Andrzej na rowerze

A właściwie po tajfunie. Przez całą noc wiatr telepał oknami i w ogóle całym hotelem. Był to tajfun czwartej kategorii, choć gdy dotarł do Japonii, spadł do kategorii drugiej. Nie chciałbym wiedzieć, jak wygląda kategoria piąta, najwyższa, choć skalę zniszczeń minionego zjawiska oszacowano wysoko.
Po tajfunie pozostały tylko grube chmury, chłód i silniejszy wiatr, ale dało się jechać. Ruszyłem na południe, odrobinę ryzykując, bo nie mogłem znaleźć noclegu przez internet, więc postanowiłem spróbować to zrobić lokalnie, ale o tym za moment.
Jechałem z minimalną liczbą postojów. Nie licząc oczywiście postojów na zdjęcia, bo krajobrazy przyciągały przepięknem z tą całą masą chmur i słońcem rysującym wzory na stokach górskich. Rzeka, wzdłuż której się poruszałem, przetaczała ogromne masy wody, a od czasu do czasu można było dostrzec w oddali deszcz. Nie zdołał mnie dopaść i przejechałem całą trasę suchy.
Znalazłem się w mieście Īda i od razu odszukałem dworzec centralny, bo tam zawsze można znaleźć punkt informacji turystycznej. Mimo napisów po angielsku, obsługa nie mówiła znanym mi językiem. Pomógł mi Japończyk, który odwiedził punkt chwilę po mnie i rozumiał po angielsku. Dzięki niemu dostałem się do hotelu położonego rzut beretem od stacji. Miałem szczęście, bo mieli wolny pokój.

Całe szczęście udało mi się wszystko uratować i wysuszyć po wczorajszej ulewie. Byłem jedynym gościem w hostelu przez porę deszczową i dzięki temu mogłem podkręcić temperaturę. Jako kolejny plus dodam, że godzina wymeldowania była o 14, więc wahając się między zostaniem na kolejny dzień i ruszeniem do następnego miejsca, wybrałem opcję drugą.
Nie dość, że nad Japonią wisiał front deszczowy, to jeszcze zbliżał się potężny tajfun. Obawiałem się go, stąd moja niepewność z dalszymi planami. Wybrałem za następny punkt hotel nad jeziorem Suwa. Deszcz przestał padać, gdy ruszałem, ale znów zaczął po kilku kilometrach jazdy.
Przede mną było jedno większe wzniesienie oraz przejazd przez miasto Suwa, którego do końca nie planowałem. Znalazłem się na drogach z kwietnia, ale nie zapamiętałem ich za dobrze, więc nie wjechałem na wygodne i puste ulice. Nie było najgorzej, bo ulice, choć pełne, to kierowcy jechali wolno. Dojechałem tak do jeziora, gdzie się zaczęło. Lunęło tak mocno, że nie pamiętałem kiedy ostatnio widziałem takie opady. Jechałem wolno, bo droga dodatkowo była pokraczna i nie chciałem zniszczyć sobie kół albo złapać kolejnego kapcia. Dojechałem do hotelu, gdzie w pokoju znów włączyłem ogrzewanie na maksimum i rozpocząłem procedurę suszenia wszystkiego na nowo. Tym razem sakwę na bagażniku zabezpieczyłem tak dobrze, że wszystko było suche.

