Andrzej na rowerze

Niestety moje plany zostały zrujnowane przez deszcze. Padało przez ostatnie dwie noce i miało padać przez kolejne 2 dni. Nie chciałem ryzykować. Mój plan jazdy do Krakowa z przystankiem pod Łodzią odpadł. Musiałem skorzystać z pociągu. Tyle czasu się szykowałem, że nawet nie wiem kiedy zaczęła dochodzić godz. 11. Musiałem ruszać, aby zdążyć na pociąg.
Warszawa od razu mnie zaatakowała drogami dla rowerów. Nawet wygodne, ale bardzo uprzykrzają życie. Idea zrównoważonego transportu warszawiakom niestety nie przyświeca, bo drogi dla rowerów nie są tutaj przemyślane. Przynajmniej nie te, którymi dane mi było się przemieszczać. Przykładowo ta na Górczewskiej tak z dupy zmieniła swój bieg najpierw na prawą stronę drogi, a potem znów na lewą. Koniec końców wylądowałem na chodniku po lewej stronie drogi. W ogóle nie wiem po co zjechałem na lewą stronę drogi po tej drodze dla rowerów, skoro nie było tam żadnego zakazu wjazdu rowerem. Mogłem ciąć do przodu. Spotkałem przez to beznadziejne i nieprzyjazne pieszym ani rowerzystom połączenia dróg, co daje negatywną opinię o tym mieście. Póki co mniej narzekania było na Kraków niż na Warszawę.
Przez to, że znalazłem się na chodniku, droga obok była jednokierunkowa, a mój pas, którym mogłem jechać był rozdzielony jakimiś bezmyślnymi barierkami, musiałem poruszać się po chodniku. Potem dojechałem do jakiejś ulicy, na której można było skręcić wyłącznie w lewo! Pojechałem kawałek chodnikiem i znów musiałem szukać przejścia dla pieszych. Gdy w końcu dotarłem do jakiegoś, to... znalazłem się na wyspie, na którą prowadzi tylko to przejście i brak możliwości jazdy dalej, no chyba że pod prąd. Masakra, nienawidzę Warszawy.
Wróciłem się z tej wyspy, zacząłem jechać chodnikiem, bo miałem gdzieś stolicę i całe to chore prawo w niej rządzące, dotarłem do przejścia dla pieszych i po przedostaniu się na jezdnię we właściwym kierunku – jechałem ile sił w nogach, bo zobaczyłem na zegarku, że jest już tak późno, że mogę nie zdążyć! Jechałem 35–40 km/h, wyprzedzając wszelkie auta, a było ich wiele. Korki na kilkaset metrów, a ruch nie większy niż 20 km/h. Ostatnie czerwone światło, na którym wyprzedziłem wszystkich i pakuję się do podziemi.
"Nie zdążyłem" – myślę sobie, patrząc na zegarek. Właśnie mój pociąg ma odjeżdżać. Zaczynam iść w kierunku informacji, gdy spoglądam ostatni raz na ekran wyświetlający rozkład jazdy najbliższych połączeń – mam jeszcze 5 minut! Mój zegarek się spieszy. Staję w kolejce i szybko kupuję bilet. W ostatniej chwili pakuję się do pociągu i spocony siadam sam w przedziale rowerowym. Już nigdy więcej!