Andrzej na rowerze

Skoro mamy weekend, to mogę pojechać gdzieś dalej. Albo zrobić pętlę – na lekko. Dlatego zdecydowałem zostać w Mungyeong drugi dzień. Miałem do odebrania ostatni stempel na szlaku Nakdonggang, który biegł z Busan do Andong. Andong był mi kompletnie nie po drodze, więc tak powstał dzisiejszy plan.
Mimo prognozy zachmurzenia i przelotnych opadów, było gorąco. Do tego parno po wczorajszym deszczu. Planując drogę, rozważałem kilka opcji. Pojechałem trochę na przełaj, omijając szlak. Dojechałem do wioski kulturowej, które jednocześnie są skansenami. Przespacerowałem się tylko kawałek, bo gonił mnie czas.
Już miałem włączyć się do jazdy po szlaku, gdy na lokalnej mapie dostrzegłem szlak biegnący do Hoeryongpo, wioski położonej na meandrze, która stała się atrakcją turystyczną. Po przejechaniu wygodnego mostu ukazał się właściwy szlak – zarastająca ścieżka wiodąca przez wzgórze. Po jego drugiej stronie spotkałem Koreańczyka, lokalnego przewodnika. Chwilę pogadaliśmy, powiedział mi, że będę miał problemy z wydostaniem się z meandru i ruszyłem dalej.
Droga była prosta, jechałem wzdłuż rzeki. Nie było żadnych trudności, o których uprzedzał przewodnik. Chciałem przedostać się do szlaku, ale ostatecznie znalazłem drogi, które doprowadziły mnie do Andong. Po drodze odwiedziłem kilka sklepów rowerowych, jednak nie mieli opony mojego rozmiaru, a bicie jest coraz bardziej odczuwalne. Zaczyna mnie martwić, że w połowie szlaku koło się po prostu rozleci.
Wbiłem ostatnią pieczątkę do rowerowego paszportu, pokręciłem się po okolicy, odnajdując kolejny skansen i ruszyłem w drogę powrotną. Tym razem zaplanowałem pokonać większość drogi po szlaku. Trafiły się ładne odcinki, nawet słońce schowało się za chmurami późnym popołudniem. Wróciłem do mieszkania chwilę po zapadnięciu zmroku.

Padało całą noc. Gdy ruszałem tylko mżyło. Temperatura była bardzo przyjemna, jednak wiało z północy. Narzuciłem na siebie lekką bluzę, coby mnie nie przewiało.
Po kilkunastu kilometrach jazdy na horyzoncie ukazały się nieprzyjemne widoki kroczącego opadu. Po kilkunastu minutach zaczęło mżyć. Dojechałem do pierwszej stacji z pieczątką, założyłem kurtkę i pojechałem dalej. Mżawka zamieniła się w deszcz i przez kilka kolejnych godzin miałem kalejdoskop pogodowy.
Koreańczycy to podli egoiści. Nie raz widziałem jak walili pieczątkami w punktach kontrolnych na szlaku rowerowym, przez co jakość odbitki jest najczęściej fatalna. Zostawiają też otwarte pudełko z tuszem, przez co szybciej wysycha i kolejni eksploratorzy mogą mieć problemy. Pomijam to, że z powodu deszczu wszystko było mokre wewnątrz każdej budki, ale dzisiaj przerośli samych siebie. Trafiła mi się pieczątka z uchwytem w całości uwalonym tuszem. Po prostu brak słów.
Trafiło mi się kilka krótkich podjazdów, z czego jeden miał całkiem ładne widoki. Nie potrafiłem oprzeć się widokom i wyciągnąłem kilka razy aparat, choć nie było to zbyt mądre. On nie jest wodoszczelny.
Ostatnie kilometry przejechałem w niewielkim deszczu, który zdążył ustać, gdy dotarłem do celu. W końcu zatrzymałem się w kwaterze, a nie motelu, więc mogłem wymienić kilka zdań z właścicielem. Jestem już w połowie drogi do stolicy. Kto wie, może uda mi się zrealizować większość planów.

