Andrzej na rowerze

Miasto Hikone planowałem od dwóch tygodni i w końcu nadarzyła się okazja, aby tam pojechać. Do tego pogoda zrobiła się idealna, bo temperatura spadła do 23 °C. Tak dobrych warunków do jazdy już dawno nie było.
Dostałem się na początek do Ōtsu. Wjechałem na drogi dla rowerów i prawie nie musiałem z nich zjeżdżać. Były tak wygodne (chociaż do ideału było im daleko), że pojechałem wzdłuż jeziora Biwa-ko. Ruch na drodze był o dziwo duży, a i ludzi nad jeziorem wypoczywało sporo, chociaż jaki to wypoczynek, gdy kilka metrów za plecami taki hałas. Japończycy chyba się przyzwyczaili do tego.
Byłoby idealnie, gdyby nie wiatr od jeziora. Momentami jechało się bardzo ciężko i wolno, a momentami przyjemnie, bo jadąc wzdłuż brzegu jeziora miałem mnóstwo zakrętów. Szkoda, że to wydłużało moją podróż. Minąłem setki kolarzy, a sklepy mieszczące się przy jeziorze miały stojaki do powieszenia roweru za siodło. Coś niespotykanego.
Do Hikone dotarłem późno. Cena za wstęp do zamku mnie przeraziła, bo był to najdroższy bilet, jaki kiedykolwiek widziałem w Japonii. Zrezygnowałem ze zwiedzania, a i tak pewnie nie wszedłbym, bo najprawdopodobniej zamykali.
Powrót do Kyōto zrobiłem sobie prostszy. Wybierałem z początku boczne drogi, ale chodniki też nie były najgorsze, gdy bocznych dróg zabrakło w zasięgu wzroku. A od Ōtsu już musiałem wjechać na tę samą drogę, którą jechałem rano. Planowałem pojechać przez górę na południu, ale byłem zbyt zmęczony, no i zapanował zmrok, więc bez widoków ze szczytu nie czułbym frajdy.

W nocy padał deszcz. W końcu temperatura spadła. Mogłem odetchnąć. Nie znalazłem tanich noclegów w miejscach, które chciałem zobaczyć, więc pojechałem do Nary.
Droga była wąska, ruch też jakiś większy. Dopiero po pewnym czasie udało mi się uciec na boczne drogi. Niestety w pewnym momencie usłyszałem trzask i mój bagażnik znów odleciał. Tym razem pękła śruba z drugiej strony zawiasu. Mam powoli tego dość. Na szczęście wczoraj kupiłem cały komplet śrub, więc udało mi się uratować bagażnik, a dla bezpieczeństwa podwiązałem go paskiem, aby uzyskać 3 punkty podparcia. Teraz, jeśli coś pęknie, będzie to sztyca.
Dojechałem do Nary, a po drodze nawet zahaczyłem o Kyōto, do którego wybieram się wkrótce. W mieście spotkałem dużo ludzi, ale zabrakło mi czasu na zwiedzanie, więc tylko przejechałem się po kilku ulicach, aby przypomnieć sobie miasto sprzed prawie dwóch lat. Przez cały dzień od czasu do czasu spadało trochę kropel z nieba, a gdy dojechałem do hostelu, zaczęło padać. Ja to mam wyczucie.

Narzekałem na upał wczoraj, a dzisiaj było jeszcze gorzej. Brakowało cienia, lasów. Oj, brakuje mi polskich lasów, w których można się schować przed upałem.
Pojechałem na południe wzdłuż jeziora Biwa-ko. Jak zawsze starałem się uciekać przed autami na boczne drogi i chodniki. Dzisiaj miałem szczęście do tego. Przejechałem przez miasto Takashima i znalazłem się na wybrzeżu, gdzie biegła tylko jedna droga, a dalej same góry. Pocieszeniem był chram Shirohige-jinja z bramą torii umieszczoną na jeziorze kilkadziesiąt metrów od brzegu. Niestety w Japonii również można spotkać irytujących ludzi, którzy psuli zdjęcia turystom, podpływając bez celu na skuterach wodnych pod bramę. Japonia się zmienia na gorsze. Wciąż to słyszę i doświadczam.
Zatrzymałem się w jednym markecie. Wyglądał jak sklep ogrodniczy, ale dałem mu szansę i udało mi się znaleźć zestaw śrub do naprawy mojego bagażnika. W końcu mogłem być spokojny, że znów będzie się wygodnie jeździć. No, do czasu, aż zawias ponownie nie postanowi pęknąć.
Dojechałem do miasta Otsu, gdzie miałem się zatrzymać w hostelu. Na miejscu zastałem zamknięte drzwi i brak jakiejkolwiek informacji co i jak. Podczas rezerwacji nie dostałem też jakiejkolwiek wiadomości z potwierdzeniem, więc byłem zażenowany poziomem jakości usług. Musiałem połączyć się z internetem i wysłać wiadomość, aby po kilkudziesięciu minutach ktoś się pojawił. Jeden plus, że miałem cały hostel dla siebie, bo po raz kolejny nie było gości.

