Andrzej na rowerze

Wczoraj byłem na spływie kajakowym i słońce mnie wykończyło. Dzisiaj było jeszcze goręcej, więc zaplanowałem chować się w cieniu. Na mieście spotkałem mnóstwo ludzi w ostatni dzień lata. Przejechałem się po parkach i po zachodnim klinie zieleni.

Nadwarciański Szlak Rowerowy został ponownie otwarty jeszcze w lipcu, gdy byłem w Irlandii, więc wieści mnie ominęły. Przypomniałem sobie o szlaku, a ponieważ trafił się ciepły weekend, to ruszyłem do Wielkopolskiego Parku Narodowego. Było dużo piachu i korzeni. Erozja niestety postępuje i nie widać jej końca. Za to usunęli wiatrołomy i odświeżyli oznakowanie szlaku rowerowego. Nowe mostki nie różnią się wiele od poprzednich, ale wyglądają na masywniejsze. Oby więc służyły dłużej niż poprzednie.
Na drogę powrotną ruszyłem przez Jeziory. Nawet pojawiło się trochę słońca. Potem po pustych szlakach przez Jarosławiec i Szachty wróciłem do domu.

Wyszedłem wieczorem. Za dnia dostrzegłem tylko niewielki opad, ale po wyjściu trafiałem na mokre ulice i kałuże. Musiałem coś przeoczyć. Przejechałem się, jak zawsze, do centrum i z powrotem. Już zaczęli kopcić, w niektórych częściach miasta było siwo od dymu.

Opad na radarze pogodowym straszył, a za oknem widziałem tylko lekki deszczyk. Przed wieczorem Sylwia wyciągnęła mnie na krótką jazdę po mieście. Kałuże były nieliczne. Za to nieoświetlonych kamikadze na rowerach – całe hordy.

Deszcz przeszedł bokiem. Planowałem pojechać na Kiekrz, ale wiało. Ruszyłem do Mielna. Powrót lasami i przez Gruszczyn, bo wiatr trochę przeszkadzał.

Chmura deszczowa przeszła, nie zostawiając deszczu. Pojechałem pokręcić się po mieście. Po powrocie do domu zastałem mokre drogi.

Wyszedłem wcześniej i pomyślałem, żeby wyskoczyć pod Poznań. Na radarze widziałem nadciągający deszcz, ale zaryzykowałem i dojechałem do Stęszewa. Powrót po zmroku. Deszcz przyszedł długo po powrocie do domu.

Wyskoczyłem przed zachodem. Standardowo pojechałem do centrum. Tam pokręciłem się trochę dłużej. Zmrok przychodzi coraz wcześniej, a światła uliczne włączają w jakiś archaiczny sposób, bo długo było ciemno. Nie zdziwiłbym się, gdyby to robili ręcznie.

Było przyjemnie chłodno. Wyskoczyłem na Kiekrz, natykając się na trasę triathlonu. Potem pojechałem na spotkanie z Sylwią. Mieliśmy jechać pod Poznań, ale na jednym ze skrzyżowań wyskoczył hulajnogarz. Moja droga hamowania skończyła się na jego nodze, ale z nas wszystkich tylko Sylwia nie zdążyła wypiąć się z pedałów. Sprawca gdzieś się ulotnił, a zdarte kolano zmieniło nam plany. Pokręciliśmy się po Poznaniu, docierając na Rataje. Okazuje się, że tamtejszy skansen kolejowy ma dodatkową atrakcję, jaką jest buchająca parą lokomotywa. Podobno pokaz odbywa się kilka razy dziennie (a przynajmniej w weekend o 18), ale nigdzie nie znalazłem informacji o tym ewenemencie. Ciekawe, czym jeszcze to miasto mnie zaskoczy.

Nocą, gdy temperatura spadła. Tradycyjnie przejechałem się do centrum, zrobić zdjęcie, i z powrotem.