Bynajmniej nie o jagodach dzisiaj będzie. Ruszyłem niespiesznie, bo dzienny dystans zaplanowałem niewielki. Chciałem go skrócić jeszcze bardziej, więc pojechałem głównymi drogami przez wzgórza. Wygody nie było, bo pobocze wąskie i zasypane kamykami, plastikiem, szkłem i wszystkim, co może odpaść z koreańskiego pojazdu, a odpaść może wszystko. Taka chińska jakość.
Jutro ma spaść jakiś deszcz, więc dzisiaj się zachmurzyło. Przedpołudnie nawet nadawało się do jazdy ze względu na niższą temperaturę, choć indeks UV nie zachwycał. Potem warstwa chmur przerzedziła się i zrobiło się gorąco.
Dojechałem do szlaku, odebrałem kolejną pieczątkę i zacząłem rozglądać się za sklepem rowerowym. Od kilku dni przy szybkiej jeździe czuję bicie; jakbym założył na dętce kilka łatek w tym samym miejscu. Na oponach nic nie znalazłem, szprychy również są całe, nawet koła nie scentrowały się jeszcze od wylotu z Polski. Wczoraj zauważyłem nieznaczną wypukłość z boku opony. Tak jakby splot puścił. Jeśli to jest powodem mojego zmartwienia, to potrzebuję kupić zapasową oponę. Jedyny problem w tym, że wszystkie sklepy, które odwiedziłem zostały zlikwidowane. Ewentualnie Dzień Pamięci, który przypada na dzisiaj (wciąż mijałem flagi Korei opuszczone do połowy) wpłynął na otwarcie punktów, aczkolwiek nie jest to święto państwowe.
Dojechałem do kolejnego motelu. Brakuje mi hostelów. Są tańsze, a przede wszystkim można z kimś pogadać. Niestety Korea nie jest turystycznym krajem. Może w kilku dużych miastach da się kogoś spotkać i wymienić kilka zdań, ale na szlaku sami Koreańczycy, którzy ani trochę nie mówią po angielsku.

Oglądam ostatnio mało atrakcji, więc po śniadaniu odwiedziłem grobowce znajdujące się nieopodal. Wyglądały zachwycająco w promieniach porannego słońca.
Powrót na Szlak Czterech Rzek nie obył się bez problemów. Chcąc skrócić sobie drogę, najpierw pojechałem źle, a potem wjechałem na żwirową drogę, która poleciała łukiem. Ostatecznie wyszedł dłuższy dystans niż gdybym nie kombinował.
Na dzisiaj miałem przewidziane dwa podjazdy na szlaku. Nie czułem, aby mogły wnieść coś do mojej podróży, więc je po prostu ominąłem, skracając sobie odrobinę dystans.
Dzisiaj zebrałem aż dwie pieczątki do paszportu rowerowego. Było strasznie gorąco, nie miałem ochoty na jazdę, ale jakoś trzeba się było dostać do motelu. Przestudiowałem mapę i stwierdziłem, że do kolejnej pieczątki nie jest daleko; po części nawet po drodze. Ruszyłem.
Przejechałem po strasznej drodze. Piekło. Żar lał się jakby mocniej niż na innych odcinkach. Obszar był niezamieszkały, czasem minąłem kolarza z radiem, które jest rozpoznawalnym atrybutem koreańskich rowerzystów, a tak – sama przyroda i brak cienia.
Wbiłem trzecią pieczątkę i skierowałem się do mojego celu. Jak ja się cieszę, że wybrałem nocleg daleko od centrum, bo jazda po mieście Daegu była uciążliwa. Dużo dróg dla rowerów, które nie dość, że mieszczą pół roweru, to jeszcze są pozastawiane zaparkowanymi autami, a na ulicach duży ruch. Koszmar.

