Andrzej na rowerze

Zostawiłem sakwy w hostelu i ruszyłem na lekko na szlak Hangang po ostatnią pieczątkę. Przekroczyłem rzekę, dojechałem do punktu i... nic. Objechałem okolicę, wypytałem ludzi i ani śladu po budce ze stemplem. W końcu – gdy już w głowie mi się zaczynało kręcić od kręcenia się w kółko – zauważyłem znak informujący o 4-kilometrowym dystansie do centrum certyfikacyjnego (tak nazywają owe budki). Głowiłem się o co chodzi, bo z mapy powinno to być zaledwie kilkaset metrów. Pojechałem sprawdzić, a tam... budka. Jak mnie to zirytowało. Czyli budka z zeszłego tygodnia, którą prawdopodobnie pomyliłem z budką z innego szlaku, również mogła być w innym miejscu niż oznaczyli na mapie. Super!
Potem już szybko poszło, wbiłem kolejną pieczątkę na szlaku Ara i ruszyłem wzdłuż kanału. Miałem pod wiatr, więc szybko się zmęczyłem i ochłonąłem po problemach. Tuż przy końcu szlaku trafiłem na nielogiczny układ znaków. Pokierowały mnie na drugą stronę kanału i dobrze, że w porę zauważyłem problem, bo ze zmęczenia jeszcze wróciłbym na sam początek. Spojrzałem na mapę, olałem znaki i dojechałem do mety.
633 kilometry – tyle liczy sobie szlak z Busan do Incheon. Od przybycia na półwysep pokonałem ponad 1100 km, więc dystans prawie wychodzi jak w dwie strony.
Droga powrotna to była formalność. Zatrzymałem się jeszcze, aby coś zjeść i pojechałem – już z wiatrem i z pełnym brzuchem. Było mi obojętne, że po własnym śladzie. Zmęczony problemami i codziennym wysiłkiem chciałem się po prostu znaleźć w hostelu. Dojechałem do niego bez większych trudności.