Wstałem wcześnie, bo nie mogłem spać. Pewnie przez zimno. Na początek dnia postanowiłem wrócić do jeziora z wczoraj, aby je okrążyć.
Zjazd z góry nie był przyjemny, bo nierówna droga wymuszała użycie hamulców, więc musiałem zatrzymywać się co chwilę, aby obręcze ostygły. Zapowiadał się upalny dzień, ale do jeziora jechało się wygodnie, bo wybrałem boczną drogą z wczoraj. Samo jezioro jest niewielkie – znaki mówią o 16 km obwodu. Dookoła biegnie droga o wygodniejszej nawierzchni dla biegaczy. (Dlaczego nie robią takich dróg dla rowerów?). Wiatr też był sprzyjający, więc jechało się bardzo wygodnie.
Miasto Chino objechałem od wschodu wśród pól uprawnych. Wiązało się to niestety z kolejnymi podjazdami, więc tym razem wspiąłem się na ponad 1100 m n.p.m. Ale za to jakie widoki na Alpy Japońskie się stamtąd rozciągały.
W Hokuto chciałem zobaczyć zamek, który pokazał się na mojej mapie, ale źle trafiłem czy coś, bo nawet jednego znaku nie było. Dalej tylko zmniejszałem wysokość. Spotkałem pierwszego sakwiarza – i to dziewczynę. Uświadomiłem sobie również, że wzgórza, przez które jechałem były zielone. Na północy widziałem same szare zbocza pokryte bezlistnymi drzewami i nawet nie wiem kiedy się to zmieniło. Przyszła wiosna.
W końcu moim oczom ukazał się wulkan Fuji-san. Trochę niewyraźnie przez słabą przejrzystość powietrza, ale brak chmur oraz szczyt pokryty śniegiem to widok, który trzeba zobaczyć na własne oczy. Uszczęśliwiło mnie to na cały dzień, bo Fuji pojawiał się na horyzoncie jeszcze wiele razy.
W Kōfu zapadł zmrok, ale do noclegu miałem niedaleko. No, prawie, bo musiałem dojechać do sąsiedniego miasta. Trochę po szerszych drogach, trochę po uliczkach osiedlowych, ale dzisiaj trafiłem bez problemu. Dom prowadzony jest przez małżeństwo Japończyka i Chinki. Zatrzymał się tam Amerykanin, a dzisiaj dołączyła Peruwianka, więc w takim międzynarodowym gronie spędziłem wieczór.

Dzisiaj jest Dzień Cesarza, takie święto. Tytuł można też odczytać z angielskiego jako shower day, bo spotkał mnie prysznic. Może jednak od początku.
Nadeszła majówka, czas urlopów. Również w Japonii, chociaż tutaj nazywa się to złotym tygodniem. Wielu ludzi wyjeżdża do rodziny albo za granicę. Ja wybrałem się w podróż do Nagoi. Głównym celem była jednak góra Fuji. Nie chciałem na nią wjeżdżać ani wchodzić, bo sezon jeszcze się nie rozpoczął, a rowerem i tak nie dałoby się, ale ta góra jest od wieków wykorzystywana w kulturze Japonii ze względu na swoje piękno. Dlatego chciałem ją ujrzeć i uchwycić na zdjęciach.
Dzisiaj chciałem się zatrzymać w miejscowości Tatsuno. Żeby uniknąć ruchu, pojechałem bocznymi drogami. Było całkiem wygodnie i mało ruchu. Tylko podjazd sobie niepotrzebnie zrobiłem, bo uciekłem daleko na zachód, pod góry, a mogłem pojechać wzdłuż rzeki na środku doliny.
Z ciekawości zajrzałem do Parku Alpejskiego Azumino, ale wizyta w centrum informacji w żaden sposób mnie nie zachęciła do kupna biletu, więc nie wchodziłem do parku. Pojechałem dalej na południe, robiąc jeszcze kilka podjazdów. Wiatr z południa niestety nie pomagał, więc nawet na zjazdach było wolno.
Na początku jechałem przez pola ryżu, a od Matsumoto krajobraz zmienił się diametralnie, bo po horyzont rozciągały się różnorakie sady. Szkoda, że jeszcze bez owoców. Ciekawe jak duży wkład ma ten region w krajowej produkcji owoców.
Gdy dotarłem do miasta Shiojiri, za moimi plecami dojrzałem ciemną chmurę. Trochę za późno, bo szybko zaczęło kropić. Myślałem, że miałem szczęście, bo padało z dużymi przerwami i bez ulewy. Gdy tylko zbliżyłem się do Tatsuno, temperatura spadła o połowę. Byłem zdziwiony, ale zrozumiałem przyczynę, gdy nieco dalej wjechałem na mokre drogi, a kiedy się zacząłem cieszyć, że udało mi się ominąć ulewę, zaczęło padać. Schowałem się, żeby przeczekać to i ruszyłem dalej, gdy przestało.
Niestety osoba z Couchsurfingu się przeziębiła i odwołała mój nocleg, więc zacząłem intensywnie szukać nowego miejsca. W złotym tygodniu to niełatwe. Na szczęście w Chino trafił się Sergey, więc tam pojechałem. Zostałem uprzedzony, że dom znajduje się na górze. Podjazd był koszmarem, ale wdrapałem się na miejsce wskazane przez Mapy Google. Niespodzianką było, że Google nie znalazł poszukiwanego adresu i wyświetlił mi najbliższy bez żadnego ostrzeżenia. Gdy dotarłem na miejsce, nie mogłem znaleźć domu. Było chłodno, a ja po podjeździe się mocno zgrzałem, więc było mi jeszcze zimniej. Wziąłem latarkę i zacząłem szukać domu pieszo, bo nie miałem sił na jazdę. Ostatecznie znalazłem go, ostatkami sił dotargałem majdan na wysokość 1000 m n.p.m. i mogłem odpocząć. Chociaż odpoczynek to złe słowo, bo musiałem się dostać do domu zgodnie ze wskazówkami Sergeya, który był w Tokio. A w środku temperatura jak na zewnątrz. Dobrze, że zabrałem ciepły śpiwór.

