Zapowiadała się zwyczajna wycieczka. Za mną grzało słońce, przede mną były płaskie, mało ciekawe drogi. Nic nie wskazywało na przygodę. Przed Wilkowyją, dla odmiany, zjechałem z pierwszego wzniesienia. Za wsią miałem wypadek. Trzymając jedną ręką kierownicę, wpadłem w dziurę, odruchowo zahamowałem i zrobiłem przewrót przez kierownicę. Rower ucierpiał najmniej, bo tylko jeden róg na kierownicy się wykręcił. Nogi, poza kilkoma zadrapaniami, wyszły bez szwanku. Ręce to inna historia. Nowo kupione rękawiczki są do wyrzucenia, bo porozdzierały się obie. Będę długo dochodził do siebie, a opalanie w tym roku muszę sobie darować. Szczęście, że niczego nie złamałem i nie będę musiał rezygnować z roweru.
Długo się zbierałem. Z zagryzionymi zębami oczyściłem rany, okleiłem je plastrami z zeszłorocznej majówki (to już trzecia taka majówka, w czasie której zrobiłem sobie krzywdę) i pojechałem dalej. Szukałem w pierwszej kolejności apteki. Zdecydowanie ciężko o otwartą w czasie święta. Nawet na spotkanej stacji benzynowej nie mieli podstawowych przyborów medycznych. Przez Kórnik nie było łatwo się przedostać. Aut więcej niż pieszych, a tych drugich było na prawdę dużo. W Poznaniu bez większych problemów. No, może poza jednym – znalezieniem najbliższej czynnej apteki. Wiedziałem, że najłatwiej będzie odnaleźć się na Starym Rynku, bo orientowałem się gdzie on jest. Poprosiłem w aptece o kilka rzeczy. Gdy doszło do plastrów, wskazałem te znajdujące się na moim ciele, a pani dyskretnie się uśmiechnęła. Cóż, chociaż jeden uśmiech w tym nieciekawym dniu.
