Andrzej na rowerze

Padało przez całą noc, ale w moich planach znalazła się także trasa wyłącznie po asfaltach. Planem na dzisiaj był Słowacki Raj (słow. Slovenský raj).
Wyruszyłem leniwie późno, aby dać kałużom czas na zniknięcie. Nie chciałem jakoś specjalnie wydłużać sobie drogi, więc wyruszyłem drogą krajową. Ruch był nawet duży, ale to dlatego, że odcinek autostrady jest wciąż w budowie. Na drodze jest dużo wzniesień. Dowiedziałem się, że w tym roku odcinek Tour de Pologne będzie biegł z Zakopanego do słowackiej miejscowości Szczyrbskie Jezioro (Štrbské Pleso), a jest to odcinek o wyjątkowo pięknych krajobrazach. Przejechałbym się jeszcze raz wokół Tatr, ale tym razem po całej trasie wyścigu Tatry Tour.
Po drodze zauważyłem tablicę informującą o wpisaniu zabytków Lewoczy (Levoča) na listę UNESCO. Niestety zamyśliłem się i odbiłem z drogi do tego miasta, przez co nie zobaczyłem żadnego zabytku. Teraz także zaciekawił mnie Zamek Spiski (Spišský Hrad) i na pewno podczas mojej kolejnej wizyty w tych rejonach go odwiedzę. Koniecznie.
Przespacerowałem się po Nowej Wsi Spiskiej (Spišská Nová Ves). Trwa tam remont ulicy na Rynku, więc pieszo dokładniej obejrzałem centrum. Zobaczyłem kościół z najwyższą wieżą kościelną na Słowacji (87 m), a także okazałą Redutę z początku XIX w. A zaraz za miastem zaczął się podjazd na przełęcz Grajnár (1023 m n.p.m.). Z każdym kilometrem jazdy miałem coraz rozleglejsze widoki na Kotlinę Hornadzką (Hornádska kotlina). Na szczycie, jak to na przełęczy, nie było widoków, a zjazd do miejscowości Mlynky prowadził wąską drogą o zniszczonej nawierzchni asfaltowej, czyli bez możliwości na większy rozpęd.
We wsi Stratená zatrzymałem się w pierwszej restauracji, bo od pewnego czasu byłem głodny, ale nie mogłem znaleźć żadnego lokalu gastronomicznego. Ceny były wyższe niż ostatnio, ale zamówiłem zupę oraz rybę i wyszło tylko ponad euro drożej.
Napotkałem swój pierwszy na Słowacji tunel. Ten ponad 300-metrowy odcinek ma swoją ciekawą historię (artykuł w języku słowackim). Kawałek dalej znajduje się skrzyżowanie z podjazdem na przełęcz Kopanec. Podczas podjazdu zatrzymała mnie grupka młodych rowerzystów. Ponieważ przywitałem się z nimi po polsku, to rowerzysta na przedzie podjechał do mnie, rozpoczynając po angielsku pytaniem o to, dokąd zmierza tamta droga. Mam nadzieję, że im pomogłem.
Odcinek na szczyt przełęczy jeszcze 2 dni wcześniej był kiepskiej jakości, a dzisiaj jechało się bardzo wygodnie. Skończyli układać asfalt, i to jak szybko! Szkoda jednak, że nie udało im się pokryć całego odcinka, aż do Hrabuszyc (Hrabušice). Zjeżdżałoby się jeszcze wygodniej.
Na koniec dzisiejszej podróży chciałem przejechać trochę inaczej, niż ostatnio przez pasmo górskie Kozie Grzbiety (Kozie chrbty). Wybrałem drogę krajową nr 67, czyli drogę, którą jechałem z Popradu na Kráľovą hoľę. Dopiero teraz zauważyłem, że połowa zbocza od strony Hranovnicy jest pokryta domkami letniskowymi lub działkowymi. O zachodzie słońca wygląda to tak pięknie. Sam podjazd był krótszy, niż go zapamiętałem. Nawet wyprzedził mnie kolarz i – jak na Słowaków przystało – przywitał się.