Dzisiaj krótko, bo droga krótka. Droga przez piekło, bo był to najgorętszy dzień do tej pory.
Ruszyłem rano, ale i tak temperatura zdążyła podskoczyć wysoko. Najpierw zjechałem bocznymi drogami do jeziora Biwa, a potem na północ przez miasteczko Nagahama. Tam zauważyłem zamek, ale nie wchodziłem do niego, bo to rekonstrukcja i nie wyróżniał się niczym specjalnym.
Na północy jeziora pojawiło się trochę gór, więc miałem parę podjazdów z autami u boku. Na szczęście były też tunele, więc nie wykończyłem się. A i droga też jest ciekawa, bo wokół jeziora powstał jakiś szlak rowerowy i czasem pojawiały się namalowane rowery na drodze albo wygodniejsze chodniki.
Ostatnie kilometry w upale i dotarłem do pensjonatu w Takashimie. Znów jako jedyny gość mogłem cieszyć się ciszą. Planowałem jeszcze dzisiaj zobaczyć bramę torii na południu miasta, ale przez upał jechałem się powoli i nie wystarczyło czasu. Przełożyłem to na następny dzień.
Ostatnio nie mam o czym pisać, więc pomyślałem, że mogę dodawać jakieś ciekawostki. Ciekawostką na dzisiaj są salony gier Pachinko, czyli japońskich automatów, które przypominają połączenie bilardu i pinballa. W takich salonach można też znaleźć automaty do gry w jednorękiego bandytę (Pachinko & Slot). Mijałem wielokrotnie takie budynki, jednak poziom decybeli i smród papierosów zniechęcają do odwiedzenia któregokolwiek z tych salonów, nawet z ciekawości. Podobno można tam coś wygrać. Głównie nagrody rzeczowe, ponieważ hazard w Japonii jest zakazany, ale podobno da się to obejść.

Dzisiaj miałem do pokonania kawał drogi. Słońce lekko zelżało za sprawą mgły, ale nadal czuć zbliżające się lato. Plan na początek dnia to jazda wzdłuż wybrzeża. Dużo zapachów gwarantowanych.
Załadowałem sakwę spod siodła – do której bagażnik urwał się kilka dni temu – na przyczepce. Martwiłem się o balans, ale w ogóle nie odczułem różnicy. Przyszedł jednak kolejny problem. Poczułem luz w korbie, a potem jeszcze usłyszałem piszczenie. Z początku wydawało mi się, że to jakiś ptak, potem że ktoś podrzucił mi szczura do torby, ale ostatecznie doszedłem do wniosku, że winne są albo pedały, albo kółka tylnej przerzutki. Nie mając pomysłu jak rozwiązać problem, nie marnowałem czasu na postoje.
Jazda wzdłuż wybrzeża była bardzo przyjemna. Lekka mgiełka przesłaniająca horyzont nie pozwalała dojrzeć reszty Japonii, ale skały przybrzeżne, tunele, wioski i inne takie przynosiły wiele atrakcji. Ruch na drodze był bardzo mały. Pół na pół: auta i motocykliści, a i paru rowerzystów się znalazło.
Gdy dojechałem do miasta Tsuruga, było późno i zrezygnowałem ze zwiedzania. Skierowałem się najprostszą drogą z jak najmniejszą liczbą podjazdów. Chociaż i tak musiałem pojechać wzdłuż rzeki. Trochę z autami, trochę sam; dotarłem do tunelu. Zakaz wjazdu rowerem, zakaz ruchu pieszych, szerokość nieco ponad 2 metry, ruch wahadłowy i brak objazdu. No dobrze, była jeszcze opcja drogi ekspresowej, ale to też zły pomysł. Wjechałem więc do tunelu za autami i nie zdążyłem. Musiałem wcisnąć się w jedno z wgłębień w ścianie na telefon awaryjny. Pierwszy kierowca zwolnił tak, że prawie się zatrzymał. Pewnie myślał, że mam kłopoty. Nie miałem i udało mi się stamtąd uciec bez kolejnych komplikacji. Nikt też mnie nie ścigał za złamanie przepisów.
Dalej to już tylko w dół do Maibary. Co ciekawe, trafiłem na jakiś odcinek szlaku rowerowego i nawierzchnia chodnika zmieniła się w wygodniejszą, a krawężniki były dużo niższe niż zwykle. Szkoda, że takie rzeczy są rzadkością w Japonii (prawie 2 miesiące nieustannej podróży pozwalają mi wyciągnąć takie wnioski).
W końcu dotarłem z półgodzinnym poślizgiem do rodziny poznanej przez Couchsurfing. Spędziłem przyjemny wieczór w miłym towarzystwie. Najbardziej zapamiętam 2-letnią córkę. Tak spokojnego i uroczego dziecka nigdy nie spotkałem. Japończycy uczą swoje dzieci samodzielności od wczesnych lat, więc kilkuletnie dziecko idące samo do szkoły to nic nadzwyczajnego.