Nie miałem żadnego planu na dzisiaj, bo zatrzymałem się w mało atrakcyjnym dla lekkiej turystyki rowerowej miejscu. Wymyśliłem, że zrobię kilka podjazdów, bo gór tu pod dostatkiem.
Pojechałem jak zwykle boczną drogą. Spodobała mi się, bo są i widoki, i piękne budynki, parę szybkich podjazdów oraz brak aut. Na mapie upatrzyłem sobie kilka dróg wiodących przez łańcuch górski dzielący dwie doliny. Pojechałem pierwszą drogą. Pusta, wąska, stroma i cicha tak bardzo, że słychać było zwierzęta wokół. Potem jeszcze zjazd i znalazłem się w dolinie, przez którą jechałem kilka dni temu na trzech kołach. Okazuje się, że wzdłuż rzeki biegły dwie drogi. Dzisiaj pojechałem tą drugą, pustą.
Miałem zaskakujące szczęście, że trafiały mi się drogi o zerowym ruchu. Gdy tylko dojechałem do drogi powrotnej, na drugą stronę gór, ta również okazała się być pusta. Do tego tak wąska, że zmieściłaby zaledwie jedno auto. Dobrze jednak, że wybrałem taką kolejność dróg, bo było czasem nierówno. Po pięciuset metrach różnicy wysokości byłem na szczycie. Alpejskie widoki przeciskały się między drzewami, a od czasu do czasu spotykałem opuszczone chaty. Potem droga zmieniła się w wygodniejszą, aczkolwiek usłaną serpentynami. Musiałem powoli pojechać w dół, a potem do domu.

