawek ziemi nazywa, ale cieszę się, że go rewitalizują. Z drugiej strony mogliby spojrzeć też na ulice, które wymagają przebudowy lub dodania dróg dla rowerów. Codziennie do pracy dojeżdżam po zakorkowanych ulicach i muszę wjeżdżać na chodniki, żeby bezpiecznie i szybko dostać się do biura.
W zeszłym tygodniu kupiłem amortyzowany widelec. W weekend cudem go zamontowałem, ale i tak nie jestem zadowolony ze szczeliny między koroną widelca i sterami. Sama jazda to niebo w porównaniu z widelcem sztywnym czy starym amorem (który de facto zachowywał się jak sztywny). Teraz mi brakuje amortyzacji pod rzycią.
Słowem wyjaśnienia tytułu. W weekend, ponad 2 tygodnie temu, wraz z kilkunastoma osobami z firmy wziąłem udział w największym na świecie hakatonie (inaczej maraton programistyczny) i wygraliśmy to. Nasz projekt, Propsy, powstał jako narzędzie do monitorowania umiejętności zespołu i umożliwiania samorozwoju. Sama wygrana umożliwi mi realizację miesięcznej wyprawy przez Islandię.

Dojazdy do pracy.

Niedzielny poranek upływał szybko, ale spiąłem się, wzrokiem obwiodłem kilkakrotnie mapę w poszukiwaniu nieznanych dróg i pojechałem. Miał to być przyjemny dzień ze zwyczajną podpoznańską pętlą.
W drodze do Szamotuł zaczepiłem o zachodni klin zieleni i tym samym odrobinę terenu. W Kiekrzu skończyli remont drogi, tworząc niby-drogę dla pieszych i rowerów. Typowe niedbalstwo polskiego projektanta-nieuka, którego wiedza zatrzymała się gdzieś na epoce PRL-u. Wysokie krawężniki, frezowana kostka Bauma, brak przejazdów dla rowerów czy znaki postawione w losowych miejscach to typowe błędy takich „inżynierów”. Całe szczęście, że po ostatniej nowelizacji prawa o ruchu drogowym zostało to wyjaśnione, że rowerzysta nie ma obowiązku poruszać się po współdzielonej drodze dla pieszych i rowerów. A niech no mi któryś zwróci uwagę.
Potem bez rewelacji przez Szamotuły, Obrzycko i Puszczę Notecką (ale wyjątkowo po asfalcie) w kierunku Rogoźna. Kombinowanie mi za bardzo nie wyszło, bo wiatr wiał z północnego-wschodu, więc ten ostatni odcinek był cięższy. Tuż przed Rogoźnem na krajowej jedenastce wciąż straszy głupota polskiej myśli inżynierii drogowej. Zakaz wjazdu rowerem, a droga dla rowerów oddalona od szosy głębokim i brudnym rowem. W dodatku kawałek dalej, na moście, zerwali połowę nawierzchni i ustanowili ruch wahadłowy. Co z rowerzystami? Oczywiście mieli ich w najciemniejszym miejscu. Przedostałem się w chwili, gdy obie strony miały czerwone światło. Patrząc na to, co się tam dzieje, nawet nie przechodzi mi przez głowę myśl, że może pojawić się tam szerszy chodnik (wcześniej było zwężenie – aż pół metra).
Zostało mi 40 km do domu. Zaczął zapadać zmierzch. Temperatura rano wynosiła 5 °C, potem w słońcu nawet dochodziło do 10 °C, ale wieczorem spadło do 0. Na szczęście walkę z wiatrem miałem za sobą, więc spokojnie dojechałem do domu, zahaczając o kilka osiedli. Droga dla rowerów na moście Lecha wciąż jest w teorii zamknięta. Ile to się jeszcze będzie ciągnąć? Drugą Kaponierę tam budują?
Wczoraj wybrałem się do Wrocławia na Międzynarodowe Targi Turystyczne. Szukałem pomysłu na majówkę. Co roku odwiedzam naszych południowych sąsiadów, ale może tym razem mój wzrok skieruję bardziej na zachód, na Czechy. Teraz zorientowałem się, że nie widziałem mojego roweru od piątku. Przerwałem prawie dwumiesięczny cykl codziennej jazdy.
Po ostatnim fikołku skręcanie rowerem przestało być przyjemne, bo zacząłem zahaczać butem o przednie koło, a w zeszłym tygodniu to nawet połamałem nowiuśki błotnik. Tym sposobem zraziłem się do sztywnego widelca i już zamówiłem amortyzator Santoura. Mam ogromną nadzieję, że będzie mi służył dużo dłużej niż poprzedni. Z pewnością zacznę dbać o jego konserwację.

