Pierwotnie planowałem po dwóch tygodniach podróży ruszyć przez Irlandię. Poznałem ten kraj wystarczająco, by stwierdzić, że nie będzie mi się to podobało. Zyskałem więc tydzień, by dokończyć poznawać wybrzeże. Jest to również mój trzeci plan, bo drugi zakładał podróż z miasta Galway. Miałem jednak tak duże tempo, że nie wiedziałbym, co zrobić z czasem. Dodatkowo konieczna była przesiadka wymagająca zmiany stacji na oddaloną o kilka kilometrów, bo mają taki dziwny układ sieci kolejowej. W ten sposób znalazłem się w Sligo.
Tutaj chyba każda stacja jest dozorowana. Nie można było wejść na peron przed określoną godziną. W pociągu miejsca na rowery były dwa, ale takie dziwne, że bałem się o błotnik, bo nie dało się roweru ustawić, by się na nim nie opierał. 3-godzinna podróż do stolicy przebiegła bez niespodzianek. Za oknami nie widziałem niczego szczególnego. Trochę popadało, trochę słońce podsmażyło. Parę dni temu rowerzysta powiedział, że kazali mu złączyć sakwy, bo dozwolona była jedna szuka bagażu, ale nikt się mnie nie czepiał. Pociąg 4-wagonowy (wagony od A do C, a nie 271, 272, 273 itd.), spalinowy, bezprzedziałowy, tylko brudny.
W Dublinie miałem ponad 2 godziny na przesiadkę. Oczywiście wykorzystałem ten czas na zwiedzaniu. Straszne miasto. Skrzyżowanie na skrzyżowaniu, a do tego cuchnie. Kilka razy pokropiło, ale za mocno oddaliłem się od stacji i w końcu lunęło. Znów musiałem suszyć się w pociągu.
Mojego pociągu nie było na żadnym ekranie. Pytałem obsługi, ludzie też pytali, bo nic nie wiadomo. Nadjechał opóźniony, ogłoszony jedynie z megafonów. Nie tylko w Polsce jest bałagan. Komfort był mniejszy, bo na trasie trochę telepało, a do tego panowało istne zoo: dzieciaki drące się na cały głos, każdy telefon wydawał inny dźwięk, by to zagłuszyć, a konduktor nawet się nie zjawił. Dziki to kraj. Za to widoki na linii były fantastyczne. Aż chciało się wysiąść na którejś stacji i kontynuować na rowerze.
Dotarłem do miasteczka Wexford, gdzie trochę padało. Peronowy mnie przepędził, bo chciał zamknąć dostęp. Pojechałem na kemping, gdzie rozpadało się, gdy stawiałem namiot.
