Pojechałem najpierw w kierunku Wrześni, aby potem dostać się do Nowej Wsi Królewskiej, która na mapie Demartu jest wyróżniona jako zawierająca zabytki. Wiatr wiał coraz silniejszy. Nawet myślałem o zmianie celu na Konin i okolice, ale jednak wolałem trzymać się planu. Ze wsi już prawie że po prostej – wzdłuż drogi wojewódzkiej do Kalisza. Ruch na szczęście był średni. Tylko jedna nieprzyjemna sytuacja, gdy smród na blachach SG nie miał wolnego przeciwnego pasa do wyprzedzenia i postanowił mnie otrąbić.
Tuż za Borzykowem trafiłem na granicę dawnego Cesarstwa Rosyjskiego. Po dziś dzień świadectwem istnienia granicy jest układ pól rolnych po obu jej stronach. W Imperium Rosyjskim były wąskie i długie, a w Królestwie Prus krótkie i szerokie.
Za Pyzdrami wjechałem do Puszczy Pyzdrskiej (zabawna nazwa, tyle w niej spółgłosek). Przeczytałem gdzieś, że była nazywana Bieszczadami Wielkopolski. Tereny zalesione zostały trochę nadgryzione przez ludzi. W poszukiwaniu dawnych rozmiarów puszczy natrafiłem na Archiwum Map Zachodniej Polski. Bardzo przydatny projekt.
Było płasko i nudno. Przed Kaliszem trafiłem na kilka pagórków. Po drodze widziałem kilka znaków kuszących zamkiem w Gołuchowie. Trzeba go będzie dodać do listy punktów obowiązkowych do zobaczenia. Ciekawa propozycja dla tamtych rejonów.
Zatrzymałem się tuż przed granicą Kalisza, aby po raz dziesiąty poprawić ustawienie siodła (a jednak sztyca potrafi amortyzować, tylko ustawienie siodła mnie nie odpowiada) i ostatecznie założyć bluzę. Nie wytrzymałem braku słońca powodującego zimno i gęsią skórkę. Słońce jeszcze kilka razy wyszło zza chmur, ale wiatr, który miałem w twarz za Kaliszem nie pozwalał odetchnąć. Samo miasto jest ładne, jednak trzeba mieć czas, aby wszystko zwiedzić i cierpliwość do jednokierunkowych ulic, których jest tam pełno.
Ostatnim punktem do zaliczenia na dzisiaj była Sobótka wraz pałacem von Stieglerów z XIX w. Pałac znajduje się w dużym parku i nie wiedziałem jak podjechać bliżej. Obok – w świetnym stanie – znajduje się wczesnogotycki kościół z XIII w., który bezczelnie uznałem za nowo wybudowany i nie zrobiłem mu żadnego zdjęcia.
Wiedziałem już, że nie zdążę do Bronowa na przedostatni pociąg do Poznania. Ruszyłem więc do Taczanowa. Wiatr wieczorem zelżał, więc dlaczego miałem nie pojechać do stacji w Pleszewie? A jeśli już miałem jechać ostatnim pociągiem, to trzeba było zrobić zakupy. Jak pomyślałem, tak zrobiłem. Szkoda tylko, że z centrum miasta do stacji kolejowej pozostało mi 5 minut do odjazdu ostatniego pociągu. Ucieszyłem się, gdy zobaczyłem zamykające się szlabany obok stacji. Z radością zacząłem manipulować przy telefonie nagrywającym ślad. Z rozgoryczeniem patrzyłem, gdy skład pełen blachosmrodów przejechał w zamian za opóźniony pociąg powrotny.
Żadnego opóźnienia nie było. Zostałem sam z moim problemem. 100 km do domu, a przy sobie tylko lekka bluza. Było zimno, a zmrok wciąż nie zapadał. Dotarłbym do domu, nawet o tej drugiej w nocy, ale nie tak ubrany. Zacząłem szukać noclegu. Ups, majówka, wszędzie brak miejsc. O zgrozo! Hotel pozostał moją ostatnią nadzieją. Mierna opcja, choć cena relatywnie niska, a i rower mogłem do pokoju zabrać. Musiałem jeszcze raz przejechać się po mieście w poszukiwaniu bankomatu, aby w końcu spocząć. Byłem tak zmęczony, że padłem do łóżka, darując sobie wszelkie udogodnienia. Planowałem nazajutrz ciekawą wyprawę, a pozostał tylko powrót do domu. Nawet nie miałem planu jakie miejsca zobaczyć.