Rower znów mam sprawny, bark mniej boli, a góry wszyte w krajobraz kusiły tak bardzo, że chciałem znaleźć się bliżej nich. Alpy Japońskie są jednymi z najpiękniejszych gór Japonii.
Tę wycieczkę planowałem na wczoraj, ale i tak nie udałaby się, bo chmury pokryły i niebo, i wierzchołki gór, a i deszcz od czasu do czasu ciapał. Mogłem jedynie zrobić jedno – zobaczyć co z moim rowerem. Kilka otarć, naderwana linka przerzutki, urwany licznik i wyrwana szprycha. Rama i widelec wyglądały na całe, więc oczyściłem rower, ubrałem się i pojechałem do serwisu rowerowego. Powoli, bo nierówności sprawiały dyskomfort, a niestety japońskie pobocza nie nadają się do jazdy na rowerze, mimo znaków drogowych nakazujących korzystanie z nich. Przednie koło, lekko scentrowane, pozwalało na jazdę, więc dojechałem do centrum miasta, gdzie miał być serwis, ale okazało się, że interes został zwinięty. Pojechałem więc do drugiego miasta i tam, nawet komunikując się po angielsku (co jest rzadkością w Japonii), udało mi się naprawić rower. Linka nie wymagała wymiany, bo pęknięty był tylko plastik ochronny, licznik udało się przypiąć trytkami, a naprawa koła poszła szybko, bo zajęła zaledwie minutę.
Dzisiaj z kolei pojechałem na północ, bo góry nie były przesłonięte chmurami. Wybierałem boczne drogi i nawet wygodnie się jechało. Martwiłem się, że będę jechał w dół, a potem wracał pod górę, ale było wręcz odwrotnie. Wzniesienie ciągnęło się jeszcze bardziej, więc jak sobie pomyślę o stromiźnie, która jest jeszcze dalej, na północy, to się tylko cieszę, że wybrałem drogę przez Nagano.
Dojechałem do miasta Omachi i mój czas się kończył. Do gór była jeszcze daleka droga, ale i tak zobaczyłem dużo. Pojechałem na wschód, ponieważ kusiły mnie drogi, które zauważyłem na mapie. Okazały się strzałem w dziesiątkę. Puste, równe i wiodły przez zabudowę wiejską. Piękny widok na dolinę oraz mnóstwo budynków w pięknej architekturze japońskiej dookoła, czyli to, co lubię. Aż szkoda było opuszczać tamto miejsce. Musiałem jednak wrócić do domu gościnnego, bo czekała praca.

To miał być tylko wypad do zamku Matsumoto i powrót do domu gościnnego, ale wyszło inaczej, mniej przyjemnie.
Do miasta Matsumoto miałem kawałek drogi. Szukałem sposobu, aby uniknąć jazdy po drogach krajowych, ale nie jest to proste, bo auta są wszędzie. Próbowałem jechać przez miasto Azumino, ale tam też było tłoczno. A na moście wpadłem w szczelinę i prawie poleciałem pod ciężarówkę. Całe szczęście koło wyskoczyło z rowka i tylko się zachwiałem.
Znalezienie zamku nie było trudne. Dopiero odszukanie parkingu dla roweru okazało się nie lada wyzwaniem. Obszedłem prawie cały teren zamku, aby w końcu trafić na przypadkowe miejsce. Zabrałem tylko aparat i ruszyłem na podbój tego miejsca. Chmury przesłoniły słońce, więc poszedłem do zamku, kupując bilet. Matsumoto na szczęście nie jest pusty, jak to zwykle bywa w japońskich zamkach, bo wypełnia go kilkadziesiąt obiektów muzealnych z różnych zbiorów. Widok ze szczytu nie zachwycił mnie jakoś szczególnie, ale sam klimat tej XVI-wiecznej budowli jest wart odwiedzin.
Miałem mało czasu przed moją godziną pracy, więc po wyjściu z zamku skierowałem się do domu. Wybrałem inną drogę powrotną i o dziwo po krótkim podjeździe miałem bardzo długi zjazd, na którym licznik pokazywał ponad 55 km/h. A jako że na ogólnodostępnych japońskich drogach obowiązuje zwykle limit 40–50 km/h (czasem 60 km/h), to trochę jechałem nielegalnie.
Szukałem po drodze marketu, bo sklepy konbini (odpowiednik sieciowych sklepów osiedlowych w Polsce) stają się powoli zbyt drogie, jak na moje wydatki. Pojechałem bardziej na północ bez patrzenia na mapę i poszczęściło mi się, bo dojechałem do dużego supermarketu o wymownej nazwie Aeon Big. Zapakowałem zakupy w plecak, który dostałem w pakiecie startowym przed moim pierwszym rajdem i w końcu ruszyłem do domu gościnnego. Pech sprawił, że urwał się sznurek i plecak zsunął się po ręce na kierownicę, a potem na koło. To się zablokowało, a ja poleciałem przez kierownicę na bark. Co dalej? Ogromny ból oraz pomoc z kilku aut, których kierowcy widzieli zdarzenie. Całe szczęście jechałem po pustej drodze dla pieszych i rowerów. Czułem jakby wyskoczył mi bark. Jeden z Japończyków na szczęście mówił po angielsku, więc udało mi się porozumieć. Wezwali karetkę i zostałem zabrany do szpitala. Tam prześwietlenie nie wykazało żadnego złamania i lekarz przypisał mi plastry medyczne ze środkiem przeciwbólowym. Wydałem ostatnie pieniądze w szpitalu, potem jeszcze okazało się, że przyjechała policja, ale tłumacz ze szpitala pomógł mi ze wszystkim. Jako że wypadek miał miejsce niedaleko miejsca, gdzie się zatrzymałem, to świadek zdarzenia zabrał mój rower, a właściciel domu gościnnego przyjechał po mnie do szpitala. Nie widziałem jeszcze mojego roweru, ale na pewno nie jest w najlepszym stanie.