Chciałem jakąś setkę, ale wyszła wycieczka z niespodzianką. W dodatku zima wraca. Albo nie zima, bo wczoraj była silna mgła. (Czy może mgła występuje też w ujemnej temperaturze? Kompletnie się nie znam).
Plan był taki, aby lasami pojechać na południe do Śremu, potem drogami, których nie znam do Czempinia i z powrotem do domu. Skierowałem się na początek na drugą stronę Warty, aby potem wrócić przez Starołękę na Dębinę. Gdy próbowałem zrobić to ostatnim razem, spotkałem się z blokadą przejścia. Po kilku miesiącach przebudowano cały most. Były nawet głosy poparcia dla budowy drogi dla pieszych i rowerów, ale na nowiusieńkim moście zmieścili tylko wąziutki chodnik. Chociaż i tak ledwo widoczna tabliczka obok wejścia ostrzega o ciągłych pracach i zakazie wstępu, co ignorują wszyscy – fizycznej blokady wszak nie ma.
Skoro już udało mi się dostać do Dębiny, to pocisnąłem starymi, nielubianymi chodnikami do Lubonia, aby wjechać tam, gdzie mnie dawno nie było – w teren i to do Wielkopolskiego Parku Narodowego. Już nie pamiętam, kiedy ostatnio tyle w terenie jeździłem, a w parku narodowym to mnie już rok nie było. Niestety nie cieszyłem się długo, bo w pewnym momencie przednie koło zablokowało się, a ja przeleciałem przez kierownicę. Wylądowałem nawet dobrze, bo tylko jedno miejsce sobie stłukłem. Na nieszczęście było nim kolano. To zdecydowało o odwrocie. Naprawiłem uszkodzenia w rowerze (ale do tej pory nie wiem, jak to się stało, że koło stanęło jak wryte) i ruszyłem dalej, żeby wyjechać z terenu i przez Puszczykowo wrócić do Poznania. Coś mi jednak nie pasowało. Wciąż miałem wrażenie, że zmieniła się geometria roweru, bo kierownica jakoś inaczej się zachowywała podczas skrętów. Obawiam się, że mogłem wygiąć widelec. Zdjęcie roweru zrobiłem po, więc nie mam żadnego porównania z tym, jak widelec wyglądał wcześniej.

Południowy wiatr nie dawał mi dużego wyboru. Wybrałem zachód, jako że najłatwiej tamtędy wydostać się z Poznania. Nie miałem szczególnego planu. Na mapie spojrzałem, gdzie moje koło jeszcze nie stanęło i wybrałem Pniewy oraz powrót przez Lwówek.
Planowałem dzisiaj pójść na Festiwal Na Szage, jednak zmieniłem zdanie. Chciałem się tam wybrać tylko dla dwóch interesujących mnie prezentacji, jednak znalazłem ich szczegółowy opis w internecie i rozmyśliłem się. Przeczytam je w przerwie na kawę. Zaoszczędziłem trochę pieniędzy, bo wstęp jest płatny, no i obawiałem się, że po prezentacjach mogło mi się nie chcieć jechać gdzieś dalej.
Nie miałem ochoty wjeżdżać na drogę krajową, więc do Tarnowa Podgórnego skierowałem się drogami o małym natężeniu ruchu. W Kiekrzu zatrzymał mnie pociąg, więc w oczekiwaniu na otwarcie rogatek pojechałem do lasu komunalnego. Wytelepało mną na kamieniach, ale taki tam spokój, i ptaki słychać. Wiosnę czuć.
W Tarnowie wjechałem na krajówkę. Było pobocze – szerokie i w miarę czyste. Do tego znaczna większość ruchu kierowała się na Poznań. Myślałem, że w weekend się raczej ucieka z miasta, a nie przeciwnie. Ostatecznie nie dojechałem do Pniew. Zrezygnowałem na 12 km przed miastem, kierując się na Buk. Chociaż i on był zagrożony, ale przekonałem siebie, że odpuszczenie sobie jednego celu jest wystarczające i dojechałem do końca. W międzyczasie zaliczyłem Niewierz, bo pomyliły mi się ronda na mapie i zorientowałem się, że jadę do Lwówka dopiero po kilku kilometrach. Na drodze wojewódzkiej do Poznania znaczny ruch biegł w przeciwnym kierunku. Może taka pora, że już wracali? Do Poznania dojechałem zmęczony, ale przed zmrokiem. Jeszcze trochę i będę wychodził z pracy bez włączania świateł. Szkoda tylko, że kondycja mi spadła.
W tym tygodniu przyszła do mnie paczka z częściami zamiennymi do napędu oraz sakwami. Zdecydowałem się na Crosso. Jeszcze ich nie testowałem, ale zaufam testom innych rowerzystów. Zamówiłem też worek Dry Bag. Teraz się z siebie śmieję, że mam nieprzemakalny śpiwór. Nie wiedziałem, że 80-litrowy będzie taki duży, a rozważałem też największą wersję. Strasznie wolno mi idą przygotowania. Zaczynam się wahać.