Koreański jest mi kompletnie obcy. Czasem mam wrażenie jakbym słyszał japoński, ale to tylko kilka podobnych dźwięków. W przeciwieństwie do japońskiego, nie umiem nawet wymawiać liter. Wyrazy są kosmicznie długie, że aż nie chce się ich czytać. Po trzech dniach spędzonych w Korei mogę stwierdzić, że jest jeszcze długa droga do przyciągnięcia zagranicznych turystów, chociaż lokalna turystyka kwitnie całkiem nieźle. Prawie wszystko jest pisane hangulem (alfabet koreański), a gdy coś pojawi się w transkrypcji lub po angielsku, to jest powód do radości, bo w końcu można się doczytać. Z drugiej strony, po dzisiejszej wycieczce wiem jak wyglądają znaki tłumaczone jako motel.
Rano miałem przygodę w hotelu, gdy się okazało, że mój pobyt nie był opłacony, jak mnie zapewniła recepcjonistka poprzedniego dnia (byłem przekonany, że pobrali płatność z karty). Koreańczycy są jeszcze słabsi w angielskim niż Japończycy (może to jakiś nacjonalizm, bo spotykani przeze mnie Koreańczycy mówią dużo o swoim języku), więc recepcjonistka dała mi telefon z mężem na linii, a potem jeszcze zadzwoniła do syna, który w końcu mówił płynnym angielskim i wyjaśniliśmy sprawę. Pierwsza recepcjonistka pomyliła się i jednak nie ściągnęli pieniędzy z karty, a ja patrząc na wyciąg z konta, nie przyjrzałem się uważnie i szedłem w zaparte, że płatność została wykonana.
Wydostałem się z miasta, aby powrócić do jazdy Szlakiem Czterech Rzek. Powoli ten szlak staje się nudny. Ma kilka widoków, jest spokojny, ale może to ten upał mnie tak zniechęca do podróżowania. Nie wiem, czy nie zmienię swoich planów. Przez brak odpowiedniej bazy noclegowej dodatkowo mam sporo kłopotów.
Wbiłem kolejną pieczątkę do paszportu rowerowego i zjechałem ze szlaku. Dalsza droga nie miała sensu, bo nie znalazłbym żadnego hotelu wzdłuż rzeki, a do kolejnego punktu z pieczątką mogę dotrzeć inną drogą. Może straciłem kilka widoków, ale pewnie jeszcze sobie to odrobię. Tymczasem dojechałem do Changnyeong-eup, gdzie odwiedziłem kilka motelów (stąd też nauczyłem się znaków oznaczających motel w alfabecie hangul) i albo brak wolnych pokoi, albo kosmiczna cena. Gdy już miałem wyjeżdżać z miasta, zauważyłem motel z angielskim napisem. Mieli pokój za akceptowalną cenę. W samą porę, bo upał dawał się już we znaki.

Zaskakująco w Korei też jest upalnie. Wyobrażałem sobie bardziej umiarkowany klimat, ale może za mało uważałem na geografii. Ruszyłem rano. Wydostałem się z centrum Busan, mając na przeszkodzie parę gór. Niestety tunele biegnące przez te góry były niedostępne, więc zrobiłem zygzak.
Już powoli przyzwyczajam się do koreańskich dróg i kierowców. Nie są tacy źli. Trzeba trochę uważać przez ich agresywną jazdę i bezmyślne parkowanie, nawet tuż przed innym pojazdem, ale podobno taki charakter.
Musiałem kupić przejściówkę, bo choć w Korei używa się tej samej wtyczki elektrycznej, co w Polsce, to nie pomyślałem o zabraniu urządzeń z Polski. Miałem w głowie tylko Japonię i przez to prawie wszystkie moje urządzenia obsługiwały wtyczki japońskie. Odwiedziłem aż 3 sklepy i były tylko wtyczki w odwrotną stronę. Trzeba było pomyśleć w Japonii, miałbym więcej szczęścia.
Miałem dość poszukiwań, więc spróbowałem przedostać się na szlak rowerowy biegnący wzdłuż rzeki. Nie było to proste, bo dzieliły mnie ogrodzone tory albo autostrada. Wejście znalazłem przy ścieku, co poznałem po zapachu mydła; pewnie z koreańskich umywalek. Szkoda, że wcześniej nie wjechałem na tę drogę, bo była wystrzałowa. Miałem chyba z wiatrem, bo jechało się lekko i przyjemnie. Do tego nawierzchnia na wielu odcinkach była bajecznie wygodna – jakbym jechał po jakiejś autostradzie.
Minąłem setki rowerzystów. Może nawet wyłącznie Koreańczyków. Wszyscy z zasłoniętym ciałem, aby uchronić się przed promieniami. Wyglądali jak zamaskowani bandyci. W sumie ja też jeżdżę z zakrytą twarzą, żeby mi nos od tej opalenizny nie odleciał, więc teraz rozumiem, jak mnie widzieli Japończycy, gdy tak jeździłem po Japonii.
Niestety drzewa wzdłuż szlaku zostały posadzone niedawno, więc nie dawały dużo cienia, a upał dawał się we znaki. W przeciwieństwie do Japonii, tutaj dba się o szlaki rowerowe (przynajmniej o przejechany przeze mnie kawałek), bo trawa była przycięta, a nawierzchnia wolna od kamieni, czego jednak nie można powiedzieć o drogach dla aut czy chodnikach.
Wbiłem kolejną pieczątkę do paszportu rowerowego, podsmażyłem się jeszcze trochę na słońcu i zjechałem ze szlaku. Mój nocleg był ukryty gdzieś za górami, więc zrobiłem kilka podjazdów i dojechałem do... hotelu na godziny. Chyba będzie to częsty problem. Zarówno ze znalezieniem noclegu, jak i znalezieniem zwykłego hotelu, bo czytałem, że większość noclegów w Korei to motele. Przynajmniej dostałem przestronny i czysty pokój.