Kolejny dzień za mną. Moje nogi na nowo przyzwyczaiły się do większego wysiłku, więc lepiej mi się jeździ, niż w momencie przyjazdu w Tatry. Coraz bardziej mi się tutaj podoba i wiem, że będę bardzo tęsknił za górami.

Dzisiaj wróciłem w Niżne Tatry. W sumie nic specjalnego. Wybrałem tę trasę ze względu na kilka szlaków rowerowych i chciałem mieć luźniejszy dzień po zdobyciu wczorajszego szczytu. Dzień był pochmurny, słońce wyjrzało zaledwie na parę chwil, temperatura nie przekroczyła 24 °C. Pogoda idealna na rower.
Chciałem sprawdzić drogę dla rowerów, która prowadzi prosto w Niżne Tatry. Odcinek asfaltowy był nawet wygodny, choć przez rolkarzy mało bezpieczny na zakrętach przesłanianych krzewami. W mieście Świt (słow. Svit) wjechałem na leśną drogę (asfaltową). Pięła się ona najpierw w górę, zmieniła w teren, aż w końcu, po kilku kilometrach pagórków, zaczął zjazd do Królewskiej Ligoty (Kráľova Lehota) wzdłuż Czarnego Wagu (Čierny Váh). Ładne widoki się ciągną wzdłuż tamtej doliny. Nie chciałem jednak jechać dalej szlakiem i skręciłem w drogę krajową, aby wrócić do Popradu. Aut nie było dużo. Pewnie dlatego, że obok biegnie autostrada. Dobrze, że droga jest szeroka i kierowcy nie musieli mnie wyprzedzać na styk.
Nie chciałem jechać drogą krajową przez Tatrzańską Szczyrbę (Tatranská Štrba), bo na planie widziałem duży podjazd. Zjechałem do wsi Ważec (Važec), bo zauważyłem, że leci z niej jakaś mniejsza droga, ale wydaje mi się, że ostatecznie wybrałem większe zło. Podjazd był bardziej stromy niż ten na drodze krajowej. Za to widoki, które tam są przy dobrej pogodzie, rekompensują tę niewygodę. Niestety dzisiaj było zbyt pochmurno i mój podjazd nie został wynagrodzony. Pozostał mi zjazd do Świtu i powrót do Popradu. Zmieniłem plan odrobinę, bo jednak nie chciałem jechać drogą krajową i wjechałem na drogę dla rowerów, którą poruszałem się rano. Trochę się za bardzo rozpędziłem, bo aby dostać się do mojej bazy, musiałem pojechać prawie do centrum miasta, ponieważ zabrakło mostu przez wartką rzekę Poprad.

Jest to wielki dzień, ponieważ spełnię dzisiaj mój mały plan wjazdu na wielką górę. Zaplanowałem dojechać z Popradu w Niżne Tatry – na Królewską Halę (słow. Kráľova hoľa). Jest to najwyższy szczyt możliwy do zdobycia na rowerze, na jaki do tej pory udało mi się trafić.
Dzień rozpoczął się chłodno. Temperatura wynosiła ok. 14 °C, gdy ruszałem na południe. Podjazd zaczął się już w Popradzie, ale nie trwał długo, bo zaraz zjechałem do Hranovnicy, aby po chwili zacząć kolejny podjazd. Nie było to nadal właściwe wzniesienie, bo zaraz znów miałem w dół. Przynajmniej wyszło słońce i przestało być tak chłodno.
W Telgarcie (Telgárt) uzupełniłem prowiant i skręciłem do centrum wioski, aby skrócić sobie dystans. Przestraszyłem się, gdy wjechałem do cygańskich slumsów. Okrzyki dziesiątek biegających brudnych cygańskich dzieci napawają obrzydzeniem. Szybko wydostałem się stamtąd, ale Cyganie są wszędzie. Mijałem ich co chwila i zawsze byli czymś zajęci. Miałem tylko nadzieję, że nie wyskoczy żaden z siekierą. Wyskakiwali jedynie z jadaczką. Ciekaw jestem o czym krzyczeli.