Dojazdy do pracy.

Prognoza pogody się zmieniła, więc nie chciało mi się wstawać wcześnie z łóżka. Przedpołudnie spędziłem na grzebaniu przy rowerze. Przy okazji założyłem kawałek dętki na spodnią część sterów, aby osłonić łożysko. Podobno są tylko dwa sposoby: dętka lub neopren. Wybrałem najtańszą opcję (wszak mam mnóstwo dziurawych dętek), choć najtrudniejszą do zamontowania. Potem pojechałem do serwisu.
Skróciłem rurę sterową oraz kupiłem nowe błotniki. Stary błotnik nie pasował do nowego widelca, a w tym mizernym serwisie nie sprzedają części zamiennych i już nie chciało mi się latać po mieście za dwoma kawałkami drutu. Potem zrobiłem jazdę testową.
Nie miałem dużo czasu na kręcenie, bo przed wieczorem prognozowany był deszcz. Ruszyłem na miasto, żeby przejechać się drogą nad brzegiem Warty. Od dwóch lat mnie to korciło, aż w końcu się udało. Przy okazji zobaczyłem prawie stuletnie schody w Parku Szelągowskim, niegdyś największym parku Poznania. Później chciałem dotrzeć do centrum drogą z drugiej strony rzeki, ale na skrzyżowaniu zatrzymałem się i zastanowiłem, co też ciekawego się dzieje na Gdyńskiej. Pojechałem i rozczarowałem się. Nowa droga dla rowerów wciąż nie powstała, a ze starej zaczęli zdzierać kostkę. Jedno szczęście, że wkrótce wyłożą tam asfalt, czyli jest nadzieja, że będzie można tamtędy wygodnie jechać. Tylko dokąd? Droga za przejazdem kolejowym jest w fatalnym stanie. Do tego wąsko i liczba aut horrendalna, więc dzisiaj aż uciekłem do centrum Koziegłów. Tam po drogach osiedlowych (niektórymi miejscami widoki całkiem niezłe) wróciłem na główną. O dziwo wszystkie auta zaczęły zmierzać na południe. Tam chyba jest tak zawsze. W drodze uśmiechnęła się do mnie rowerzystka, której kiwnąłem głową. Jak strasznie mało widuję kolarzy ostatnimi czasy. Co to się dzieje w tak dużym mieście?
Dojeżdżając do Biedruska, rzuciłem okiem na drogę terenową do Poznania. Jezioro na drodze zdecydowanie odradzało wjazd, więc bez namysłu pojechałem dalej. Myślałem o dodatkowych kilometrach przez poligon, ale obawiałem się wiatru, który dzisiaj był wyjątkowo silny oraz deszczu, przed którym chciałem zdążyć do domu. W Poznaniu żadnej niepogody nie wyczuwałem, więc zrobiłem jeszcze przejażdżkę przez Morasko, potem na szybkie zakupy, jeszcze jedno okrążenie wokół osiedla i byłem w domu.