Po kilkugodzinnym rejsie dopłynąłem wczoraj do Busan, koreańskiego miasta, drugiego pod względem wielkości w Korei Południowej. Był wieczór, więc tylko dojechałem do hostelu i wyszedłem na miasto. Jako że zatrzymałem się na 2 dni, to dzisiaj ruszyłem na zwiedzanie.
To moja druga podróż do Korei, tym razem na rowerze. Kompletnie zapomniałem, że w Korei auta są najpopularniejszym środkiem transportu (w Japonii są to rowery, a na Tajwanie – skutery). Jest to o tyle problematyczne, że infrastruktura drogowa została przystosowana dla aut. Szerokie drogi, wąskie chodniki, korki. Pierwszego dnia jeździłem po chodnikach, do czego się przyzwyczaiłem w Japonii, ale koreańskie przepisy tego zabraniają. Musiałem przygotować się na kontakt z autami.
Przeżyłem prawdopodobnie szok kulturowy, co miałem również na Tajwanie. Bałem się zarówno agresywnej jazdy kierowców, jak i potencjalnego zatrzymania przez policję za jazdę chodnikami. Musiałem ten strach przezwyciężyć i małymi kroczkami ruszyłem na zwiedzanie Busan.
Pierwszym celem była Wioska Kultury Gamcheon. Mówi się, że to najbardziej kolorowa wioska w Korei. Przywitały mnie zabójczo strome podjazdy. Całe szczęście był to mój pierwszy od prawie miesiąca dzień bez sakw. Na górze było gwarno od turystów i pachnąco od przeróżnych sklepików z jedzeniem, pamiątkami i przeróżnymi atrakcjami.
Korea nie cieszy się bezpieczeństwem pod względem liczby kradzieży. Będzie to z pewnością mocno ograniczało zakres moich możliwości eksploracyjnych. Zatrzymywałem się więc tylko na zdjęcia, szybko kończąc podróż po stromych uliczkach tej wioski.
Chciałem zobaczyć pewien szlak rowerowy. Trochę przy tym pobłądziłem, ale udało mi się. Trafiłem do centrum turystyki, gdzie nie zastałem nikogo przez przerwę lanczową. Poczekałem prawie godzinę, ale się doczekałem. Dostałem paszport, do którego mogę wbijać pieczątki. Te są do zdobycia w czerwonych budkach rozmieszczonych na Szlaku Czterech Rzek. Mam nadzieję, że uda mi się zebrać wszystkie, bo można za to otrzymać certyfikat. Byłaby to ciekawa pamiątka. Paszport z pieczątkami w sumie też. Pierwszy szlak zabierze mnie do stolicy kraju, chociaż myślę, że nie zabawię tam długo.
Mój kolejny punkt programu był po drugiej stronie miasta. Po drodze zatrzymałem się na szybką kanapkę ryżową i jechałem dalej. Trafiłem nawet na jakiś szlak rowerowy, dla którego przerobiono chodniki, dodając wąską część dla rowerów, ale nierówna nawierzchnia i wysokie krawężniki często kierowały mnie na ulice. Do tego piesi chodzą całą szerokością chodnika.
Nie dojechałem tam, gdzie chciałem. Przegapiłem swój cel i dotarłem do rozległego marketu rybnego. Nie planowałem niczego jeść, więc zawróciłem. W końcu znalazłem się pod świątynią Haedong Yonggungsa, która jest uważana za najpiękniejszą w Korei, chociaż zastał mnie wieczór, więc tego piękna za dużo nie ostało się. Szybko zabrałem się w drogę powrotną, bo byłem wykończony jazdą po mieście i nie miałem ochoty na żadne inne atrakcje. W hostelu znalazłem się późno w nocy.

