Z miasta wyruszyłem szlakiem rowerowym R-2 wzdłuż zachodniego klina zieleni. W dziwny sposób znalazłem się na plaży Jeziora Rusałka. Musiałem przegapić jakiś skręt, chociaż nie pierwszy raz jechałem tym szlakiem. Kolejne utrudnienia były przy następnym jeziorze – Strzeszyńskim, ale tam problemem jest nieumiejętnie poprowadzony szlak rowerowy. Ciekawe, jak często zdarzają się tam wypadki.
Do Szamotuł dojechałem prostą drogą i miałem z wiatrem. Po problemach orientacyjnych podczas wyjazdu z miasta zaczęły się problemy ze zmieniającym kierunek wiatrem. Miał przez pół dnia wiać ze wschodu, potem przez kilka godzin z południa i w końcu – do nocy – z zachodu. Najwidoczniej zbyt mocno się ociągałem z wyjściem z domu, bo wiatr zaczął się zmieniać w połowie drogi do celu.
Chmury kłębiły się coraz większe, aż w Międzychodzie zasłoniły słońce. Na szczęście powrót do Poznania miałem zapewniony z wiatrem w plecy, co, sumując ze wcześniej wspomaganą jazdą, dawało nawet ładną średnią. Wjechałem na drogę krajową, która ma szerokie pobocze. Gdy mi się znudziło, to zjechałem na boczne drogi. I tak nie miałem wyjścia, bo droga od Tarnowa Podgórnego do Poznania jest męcząca. Wolałem pojechać inną trasą, chociaż też nie trafiło mi się najlepiej, przez co mocno się irytowałem na drogach dla rowerów. Poznań trzeba omijać szerokim łukiem. Szkoda, że ja tam mieszkam.