Prognoza pogody grozi deszczowym weekendem, dlatego dzisiaj rano zamiast na siłownię, skierowałem się na przejażdżkę pod miastem. Miałem 2 godzinki przed pracą, więc zamiast typowych 5,1 km, zrobiłem trochę więcej.
Zastosowałem bardzo podłą technikę niczym pospolity brukowiec. Chciałem zwrócić uwagę na mój nowy, sztywny widelec, który w końcu wpadł mi w ręce. Zamontowałem go wczoraj samemu, bo w serwisie woleli składać rowery z nowej kolekcji zamiast obsłużyć klienta, i dzisiaj był pierwszy test. Z początku nie odczułem wielkiej różnicy, bo mój amortyzator od pewnego czasu był zapieczony, więc przyzwyczaiłem się do wibracji. Geometria się mocno nie zmieniła. Przód roweru siadł 5–10 cm, przez co zsuwałem się z siodełka, ale żadnego zwiększenia agresywności jazdy (o czym ostrzegali mnie w sklepie rowerowym) nie wyczułem. Dopiero po kilku kilometrach, gdy ochłonąłem z uciechy nowym nabytkiem, odczułem dyskomfort. Wjechałem na drogę dla rowerów z kostki Bauma i zacząłem się zastanawiać, czy nie popełniłem błędu. Sztywny widelec nie absorbuje tych drobnych wibracji tak dobrze, jak mój stary amortyzator. Poznań to prymitywne miasto, w którym znaczna większość dróg dla rowerów nie jest wygodna, a barbarzyńskie prawo niestety nakazuje poruszać się po tych wertepach. Wraz ze sztywnym widelcem moja niechęć do tego miasta może tylko urosnąć. Bardzo mnie to niepokoi.
Zdecydowałem się na zamontowanie sztywnego widelca, aby usunąć problem stukania podczas jazdy. Byłem przekonany, że jest to spowodowane rozklekotanym amortyzatorem, jednak myliłem się. Było bez zmian. Wciąż jest jednak nadzieja. Podczas grzebania przy rowerze zauważyłem, że łożyska są bardzo luźne, a po skręceniu całości występuje duży luz na sterach. Z drugiej strony może to być spowodowane tym, że rura sterowa jest za długa i nie mam zamontowanego grzybka, który ten luz wyeliminowałby. Muszę najpierw skrócić rurę, ale może pora wymienić łożyska? Przy okazji wyciągania roweru z piwnicy, prawie wypadł mi on z ręki, bo tak mocno przesunął się środek ciężkości. Przedni bagażnik większej różnicy nie zrobi, ale sakwy, którymi obłożę rower podczas najbliższej wycieczki testowej, już tak.
Rano w mieście były straszne korki. Straciłem przez nie dużo czasu i musiałem skrócić swoją wycieczkę. Może uda mi się częściej wybierać na takie przejażdżki. Tylko dokąd, skoro w Poznaniu marnuję tyle czasu i humoru?

Plany na dziś miałem zupełnie inne, jednak skończyłem na szóstej gali rozdania nagród „Rowertouru”. Całkiem dobrze się złożyło, bo czasopismo czytam od ponad roku. Miałem więc okazję poznać tych wszystkich ludzi, którzy za tym stoją, a i nie zaszkodziło pogadać z tymi, co podróże kochają tak jak ja.
Wybrałem się najpierw do sklepu turystycznego z paroma pytaniami. Przed wyjściem wyszperałem w internecie kilka potrzebnych mi rzeczy, natrafiając przy tym na informację o gali. Mam zaległości w czytaniu magazynu, więc nawet nie wiedziałem o tym wydarzeniu, więc tylko cudem wziąłem w nim udział. Znalazłem miejsce, czyli halę AWF-u, zaparkowałem brykę obok innych nielicznych, kupiłem archiwalny numer czasopisma, który rzucił mi się w oczy (był tam opis wyprawy do miejsca, które chcę odwiedzić), pokręciłem się i w porę zająłem miejsce.
Program gali zaczął się trochę wcześniej, bowiem przed uroczystością odbyły się warsztaty. Ja nie zdążyłem. Po godzinie 14 zostały wyświetlone trzy prezentacje z podróży. Pierwsza – wzdłuż zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Kuszące, ale samemu jednak bałbym się. Druga to opowieść pana Jacka Hermana-Iżyckiego o podróży sprzed 36 lat przez piaski Afryki. Bardzo mi się podobała. Kilka lat temu dałem się namówić na wróżbę i dowiedziałem się, że bodajże w obecnym roku wyruszę przez Czarny Ląd. Słaba wróżba, bo mój tegoroczny wakacyjny cel leży w Europie. A trzecia – rodzinna wyprawa przez Maroko i Europę. Nie sądziłem, że tak daleka podróż z półrocznym dzieckiem może być taka prosta. Przynajmniej na slajdach na taką wyglądała. W międzyczasie zostały wręczone nagrody w trzech kategoriach, a na koniec odbyło się losowanie nagród dla publiczności. Szkoda, że nie wziąłem ze sobą kuponu z ostatniego numeru magazynu. Mogłem jedynie cieszyć się szczęściem innych. Żałuję też, że nie miałem okazji porozmawiać ze wszystkimi laureatami, ponieważ wśród nich byli tacy, którzy odwiedzili cel mojej tegorocznej podróży. Mam nadzieję, że w przyszłym roku i ja znajdę się tam, gdzie dzisiaj stali laureaci. Doświadczenie w pisaniu mam, tylko więcej odwagi potrzebuję, bo „Rowertour” ma nakład 7 tys. egzemplarzy, a to znacząco przewyższa liczbę moich obecnych czytelników.