Ruszyłem do centrum, jak zwykle. Dziś trwa jakiś festyn czy coś, bo strasznie dużo ludzi się plątało. Zaryzykowałem i pojechałem jednokierunkową drogą dla rowerów pod Maltę, ale już nie wjeżdżałem do parku, bo za dużo czasu zajęłoby mi przedostanie się wśród ślepych pieszych (znak zakazu ruchu pieszych stoi jak wół i to po obu stronach drogi). Wybrałem drogę bardziej na południe, ale zapomniałem, że już raz nią jechałem i miałem więcej tego nie robić. Wzdłuż ulicy ciągnie się droga dla rowerów wymyślona przez barana, któremu bardzo się nudziło, więc wstawił kilka przejazdów dla rowerów z jednej strony ulicy na drugą. Od tak, żeby bardziej zirytować rowerzystów.
Jakoś udało mi się wydostać z tego miasta, ale chyba przybłąkał się do mnie pech. Miałem dotrzeć do Środy Śląskiej szlakiem Transwielkopolskiej Trasy Rowerowej, jednak na dwóch skrzyżowaniach źle skręciłem. Koniec końców udało się dostać na właściwą drogę i nawet sprawnie dojechałem do mojego celu. Środa Wielkopolska nawet mi się podoba. Co prawda po wjechaniu do miasta trafiłem na jakąś paskudną drogę dla rowerów, ale potem już problemów nie było. Dojechałem do centrum, tam ruch rowerowy jest dozwolony, bo co chwila pod jakimś znakiem nakazu lub zakazu widoczna była tabliczka T-22. Obfotografowałem miasto, a potem szybko pojechałem do stacji kolei wąskotorowej, ponieważ byłem bardzo ciekaw, czy można przewieźć nią rower. Niestety informacje, które znalazłem są bardzo lakoniczne, a i żywej duszy nie spotkałem. Nie zaspokoiłem swojej ciekawości. Teraz zauważyłem, że Średzka Kolej Powiatowa ma w swoim taborze już tylko lokomotywy spalinowe (a dwa parowozy oczekują naprawy), więc to już nie ta kolej.
Musiałem wracać do domu, aby zdążyć przed deszczem. Czarne chmury ciągnęły się z południowego-zachodu od początku mojej podróży. Miałem nadzieję, że uda mi się szybko wrócić, jednak dopiero zmierzając na północ, poczułem, że nie będzie łatwo. Wiatr wiejący z północnego-zachodu bardzo przeszkadzał. Postanowiłem jechać tylko asfaltem i wybrałem drogę przez Dominowo, a potem wzdłuż autostrady. Nie podobało mi się to, że ponad 70% drogi, która miała być w całości asfaltowa, była drogą terenową. Trochę mnie to spowolniło.
W Swarzędzu z ciekawości pojechałem drogą dla pieszych i rowerów, aż dotarłem do beznadziejnego skrzyżowania, na którym ktoś wymyślił sobie, że rowerzysta skręcający w lewo będzie musiał pokonać światła na dwóch przejściach dla pieszych i jeszcze jedne światła, aby włączyć się do ruchu. Tylko dlatego, że ktoś postawił tam jednokierunkową drogę dla rowerów i odgrodził ją od ulicy barierkami. Skąd się biorą tacy bezmyślni projektanci dróg?
Z ciekawości przejechałem się na Maltę, żeby sprawdzić, czy piesi są rzeczywiście ślepi, czy to wina drogowców. Okazało się, że i piesi są ślepi, i drogowcy głupi. Na końcach pewnego odcinka drogi przy jeziorze stoją łącznie 4 znaki zakazu ruchu pieszych, ale tuż przy kładce prowadzącej do Galerii Malta nie ma żadnego. Poznań jest przykładem, jak miasto przyczynia się do zacofania ludzi (chyba tak to można określić).
Na koniec, tuż przed mostem Św. Rocha, na jednokierunkowej drodze dla rowerów, matka wypchnęła swoje dziecko wprost pod koła. Przeczuwałem, że coś się wydarzy i na szczęście udało mi się z piskiem wyhamować zanim stała się tragedia. Ja nie chcę mieszkać w tym mieście...