Droga prosta, miasta dwa. Właściwie drogi też dwie, ale ta druga wiodła przez przynajmniej trzy strome podjazdy, więc wybrałem krajową 19 w górę rzeki Chikuma (zwana też Shinano, jest najdłuższą rzeką Japonii).
Dzień zapowiadał się upalnie i był upalny. Miałem okazję, aby się opalić, bo moje białe czoło i czerwone policzki przypominały flagę, która powiewała na mojej przyczepce. Wysokość nad poziomem morza rosła, ale jazda nie była zbyt ciężka. Od czasu do czasu pojawiły się bardziej strome pagórki i kilka tunelów, ale ruch był niewielki. Nie musiałem często uciekać na chodniki i takie drogi mi się podobają.
Jechałem tak w górę, aż po miasto Azumino. Stamtąd jest już tylko 10 km do Matsumoto. Niestety czas mnie gonił, więc musiałem darować sobie odwiedziny na zamku, ale co się odwlecze to nie uciecze. Gdy po wjechaniu w ślepy zaułek chciałem włączyć się do ruchu, nie wiedzieć jakim cudem moja przyczepka się odczepiła, a ja zostałem z pustym rowerem. Całe szczęście kierowca tira jadącego za mną wyhamował, a ja zwlokłem ze środka drogi koło i sakwę, która się odczepiła podczas upadku. Wyjątkowo flaga się nie wybrudziła, jak to było podczas ostatniego upadku. Ja to wiem, że kiedyś źle skończę.
Przez całą moją drogę mogłem podziwiać góry. Czasem tylko te wzdłuż doliny, a czasem białe szczyty widoczne daleko. Nie mogłem się doczekać, aby je ujrzeć. Mój nocleg na ten tydzień znalazłem przez serwis Airbnb. W końcu, gdy byłem blisko celu, na horyzoncie ukazały się olbrzymie masywy górskie pokryte białym puchem (albo może zleżałym śniegiem). Niestety znajdują się one w przeciwnym kierunku do Matsumoto, ale kto wie, mam przecież tydzień na wycieczki.

Plan na dzisiaj był prosty, to i nie mam o czym pisać, mimo że to jedna z najdłuższych wycieczek po Japonii. Musiałem się dostać do Nagaoki i to by było na tyle.
Wyruszyłem wcześnie rano, żeby nie dotrzeć do celu zbyt późno. Niestety nie miałem zbyt wielu opcji, więc wjechałem na krajową 117. Droga wiodła w górę wzdłuż rzeki. Mimo to zdarzało się wiele krótkich pagórków, które wydłużały jazdę. Kawałek przed celem skręciłem do miasta Iiyama. To był dobry wybór, bo w końcu drogi stały się puste i mogłem jechać w takim luksusie prawie do samego Nagano.
Dzisiaj miałem trochę pecha, bo gdy już się cieszyłem, że będę miał się gdzie zatrzymać, to okazało się, że mój host z Couchsurfingu się pomylił. Tak oto skończyłem w hostelu, ale zostałem poczęstowany ciepłym posiłkiem ugotowanym przez Chińczyków.
Wyjątkowo cenię sobie chodniki w Nagano, ponieważ mają bardzo małe krawężniki, więc mogłem jechać szybciej niż auta stojące w korkach.