Šumiac – to tutaj rozpoczynała się właściwa podróż na szczyt. Kawałek podjazdu asfaltowego do strefy ochronnej parku narodowego i dalej kilka kilometrów podjazdu po mieszance szutru, kamieni i ziemi. Nie spieszyłem się, bo ten kilkunastokilometrowy podjazd mógł mnie łatwo wykończyć – ostatnio mało jeździłem rowerem, więc nie byłem w najlepszej formie. W połowie drogi minąłem Predné sedlo leżące na wysokości 1 451 m n.p.m. i wraz z nim zaczęła się asfaltowa nawierzchnia na sam szczyt. Przystanków robiłem setki, bo nie mogłem się oprzeć widokom. To nic, że dziesiąty raz widziałem tę samą panoramę, ale za każdym razem było to pod innym kątem. Zawsze mnie taki widok zachwycał i nie mogłem od niego oderwać wzroku, więc wyciągałem aparat i robiłem zdjęcia.
Wciąż wypatrywałem Tatr Wysokich, nie mogłem ich dojrzeć. Wiatr się nasilał, temperatura spadała. Na szczęście miałem ze sobą ciepłe ubrania. Po ponad dwóch godzinach dotarłem na wysokość 1 946,1 m n.p.m. Na szczycie wiało bardzo mocno, temperatura spadła poniżej 11 °C, ale było bezchmurnie. Jedynie dalekie chmury zasłaniały widoki, między innymi Tatr Wysokich.
Nie zabawiłem długo na szczycie. Zjazd zrobiłem tą samą drogą, chociaż myślałem o zboczeniu z trasy na inny szlak. Nie udało mi się odnaleźć mapy tych gór, dlatego wolałem zjechać do punktu wyjścia, czyli wsi leżącej u podnóża góry. Ubrałem się jeszcze cieplej i zacząłem zjazd. Na asfalcie nawet 60 km/h, ale na drodze terenowej nie dało się powyżej 40. Zjazd zajął mi 25 minut i spotkałem nawet jednego rowerzystę, który jednak był słabo przygotowany. Miał na sobie zwykłą koszulkę i spodenki, żadnego plecaka. Pewnie zmarzł, jeśli jechał na szczyt. Mnie ciepłe ubranie przydało się tylko na początku zjazdu, potem wiatr ustał, a zaczęło przypiekać słońce.
W Šumiac zdecydowałem, że nie chcę wracać przez wioskę cygańską. W dodatku droga była miejscami kamienista, trawiasta i błotnista, więc wybrałem drogę krajową. Dojechałem nią przez Telgárt do skrzyżowania za Vernár, a potem daleko na wschód. Robiło się coraz chłodniej, bo jechałem ciągle w dół, aż dotarłem do drogi, która zaintrygowała mnie podczas planowania podróży. Była to droga przez Słowacki Raj, kolejny park narodowy na Słowacji. Najpierw czekał mnie krótki podjazd, a potem bardzo długi zjazd po serpentynach. Coś pięknego. Droga absolutnie nie nadaje się do podjazdu – została stworzona do tego, aby po niej zjeżdżać. Szkoda jednak, że nie ustanowili ją drogą jednokierunkową, bo jest ta obawa, że się na kogoś wpadnie na jednym ze stu zakrętów.
Jeszcze przed Słowackim Rajem przestraszył mnie deszczyk. Nie trwał długo. Po opuszczeniu parku zobaczyłem tęczę, ale za sobą miałem czarną chmurę, która mnie goniła do samego Popradu. Wróciłem do tego miasta, ponieważ postanowiłem zrobić sobie miejsce wypadowe właśnie w Popradzie. Pierwotny plan zakładał objechanie połowy Słowacji i powrót do Poznania na rowerze, ale uznałem, że nie jest to najlepszy pomysł ze względu na moją nieznajomość kraju i języka. Wolałem znaleźć jedno miejsce i zostać tam do końca urlopu. A miałem co zwiedzać.