Znowu krótko. Ruszyłem wcześnie rano do Hakaty, dzielnicy Fukuoki, aby złapać prom. Wczoraj padało, dlatego zrobiłem sobie dzień spacerowy, jednak nie zdążyłem odwiedzić muzeum, gdzie była interesująca mnie wystawa, więc pojechałem tam dzisiaj. Jeszcze odczekałem na otwarcie muzeum, kręcąc się po okolicy i niestety nie udało się. Kolejka do kasy, którą zastałem w muzeum pobudzała wyobraźnię: musiałbym zmierzyć się z setkami innych zwiedzających wystawę oraz – z powodu czasu oczekiwania w kolejce, a potem przy obiektach na wystawie – mogłem nie wyrobić się na prom. Z bólem serca zrezygnowałem z atrakcji.

Kolejny słoneczny dzień. Ruszyłem w dół, po własnym śladzie. Wiatr mnie spowalniał, ale chociaż przynosił ulgę od skwaru.
Zatrzymałem się w świątyni Reigan-ji, która wczoraj zwróciła moją uwagę swoimi formacjami skalnymi. Znalazłem szlak i wspiąłem się na szczyt, gdzie spotkałem mnicha. Technicznie rzecz biorąc, był to tylko pomnik, ale facet znalazł niezłe miejsce do medytacji.
Na chwilę pojawiły się chmury na niebie. Akurat dotarłem do miejsca, które przegapiłem wczoraj – wzgórz pokrytych krzewami herbaty. Niczym pod Shizuoką. Wjechałem na szczyt najwyższego wzgórza, skąd rozciągała się panorama na plantację i pobliskie miasta. Niestety plan przejazdu przez wzgórza zawiódł, bo droga skończyła się. Porobiłem trochę zdjęć i zawróciłem.
Kolejne kilometry nie były ciekawe. Miasta na prawo i na lewo, upał, duży ruch.

Niebo było lekko zachmurzone, gdy ruszałem, ale upał szybko złapał i powróciłem do leniwej jazdy. Dzisiaj chciałem odwiedzić wioskę położoną w górach.
Jazda na południe do lekkich nie należała. Jechałem wzdłuż krajowej trójki, która była przepełniona ciężarówkami. W połowie drogi odbiłem na bardziej lokalną ulicę, a potem na jeszcze mniejszą, która doprowadziła mnie pod wzgórza herbaciane w mieście Yame. Niestety jakoś źle pojechałem i zobaczyłem tylko zbocze, gdzie wzgórza herbaciane miały swój początek. Zrobiłem postój na posiłek, gdzie zostałem zaczepiony przez siedemdziesięciolatków, którzy zrobili sobie przerwę w trakcie przejścia szlaku turystycznego, a potem, po stromym podjeździe, dotarłem na górską farmę. Tak tu cicho i spokojnie. Zostałbym tu kilka dni, ale mam już plany na następne dni.